Παράπλευρες απώλειες
Και δεν αναφερόμαστε στην εικόνα που έχει δημιουργήσει η επιδημία της γρίπης, με προσωπικό και ασθενείς μασκοφόρους να κυκλοφορούν στους διαδρόμους, προς μεγάλο φόβο των υγιών ασφαλισμένων. Έχουμε όντως αρκετά κρούσματα γρίπης στον
ΕΔΟΕΑΠ, ελάχιστα όμως από αυτά κατέληξαν σε νοσηλεία. Τα περισσότερα αντιμετωπίζονται με φαρμακευτική αγωγή και τηλεφωνική παρακολούθηση των ασθενών, αφού περάσουν από τις απαραίτητες εξετάσεις, μέσα στον Οργανισμό κυρίως. Στην αρχή επικράτησε κάποιο χάος, γιατί με λίγο πυρετό και ένα βηχαλάκι ο ασφαλισμένος έσπευδε για βοήθεια στο Ταμείο. Τώρα τα πράγματα έχουν ηρεμήσει, μια μικρή έλλειψη Ταμιφλού που υπήρξε αντιμετωπίστηκε με νέες προμήθειες, οι γιατροί μας είναι σε επαφή με το Κέντρο Λοιμώξεων, κάνουν το ρινικό τεστ σε όσους χρειάζεται (το αιματολογικό τεστ κρίνεται απαραίτητο κατά περίπτωση) και συνεχίζουν τον εμβολιασμό ακόμα και αυτήν την εποχή. Γενικά δεν επικρατεί ο πανικός που είχε σημειωθεί πέρυσι, αλλά έχετε κι εσείς τον νου σας. Αν ανέβει ο πυρετός σας στους 39 βαθμούς και βήχετε επίμονα, σπεύστε να ζητήσετε τη βοήθεια των γιατρών.
Πριν φύγουμε από τα απλά θέματα της υγείας, να πούμε κι αυτό: Κάθε φορά που πρόκειται να προχωρήσετε σε μια παρακλινική εξέταση έξω από το Ταμείο, να ζητάτε από τις υπηρεσίες του να σας πουν ποια εργαστήρια χρεώνουν όντως τις εξετάσεις με τιμές που ορίζει το ΠΔ, γιατί όλα τα εργαστήρια δηλώνουν ότι ακολουθούν αυτό το τιμολόγιο, αλλά όταν έρχεται η ώρα της πληρωμής χρεώνουν την εξέταση με δικές τους τιμές. Πάνε λοιπόν οι ασφαλισμένοι στον ΕΔΟΕΑΠ με μια απόδειξη π.χ. 300 ευρώ και εισπράττουν από το Ταμείο 20. Και αρχίζουν φυσικά από γκρίνιες μέχρι καβγάδες.
Η γρίπη πάντως αποτελεί την τελευταία πινελιά στην εικόνα της γενικής κατήφειας, της αγωνίας και του απροσδιόριστου φόβου που έχει μεταφερθεί από τα δελτία των 8.00 στους ορόφους του Ταμείου. Βασικό ερώτημα είναι αν τελικά ο Οργανισμός μας θα μπορέσει να διατηρήσει την αυτονομία του, σε μια κοινή ίσως προσπάθεια με τα άλλα αυτοδιαχειριζόμενα ασφαλιστικά ταμεία, και αν θα τη διατηρήσει σε όλους τους τομείς παροχών μέσα στη λαίλαπα των γενικών ασφαλιστικών ανακατατάξεων… Κανείς δεν είναι σίγουρος για τίποτα. Από την άλλη και παρά τις νέες συμβάσεις, εξακολουθούμε να παλεύουμε με την αρπακτική βούληση ορισμένων κλινικών, που ανεβάζουν τα έξοδα της νοσηλείας, ενώ παράλληλα υποχρεωνόμαστε να κόβουμε τα επιδόματα για τους βρεφονηπιακούς σταθμούς (και τα κόβουμε στη μέση της χρονιάς, όταν τα νοικοκυριά έχουν κάνει πια τους υπολογισμούς τους).
