Ναι μεν, αλλά…

Η περίοδος που διανύουμε έχει εμφανή τα σημάδια του κοινωνικού κατακερματισμού. Πάμπολλες κοινωνικές ομάδες κινούνται απροκάλυπτα, θέτοντας το συντεχνιακό συμφέρον τους πάνω από το γενικό συμφέρον. Ενώ εμφανίζονται πρόθυμες να βάλουν πλάτη προκειμένου να διασωθεί η χώρα και να βγει από την κρίση, μόλις ένα μέτρο μεταρρυθμιστικό αγγίξει ή ξεβολέψει τη δική τους κοινωνική ομάδα επακολουθεί θύελλα διαμαρτυριών και ακραίων κινητοποιήσεων, που στις περισσότερες περιπτώσεις πλήττουν την ομαλή κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας. Είτε με τις απεργιακές κινητοποιήσεις στις αστικές συγκοινωνίες είτε με την απεργία των γιατρών του ΙΚΑ και των φαρμακοποιών, το διά ταύτα είναι ένα: Απίστευτη ταλαιπωρία απλών και πολλάκις ανήμπορων ανθρώπων. Μάλιστα εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι πρόκειται για ευνοημένες κοινωνικές ομάδες, που όμως αρνούνται έστω και την παραμικρή θυσία προς χάριν του κοινωνικού συνόλου.
• Το παράδοξο είναι ότι ένα κόμμα εξουσίας όπως η ΝΔ ακολουθεί συστηματικά τη λογική τού «ναι μεν, αλλά…», κλείνοντας το μάτι στον συντεχνιασμό. Επιπροσθέτως επισημαίνουμε ότι στην κατάληψη του υπουργείου Υγείας πρωταγωνιστούν στελέχη της ΝΔ, όπως το μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της ΝΔ Γ. Πατούλης και η υποψήφια βουλευτής Βαρβάρα Ανεμοδουρά. Στην απεργία των φαρμακοποιών βλέπουμε να πρωταγωνιστεί ο πρώην διοικητής του ΙΚΑ επί ΝΔ Θ. Αμπατζόγλου και τέλος στην απόπειρα να στηθεί μπλόκο αγροτών στο τελωνείο του Προμαχώνα πρωτοστάτησε ο γαλάζιος αγροτοσυνδικαλιστής Π. Αραμπατζής, ενώ στον θεσσαλικό κάμπο είχαμε τον γνωστό νεοδημοκράτη Θ. Κοκκινούλη. Έτσι, η ΝΔ εμφανίζεται στα λόγια υπέρ των μεταρρυθμίσεων, στην πράξη όμως στηρίζει (αν δεν υποκινεί) τις κινητοποιήσεις των θιγόμενων. Όμως η λογική τού «ναι μεν, αλλά…» μπορεί να ταιριάζει σε κόμματα διαμαρτυρίας όπως το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ, ουδόλως όμως ταιριάζει σε κόμμα εξουσίας, όπως θέλει να λέγεται η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά.