ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΜΕΡΚΕΛ ΚΑΘΙΣΤΟΥΝ ΤΟΝ ΒΙΟ ΑΒΙΩΤΟ
Είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ότι στη Σύνοδο αυτή θα ψηφιστεί το σύνολο των ρυθμίσεων που επιθυμεί η κ. Μέρκελ και τις οποίες ρυθμίσεις αυτές τις ονόμασε με τον αθώο τίτλο «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας». Ο πρωθυπουργός στη συνέντευξή του προσπάθησε να μειώσει τις αρνητικές επιπτώσεις για τον ελληνικό λαό και την ελληνική οικονομία, με το επιχείρημα ότι τάχα οι ρυθμίσεις δεν αφορούν την Ελλάδα, η οποία, έτσι κι αλλιώς, βρίσκεται τώρα σε περίοδο σκληρής λιτότητας. Βέβαια το επιχείρημα αυτό δεν ευσταθεί γιατί διαφορετικό είναι μια προσωρινή λιτότητα με ημερομηνία λήξης, και διαφορετικό φυσικά είναι αυτό που επιδιώκει το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας. Ο κ. Παπανδρέου είτε δεν κατενόησε τις ρυθμίσεις του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας είτε θέλησε να καθησυχάσει την έντονη ανησυχία των Ελλήνων από τον «στενό κορσέ» που μας ετοίμασε η κ. Μέρκελ.
Στη σημερινή μας παρουσίαση θα θέλαμε να δώσουμε μια πλήρη εικόνα των ρυθμίσεων αυτών, γιατί μέχρι τώρα τα ΜΜΕ έδωσαν μια αποσπασματική εικόνα των μέτρων, ίσως από ελλιπή πληροφόρηση. Βασικό μέτρο με τεράστιες επιπτώσεις είναι η Οικονομική Διακυβέρνηση που θεσπίζει το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας. Στην ουσία αυτό σημαίνει ότι τα υπουργεία των κρατών-μελών της Ευρωζώνης καταργούνται ή, μάλλον, παραμένουν ως υπηρεσίες είσπραξης των δημοσίων εσόδων και πληρωμής των δημοσίων δαπανών. Οι προϋπολογισμοί των κρατών-μελών θα καταρτίζονται πλέον από την Υπηρεσία Οικονομικής Διακυβέρνησης, η οποία θα αποφασίζει και για τη φορολογική πολιτική και για την πολιτική μισθών και συντάξεων και για τις αποκρατικοποιήσεις. Και κυρίως για την κοινωνική πολιτική. Βασική επιδίωξη των ρυθμίσεων αυτών είναι η εναρμόνιση των οικονομικών πολιτικών όλων των κρατών της Ευρωζώνης και ειδικά στον δημοσιονομικό τομέα. Στόχος όμως είναι η εξασφάλιση της σταθερότητας του ευρώ, η οποία δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την εναρμόνιση του συνόλου της οικονομικής πολιτικής σε όλον τον χώρο της Ευρωζώνης. Το ευρώ μόνο με σύγκλιση και ενιαίο καθορισμό της δημοσιονομικής συμπεριφοράς των κρατών-μελών θα μπορέσει να αποκτήσει διεθνές κύρος και να καταστεί αποθεματικό χρήμα για όλα τα κράτη του πλανήτη. Με ελλείμματα υψηλά και υπερχρέωση των κρατών της Ευρωζώνης, το μέλλον του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος δεν είναι δυνατόν να αποκτήσει σταθερότητα. Για την επίτευξη του σκοπού αυτού το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας προβλέπει τις παρακάτω ρυθμίσεις:
Οι αποφάσεις για τις αλλαγές που θα γίνονται στην οικονομική και δημοσιονομική πολιτική, θα λαμβάνονται από την Ευρωζώνη και μόνον και όχι από τα κράτη-μέλη. Τα κράτη-μέλη θα είναι υποχρεωμένα μέσα σε διάστημα 12 μηνών να εφαρμόζουν τις όποιες αλλαγές αποφασίζει η Ευρωζώνη.
Θα καθιερωθεί ενιαίο όριο ηλικίας για τη συνταξιοδότηση των εργαζομένων στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Και το όριο αυτό θα εξαρτάται από το προσδόκιμο όριο εργασιακής ηλικίας, που αυτήν τη στιγμή τοποθετείται στα 67 και 68 έτη.