Τελευταίως έπεσε πάλι στο τραπέζι του ΔΣ μια παλιά πρόταση, να γίνουμε μέτοχοι κάποιας μεγάλης κλινικής ώστε να εξασφαλίσουμε καλύτερους και οικονομικότερους όρους νοσηλείας για τους ασφαλισμένους μας. Κάποτε είχε γίνει λόγος για το «Ερρίκος Ντυνάν», αλλά σήμερα τα πράγματα στο νοσοκομείο αυτό είναι τόσο περίπλοκα, που δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για μια τέτοια επένδυση. Και εδώ πέφτει το ερώτημα: Γιατί το παλιό κτίριο δεν έγινε κλινική, ώστε να γλιτώνουμε σημαντικά ποσά από νοσηλευτικές δαπάνες;
Τα οικονομικά του ΕΔΟΕΑΠ, που συνδέονται με την κρίση ηγεσίας στην ΕΣΗΕΑ, όπως έγραψε ήδη ο Γ. Γιαννήλος, αποτελούν επίσης έναν παράγοντα Χ για το μέλλον του Οργανισμού και πηγή αγωνίας για τους ασφαλισμένους, με το ερώτημα έτοιμο στα χείλη μόλις συναντηθούν: «Πού πάμε;».
Από την πλευρά μας, όπως και από την πλευρά πολλών συναδέλφων, εκείνο που δεν αντέχουμε πια στον ΕΔΟΕΑΠ είναι να συναντάμε ανέργους της ΕΣΗΕΑ και της ΕΠΗΕΑ σε κατάσταση απελπισίας. Το να βλέπουμε δικούς μας ανθρώπους να κλαίνε στο ισόγειο και στο ασανσέρ και εργαζομένους που δεν έχουν να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους στις τράπεζες είναι ένα συνηθισμένο πλέον φαινόμενο. Και τι να πει κανείς στη συνάδελφο μητέρα με τον άνεργο επίσης άνδρα και τα τρία παιδιά, που δεν έχουν να τα θρέψουν; Τι να πεις στον συνάδελφο λογιστή που ύστερα από 30 χρόνια δουλειάς τον απέλυσαν χωρίς αποζημίωση και τον βλέπεις να ξεσπάει σε λυγμούς στον τρίτο όροφο;
Νομίζετε πως αυτά τα δάκρυα μας αφορούν μόνο συναισθηματικά; Εδώ είναι το μεγάλο λάθος της γενικότερης οικονομικής πολιτικής, που ήδη άρχισε να βαραίνει και το δικό μας Ταμείο. Η ανασφάλεια, το άγχος, η αγωνία, ο φόβος, η ανεργία έχουν σμπαραλιάσει τον οργανισμό πολλών ασφαλισμένων μας, με αποτέλεσμα όλοι αυτοί οι παράγοντες να μεταμορφώνονται σε υπέρταση, καρδιακά νοσήματα, δερματίτιδες, πονοκεφάλους, στομαχικές διαταραχές, κατάθλιψη. Ρωτήστε και τους ειδικούς γιατρούς μας. Τι σημαίνουν όλα αυτά πρακτικά; Αύξηση των ιατρικών επισκέψεων, των συνταγογραφήσεων, ακόμα και των νοσηλειών. Επεκτείνετε τώρα το πρόβλημα σε όλους τους ανέργους της χώρας, τις οικογένειές τους, τους εργαζομένους και τους συνταξιούχους των 600 ευρώ και θα μαντέψετε τι έχουν να πληρώσουν όλοι οι ασφαλιστικοί οργανισμοί για όλους αυτούς τους εξαθλιωμένους πολίτες. Πιστεύουμε ότι πιο φτηνά θα μας κοστίσει αν στείλουμε έγκαιρα «τρόικα» και ελληνική κυβέρνηση να εξετασθούν από ψυχίατρο, γιατί ασφαλώς κάτι δεν πάει καλά με το μυαλό αυτών των ανθρώπων.
Σοφία Μαλτέζου