Αδυσώπητη ταπείνωση κι εθνική αυτοεκποίηση
Όσοι των Ελλήνων έχουν συνειδητοποιήσει όχι μόνο τη σημειολογία των δραματικών εξελίξεων και τα έως και τραυματικά μηνύματα των ημερών (βλέποντας από τηλοψίας τους τρεις τοποτηρητές των δανειστών να σείουν επιτιμητικώς και προειδοποιητικώς τον δάκτυλον και να διατυπώνουν αφοριστικώς τον δεκάλογον των νέων Μνημονιακών όρων) θα έχουν πλέον αντιληφθεί ασφαλώς ότι: Αφενός οριστικοποιείται αδυσωπήτως η καθυποθήκευση της πατρίδος των και αφετέρου επέρχονται τα προδήλως χειρότερα. Με πρώτο, την άρον άρον εκποίηση εθνικής περιουσίας, ως παρεπόμενο της αλογίστου αποποιήσεως εκ μέρους μας, μέρους της εθνικής κυριαρχίας! Η πικρή αλήθεια. Και χωρίς αναισθητικό…
Γιατί αυτό ακριβώς έγινε. Και το τριετές (δήθεν) Μνημόνιο ήδη προεκτείνεται εις βάθος αορίστου χρόνου. Επικαιροποιούμενον αναλόγως. Και πάντα επί τα χείρω. Με τους πολίτες αυτού του τόπου νʼ αντιλαμβάνονται πλέον περιδεείς ότι εφεξής θα βιώνουν ενδεείς τις κατολισθήσεις που αδυσωπήτως συνέπονται, όσων σήμερα τραγικώς κυοφορούνται. Καθώς το μεν ανεπαρκές πολιτικό σύστημα δεν μπορεί πλέον νʼ αρθρώσει λόγον επαρκούς διαχειρίσεως του εθνικού ζόφου, οι δε δυνατότητες αποφυγής τών έως και ολέθριων παραγώγων περιστέλλονται δραματικά. Γιατί αυτοί που απαρχής διεχειρίσθησαν την κρίση δεν είχαν ούτε την ικανότητα να επιμετρήσουν τις διαστάσεις του προβλήματος ούτε το σθένος να το προλάβουν ούτε και τη δεινότητα να αποσοβήσουν τις καταθλιπτικές υποτροπές και τα ζοφερά του παράγωγα. Έστω και με αποφάσεις και μέτρα που θʼ απέβαιναν μεν τραυματικά για τον λαό, αλλά που δεν θα επέτρεπαν τουλάχιστον υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς επιδεινούμενης υποτέλειας.
Γιατί αυτή τελικά είναι η κατάληξη. Με την ήδη συρρικνωμένη εθνική κυριαρχία νʼ ακρωτηριάζεται ακόμη περισσότερο. Και τους πολιτειακούς θεσμούς νʼ αποδομούνται. Ή τουλάχιστον να υφίστανται τις συνέπειες ταπεινωτικών συμπεριφορών από εντεταλμένους τρίτης διαλογής ανθυπάτους, χωρίς νʼ αντιδρούν. Πέραν κάποιων μεταμεσονυκτίων ρητορικών ξεσπασμάτων. Των οποίων το μόνο αποτέλεσμα ήσαν τα φονικά μειδιάματα των οικούντων στην αυλή των Βρυξελλών.
Το χειρότερο είναι ότι αυτά τα τραυματικά για τον Ελληνισμό δεν θα είναι άμοιρα νέων ολισθήσεων. Με ανάλογα βεβαίως απότοκα. Τα οποία, εάν δεν υπάρξουν γενναιόφρονες (αλλά πάντοτε συνετές) αποφάσεις, με πράγματι αποτρεπτικές δυναμικές, θα οδηγήσουν σε μη αναστρέψιμη πλέον κατιούσα. Με μοιραίες υποτροπές. Και ολέθριες απολήξεις.
Μετά την εμφάνιση των εντεταλμένων ανθυπάτων και πριν κάποιοι αποδυθούν σε ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας, οι πολιτικές ηγεσίες (αλλά και οι πνευματικοί ταγοί που κραυγαλέως απουσιάζουν) οφείλουν επιτέλους κι εν ενότητι να εγερθούν. Και να χαράξουν εθνικές στρατηγικές μείζονος αντιστάσεως. Με παραγωγικότερη διαχείριση των πραγμάτων. Και με μοναδικό γνώμονα την ανάσχεση της ακατασχέτου κατολισθήσεως. Πριν η χρεοκοπία που ήδη επενεργεί προκαλέσει εθνικούς ακρωτηριασμούς. Καθώς είναι ανοικτά κρίσιμα εθνικά ζητήματα. Όσο είναι καιρός. Οι καιροί γαρ, ου μενετοί…