Ήδη στη Γερμανία εφαρμόζεται το 68ο έτος για συνταξιοδότηση. Αυτό σημαίνει περισσότερα εργασιακά έτη και λιγότερα συνταξιοδοτικά. Και τα όρια αυτά φυσικά θα έχουν ελαστικότητα, ανάλογα με τις αποφάσεις της Ευρωζώνης. Κανένα κράτος δεν θα μπορεί να εφαρμόζει διαφορετικά όρια συνταξιοδότησης. Το ίδιο θα συμβαίνει και με τις προϋποθέσεις για την απονομή της σύνταξης.
Η κατάργηση των αυξήσεων σε μισθούς και συντάξεις και τα επιδόματα που θα διατηρούνται, θα είναι στην απόλυτη δικαιοδοσία της Ευρωζώνης. Το μέτρο αυτό θα είναι η χαριστική βολή στην εργατική τάξη. Αλλά και πέραν αυτού θα αποτελέσει ένα σημαντικό βήμα για την απονέκρωση της ανάπτυξης που, έτσι κι αλλιώς, δεν εμφανίζεται ακόμη στον ευρωπαϊκό ορίζοντα. Εκείνο που θα συνετίσει την κ. Μέρκελ και θα της κόψει την όρεξη των μεταρρυθμίσεων θα είναι η επιμονή των αρχηγών των χωρών-μελών να ισχύσουν ίδιες συντάξεις, μισθοί, επιδόματα σε όλα τα κράτη-μέλη, συμπεριλαμβανομένης φυσικά και της Γερμανίας.
Δηλαδή ο έλληνας συνταξιούχος να έχει τις ίδιες αποδοχές με τον Γερμανό. Δεν είναι δυνατόν ο γαλλογερμανικός άξονας να απαιτεί τον σχεδιασμό κοινής οικονομικής πολιτικής των κρατών-μελών της Ευρωζώνης και αυτή η κοινή οικονομική πολιτική να περιορίζεται μόνο σε ορισμένους τομείς. Πώς θα επιτευχθεί η σύγκλιση των οικονομιών με διαρκή λιτότητα που συρρικνώνει τη ζήτηση και έχει αρνητικό αντίκτυπο στην ανάπτυξη; Κι αυτό αν συνδυαστεί με το μέτρο της εξάλειψης των ελλειμμάτων των κρατικών προϋπολογισμών, τότε το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας κατεδαφίζει εντελώς τους δύο βασικούς πυλώνες της ανάπτυξης, που είναι η ζήτηση και η κρατική δραστηριότητα στον αναπτυξιακό τομέα. Ασφαλώς η Γερμανία και η Γαλλία, καθώς και ορισμένα άλλα κράτη της Ευρωζώνης, έχουν φτάσει σ’ ένα ζηλευτό σημείο ανάπτυξης.
Όμως πώς θα αναπτυχθούν οι οικονομίες του Νότου, που παρουσιάζουν υστέρηση στον αναπτυξιακό τομέα και πώς θα καταφέρουν και πότε οι ασθενείς κρίκοι να συγκλίνουν αναπτυξιακά με τις άλλες οικονομίες της Ευρωζώνης; Γίνεται φανερό ότι για πάρα πολλά χρόνια οι οικονομίες του Νότου, και η Ελλάδα μαζί, θα βρίσκονται σε κατάσταση ύφεσης και στασιμοπληθωρισμού. Αυτή είναι και η μεγάλη μας διαφωνία με το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας που προτείνει η κ. Μέρκελ. Έχουμε την πεποίθηση ότι αυτό καταδικάζει τη χώρα μας σε διαρκή ύφεση και την εξαναγκάζει ή σε παραβάσεις του Συμφώνου ή σε αποχώρηση από τη ζώνη του ευρώ.
Στον φορολογικό τομέα, η γαλλογερμανική πρόταση προβλέπει την εναρμόνιση των συντελεστών φορολογίας των επιχειρήσεων σε όλη την περιοχή της Ευρωζώνης. Σήμερα οι συντελεστές φορολογίας των επιχειρηματικών κερδών διαφέρουν κατά πολύ από κράτος σε κράτος. Για παράδειγμα, ο μέσος συντελεστής στις 16 χώρες-μέλη φτάνει στο 12%.
Και η Ελλάδα έχει συντελεστή 24%, ο οποίος μειώνεται στο 20% με βάση τις ρυθμίσεις του νέου φορολογικού νομοσχεδίου. Το δυσάρεστο είναι ότι για τα εισοδήματα που προέρχονται από την παροχή εξηρτημένης εργασίας, δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για τη φορολογική μείωση.
