Στρατηγική «τριτοκοσμοποίησης» της εργασίας ακολουθούν ΕΕ και ΔΝΤ!
Το θέμα επίκαιρο όσο ποτέ: «Η κρίση, το Μνημόνιο και οι επιπτώσεις στις εργασιακές σχέσεις, στα δικαιώματα των εργαζομένων και στο συνδικαλιστικό κίνημα». Ομιλητές, ο καθηγητής Εργατικού Δικαίου Αρ. Καζάκος, ο καθηγητής Εργασιακών Σχέσεων Γ. Κουζής και ο πρώην αναπληρωτής πρόεδρος της ΓΣΕΕ Αλ. Καλύβης…
«Όλα τα συνδικάτα θα πρέπει να ενταχθούν στο αντιμνημονιακό μπλοκ» υποστήριξε ο κ. Καλύβης, που επέρριψε ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση στη συμβιβαστική στάση του συνδικαλιστικού κινήματος, για να καταλήξει ότι αυτό που τώρα χρειάζεται είναι θεαματικές αλλαγές, που όπως είπε «έπρεπε να είχαν ξεκινήσει χθες». Η απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος και η αναποτελεσματικότητά του αποδόθηκαν από τον πρώην κορυφαίο συνδικαλιστή στη διευρυνόμενη παρέμβαση του κυβερνητικού συνδικαλισμού, που ασκήθηκε από τις δυνάμεις ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, ενώ όπως είπε, «η διάσπαση της Αριστεράς και η στροφή ενός σημαντικού τμήματός της σε απομονωτισμό και διασπαστικές τακτικές δεν επέτρεψε την αντιστροφή της πορείας συρρίκνωσης του συνδικαλιστικού κινήματος».
Ο καθηγητής κ. Καζάκος χαρακτήρισε την ατομική διαπραγμάτευση «μορφή απεχθούς βίας», ενώ για την αναδιάρθρωση του ΟΜΕΔ (σ.σ.: παρών ήταν και ο επικεφαλής του Οργανισμού Γ. Κουκουλές) είπε ότι ο εργοδότης είναι πια ο αποκλειστικός ρυθμιστής για τον χρόνο εργασίας, τις άδειες, τα επιδόματα και τον κανονισμό εργασίας.
Όρθιος ο καθηγητής και επιστημονικός διευθυντής του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ Σάββας Ρομπόλης, παρακολούθησε την τοποθέτηση του συνεργάτη του στο Ινστιτούτου Γ. Κουζή, που ανέλυσε διεξοδικά τις πολιτικές που επιβάλλουν «τρόικα» και κυβέρνηση. Ο κ. Κουζής, υπογράμμισε μεταξύ άλλων, τα εξής:
• Τα μέτρα που λαμβάνονται δεν είναι προσωρινά, αλλά επιδιώκεται να έχουν χαρακτήρα μόνιμο. Ο στόχος αυτός ενισχύεται από τα σενάρια συνταγματοποίησης των σιδηρών κανόνων του Συμφώνου Σταθερότητας με τη συνταγματική καθιέρωση της λιτότητας εισοδημάτων. Εντάσσονται σε μια στρατηγική «τριτοκοσμοποίησης» της εργασίας, στο πλαίσιο ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων με όρους συμπίεσης των μισθών και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, σε μια πολλαπλή αδιέξοδη πορεία με μόνο αποτέλεσμα την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου και τη βίαιη αναδιανομή πλούτου σε βάρος της εργασίας. Η διατήρηση της ύφεσης και η αύξηση της ανεργίας σε επίπεδα Ισπανίας (<20%) συνδέονται και με την προοπτική εξαφάνισης μεγάλου τμήματος μικρών επιχειρήσεων και αυτοαπασχολούμενων και την απελευθέρωση των «κλειστών» επαγγελμάτων, που θα οδηγήσουν στην προοδευτική αύξηση της μισθωτής εργασίας, συγκλίνοντας με τα μέσα ευρωπαϊκά επίπεδα (από 65% στο 85%). Και ακόμη: • Το νέο εργασιακό τοπίο που διαμορφώνεται μετά το Μνημόνιο σε μια, και θεσμικά πλέον, απορρυθμισμένη αγορά εργασίας οδηγεί στη γενίκευση της επισφάλειας που θα επιβάλουν σωρευτικά η επέκταση της ευέλικτης εργασίας, οι χαμηλές αμοιβές υπό την πίεση της ανεργίας με τις φθηνές και εύκολες απολύσεις που θα καθιστούν αβέβαιη την προοπτική συνταξιοδότησης, η οποία θα υπολογίζεται όταν θα συμπληρώνονται οι προϋποθέσεις με βάση τις αποδοχές ενός ολόκληρου εργάσιμου βίου. Η «γενιά των 700 ευρώ», που δεν περιορίζεται στις ηλικίες των νέων εργαζομένων, αφήνει τη θέση της στη «γενιά των 500 ευρώ». Ωστόσο, η γενιά των νέων εργαζομένων υπό το φως των νέων δεδομένων οδηγείται στη διαμόρφωση μιας νέας εργασιακής κουλτούρας υπό την υπόλοιπη κυριαρχία της ανασφάλειας και της επισφάλειας με περιορισμένα δικαιώματα και προσδοκίες από τη θέση τους στην αγορά εργασίας. Η εικόνα αυτή ενισχύει την ήδη διαμορφωμένη κατάσταση στους κόλπους των νέων εργαζομένων που βιώνουν τις σύγχρονες συνθήκες εργασίας απέχοντας κατά κανόνα από κάθε συλλογική δράση στις ηλικίες κάτω των 35 ετών, εξέλιξη για την οποία σημαντική είναι και η ευθύνη των συνδικάτων με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους.