Από την ιλαροτραγωδία στο ανέκδοτο
Δηλαδή τραγωδία που καταλήγει σε κωμικό αποτέλεσμα. Σε άλλη διατύπωση: «τραγωδία ήτις εξελίσσεται από του τραγικού εις το κωμικόν. Κατʼ επέκτασιν πάσα θλιβερά κατάστασις έχουσα κωμικήν έκβασιν» (Λεξικόν «Ηλίου»). Κωμική αλλά με τραγικά αποτελέσματα.
Από κει και ύστερα η ιλαροτραγωδία γίνεται ανέκδοτο, ήτοι διήγηση με αστείο περιεχόμενο που προκαλεί το γέλιο (Λεξικά).
Η «τρόικα» ανεκοίνωσε τα συμπεφωνημένα, δηλαδή αποκρατικοποιήσεις ύψους 50 δισ. ευρώ ως το 2015. Απλοελληνιστί ξεπούλημα εθνικής περιουσίας.
Πού ανέκυψε το πρόβλημα; Στην ανακοίνωση όχι στο περιεχόμενό της. Ο κ. Ντερούζ τα είπε ωμά, χοντρά και άγαρμπα: Βγάλτε στο σφυρί ΔΕΗ, Ελληνικό, παραλίες και ό,τι άλλο αξίζει.
Εφʼ ω και το καθεστωτικό επικοινωνιακό σύστημα –το μόνο άλλωστε που λειτουργεί με επιτυχία– χτύπησε μεταμεσονύχτιο συναγερμό. Πηχιαίοι τίτλοι «Οργή στο Μαξίμου για τις ιδιωτικοποιήσεις – Γιώργος κατά “τρόικας” – Έξαλλος ο πρωθυπουργός με την “τρόικα” – κ.ά.π.». Από κοντά και οι λοιπές μνημονιακές δυνάμεις, «να κηρυχθεί persona non grata η “τρόικα”» (Καρατζαφέρης) και άλλα ηχηρά παρόμοια…
Ο κ. Παπανδρέου μάς διαβεβαίωσε προχθές ότι «δεν θα απολέσουμε τα βασικά στοιχεία της εθνικής μας κυριαρχίας». Ότι είμαστε «μειωμένης κυριαρχίας» μας το είπε άλλοτε. Με τα τεχνάσματα της προπαγάνδας αυτή τη φορά γινήκαμε ρεζίλι των σκυλιών. Τώρα τρέχουν λυτοί και δεμένοι να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Θα φέρουν λένε νόμο να απαγορεύει την εκποίηση, αλλά να επιτρέπει την… αξιοποίηση.
Κατά κανόνα άλλα σκέπτονται, άλλα λένε, άλλα κάνουν και άλλα (ξανά) λένε.
Τον Σεπτέμβριο ο πρωθυπουργός δήλωνε στη Νέα Υόρκη: «Ξεκινήσαμε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα που εφαρμόζεται σʼ ένα ευρύτατο φάσμα τομέων, όπως μεταφορές, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, ακίνητα, ΔΕΚΟ, τράπεζες μέσω απευθείας πώλησης, υπογραφής σύμβασης παραχώρησης, δημόσιου διαγωνισμού, ιδιωτικοποιήσεων, στρατηγικών συνεργασιών ή χρηματοοικονομικών εταιρειών συμμετοχικού κεφαλαίου – εταιρειών holding» («Ελευθεροτυπία» 15/2/2011).
Τώρα ο κ. Παπανδρέου κάνει πίσω (τρόπος του λέγειν) στο θέμα της εκποίησης και αντʼ αυτής επιλέγει την αξιοποίηση με όλες τις υπερσύγχρονες μορφές που υπερκερούν την εκποίηση και μεταθέτουν στη μειοψηφία των μετόχων την πάσα εξουσία. Γιατί τι είναι στʼ αλήθεια η holding company περί της οποίας ομιλεί; Eταιρεία η οποία με την απόκτηση μεγάλου ή και μικρού πακέτου μετοχών άλλων εταιρειών ελέγχει τη δραστηριότητά τους.
Οι σύγχρονες μορφές ελέγχου ξεπερνούν την έννοια της κυριότητας. Με την ανακοίνωση όμως της εκποίησης έγιναν μαλλιά-κουβάρια κυβέρνηση και κυβερνών κόμμα. Με το πυροτέχνημα της αξιοποίησης ωστόσο η προπαγάνδα αποπροσανατολίζει την κοινωνία και θέλει να της δείξει ότι μπορεί να έχει και την πίτα σωστή και τον σκύλο χορτάτο.
Εξάλλου με το Μνημόνιο η χώρα παραιτήθηκε από τις ασυλίες και επομένως οι τοκογλύφοι μπορούν να εκποιήσουν κάθε δημόσια περιουσία.
Όμως η ιστορία των 50 δισ. ευρώ θέτει το πρόβλημα της δυνατότητας που είχε η χώρα να μην υπαχθεί στο δυσώνυμο Ταμείο. Όπως απεκάλυψε ο τότε βρετανός πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν, το κόστος στην Ελλάδα της αποφυγής της χρεοκοπίας ήταν μόλις 30 δισ. ευρώ τους πρώτους μήνες του 2010. Λόγω των ευρωπαϊκών καθυστερήσεων (λέει ο Μπράουν) και της ημετέρας αβουλίας (προσθέτουμε εμείς) το περιβόητο «πακέτο διάσωσης» έφτασε 110 δισ. ευρώ με όλη την τραγωδία χωρίς τέλος που έκτοτε ζούμε.
Παραδώσαμε την οικονομική κυριαρχία στους δανειστές μας και την τριανδρία τους, με επώδυνες συνέπειες για τη λειτουργία της δημοκρατίας.
Έχει απόλυτο δίκιο, δυστυχώς, ο Μπορίς Καγκαρλίντσκι όταν υποστηρίζει («Νέα» 14/2/2011) ότι «αυτή η εκχώρηση οδηγεί στο τέλος της δημοκρατίας παρά την ύπαρξη των δημοκρατικών θεσμών».
Το πολίτευμα λειτουργεί, οι πολίτες ψηφίζουν –όσοι έχουν το κουράγιο να πάνε στις κάλπες– αλλά δεν επηρεάζουν τις αποφάσεις της κυβέρνησής τους. Αποφασίζει η διαπλοκή (=αιμομικτική σχέση χρήματος και πολιτικής) η οποία και χειραγωγεί δεόντως το εκλογικό σώμα με τα τηλεκατευθυνόμενα ηλεκτρονικά κυρίως ΜΜΕ.
Αλλά για να λέμε και του στραβού το δίκαιο, «όταν ο λαός διατηρεί τις αρετές και την εγρήγορσή του, καμιά κυβέρνηση με οποιαδήποτε ακρότητα, αδυναμία και αστόχαστες ενέργειες δεν μπορεί να τον βλάψει στο σύντομο διάστημα των 4 χρόνων» (Αβραάμ Λίνκολν).
Αρκεί να τις διατηρεί ή να τις ανακτήσει…