Επομένως από τη ρύθμιση αυτή κερδισμένες θα βγουν οι επιχειρήσεις και θα κληθούν και πάλι οι πολύ μικρές επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοι να καλύψουν τη μείωση των φορολογικών εσόδων. Με άλλα λόγια, η εξέλιξη αυτή αποτελεί ισχυρότατο φορολογικό κίνητρο για τη δημιουργία μεγάλων επιχειρήσεων σε όλους τους τομείς παραγωγής και εμπορίας αγαθών και υπηρεσιών. Φυσικά με ταυτόχρονη συρρίκνωση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Είναι ένα μέτρο που εμφανίζεται να έχει αναπτυξιακό χαρακτήρα, ενώ στην πραγματικότητα δημιουργεί ανεργία και συρρίκνωση των αναπτυξιακών επιδόσεων των κρατών.
Με την αναπτυξιακή πολιτική και την πολιτική σταθερότητας του ευρώ έχει σχέση και η πρόταση της κ. Μέρκελ για περιορισμό του ελλείμματος σε κάθε κράτος-μέλος, στο 0,35% του ΑΕΠ. Είναι κι αυτό μια ρύθμιση που αφορά κυρίως τους αδύναμους κρίκους της Ευρωζώνης (Ελλάδα – Πορτογαλία – Ισπανία – Ιρλανδία). Για να αντιληφθούμε την πραγματικότητα πρέπει να σκεφτούμε ότι η Ελλάδα θα είναι υποχρεωμένη να μειώσει τις δαπάνες της, δηλαδή τις πρωτογενείς δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού ώστε αυτές να έχουν έλλειμμα γύρω στα 800 εκατ. ευρώ μόνο.
Πώς είναι δυνατόν με μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, με μείωση των εισοδημάτων και συνεπώς με μείωση του φόρου εισοδήματος και μείωση της κατανάλωσης, που σημαίνει μείωση της απόδοσης της έμμεσης φορολογίας, ο κρατικός προϋπολογισμός της Ελλάδος να μπορέσει να πετύχει μείωση του ελλείμματος στα 800 ή 900 εκατ. ευρώ, ενώ σήμερα το έλλειμμα υπερβαίνει τα 12 δισ. ευρώ. Η κ. Μέρκελ απαιτεί συνταγματική κατοχύρωση της εξάλειψης των ελλειμμάτων των κρατικών προϋπολογισμών όλων των κρατών-μελών της Ευρωζώνης, όπως και η ίδια έχει κατοχυρώσει την εξάλειψη στο γερμανικό Σύνταγμα. Για την Ελλάδα γίνεται πλέον αντιληπτό ότι ένα τέτοιο μέτρο για να εφαρμοστεί θα πρέπει να ληφθούν μέτρα οριστικής κατεδάφισης του κράτους και ειδικά της κοινωνικής πολιτικής και ο ελληνικός λαός να οδηγηθεί πλέον σε εξαθλίωση, με μοναδική ίσως εξαίρεση τους «Ηρακλείς του Στέμματος» που πάντα θα διατηρούν τα προνόμιά τους.
Παραπάνω δώσαμε μια πλήρη εικόνα όλων των ρυθμίσεων που προβλέπονται από τις προτάσεις του γαλλογερμανικού άξονα. Φυσικά δεν έχουν ληφθεί ακόμη αποφάσεις οριστικές.
Αυτές θα παρθούν στην επόμενη Σύνοδο Κορυφής που θα πραγματοποιηθεί στις 24 και 25 Μαρτίου. Και ίσως ορισμένα από τα παραπάνω μέτρα τροποποιηθούν ή υπάρξουν και καινούργιες προτάσεις. Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι όλη η προσπάθεια γίνεται για να μειωθούν οι μισθοί ώστε να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών προϊόντων.
Οι δυτικές οικονομίες δεν μπορούν να αντέξουν πλέον τον ασιατικό ανταγωνισμό και καταφεύγουν σε μέτρα που οδηγούν σε δραματική πτώση του βιοτικού επιπέδου των λαών της Ευρώπης. Άραγε θα αντέξουν οι λαοί αυτήν την εισοδηματική καταπίεση ή θα ακολουθήσουν άλλον δρόμο, που θα οδηγήσει σε καταστάσεις μη επιθυμητές;