Βυζάντιον

Γεννούσε τα αυγά της στα βράχια της θάλασσας μέσα στο καταχείμωνο. Και άντε πάλι κλάμα όταν το κύμα τα έσπαγε. Τότε ο Δίας είπε στον Αίολο, που ήταν και κόρη του η πιτσιρίκα, να μαζεύει τους ανέμους μήπως κάτσει επιτέλους στα αυγά της. Κάπως έτσι μας προέκυψαν οι αλκυονίδες ημέρες.

***

Τις μέρες αυτές ξυπνάω και κάθομαι σε μία καρέκλα στο μπαλκόνι, σαν αγγλίδα χήρα στο Μπράιτον, περιμένοντας τον δολοφόνο που αργότερα θα αποκαλύψει ο Πουαρό. Τρώω ένα μήλο, που κάνει καλό στο συκώτι, τεντώνω τον λαιμό προς τον ήλιο και κλείνω τα μάτια. Υποθέτω ότι από το απέναντι μπαλκόνι θα δείχνω σαν θαλάσσιος ελέφαντας που περιμένει να τον ταΐσουν σαρδέλες. Λένε ότι ο ήλιος κάνει καλό. Είναι ο φωτοδότης και η βασική πηγή της ζωής. Ε, κάθομαι και εγώ και λιάζομαι, αφού μέρα με τη μέρα γίνομαι τόσο υποχόνδριος που έχω καταντήσει ψυχωτικός, ο οποίος αρνείται το ραντεβού με τον ειδικό. Την Πέμπτη, λοιπόν, απλωμένος στο μπαλκόνι, σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραίο για δέκα μέρες τον χρόνο ο Δίας να μετατρέπει όλες τις γυναίκες σε θαλασσοπούλια και όχι σε κότες που ποτέ δεν επανέρχονται στην προτέρα κατάσταση. Μετά κατάλαβα ότι αυτό είναι σοβινιστικό, ρατσιστικό, ίσως και προσβλητικό για αρκετές από τις αναγνώστριές μας που έχουν πλέξει και κάλτσες για το αλβανικό μέτωπο. Στη συνέχεια μπήκα στο σπίτι, έσπευσα στο Youtube και τσίτωσα την ένταση στο τέρμα. Ακούω Κλειώ Δενάρδου. «Αγιά Σοφιά».

•••

Το τραγουδάκι έχει πάρει δεύτερη θέση (και λίγο ήταν) στο φεστιβάλ τραγουδιού της Θεσσαλονίκης, επί ημερών Άλκη Στέα. Με ωραίο, ευρηματικό και πρωτίστως πατριωτικό στίχο. Και το ακούω δυνατά (και ελληνικά), μήπως και φτιαχτώ. Διότι δεν πάει άλλο. Αν συνεχίσω έτσι, θα με κάψουν ζωντανό. Τους φαντάζομαι να μου γράφουν mail και να βγαίνουν αφροί από το στόμα. Λοιπόν, πάμε να φτιαχτούμε και να αρχίσει η στήλη! Δικό σας! «Πόθοι μακρινοί, χαμένη Πολιτεία, νιώθαμε παιδιά, στην καρδιά, μια γοητεία. Χρόνια φύγαν και καιροί, την Παναγιά παρακαλώ, να μη χαθεί. Μέρα γιορτινή, το λένε τα βιβλία. Κάποτε θα ‘ρθει, σαν φωτιά, σαν μια μαγεία.

Θα ‘ρθει, θα ‘ρθει, δεν μπορεί, την Παναγιά, παρακαλώ, να θυμηθεί. Κορμιά Μαρμαρωμένα, το Θαύμα καρτερούν, με χέρια παγωμένα, πώς να σταυροκοπηθούν;

Στην Εκκλησιά του θρύλου, καμπάνες δεν ηχούν, μα κι αν περάσουν χρόνια, στους αιώνες θ’ αντηχούν. Εκεί ψηλά στους Ουρανούς, όμορφη Αγια-Σοφιά, θα ζεις για πάντα στα όνειρά μας, για χρόνους, για καιρούς».

•••

Ωραίο; Θα μπορούσα να το παρουσιάσω όπως του αξίζει – ως ποίημα με τους στίχους τον έναν κάτω από τον άλλον. Αλλά σκέφτηκα ότι έτσι θα ξοδέψω χώρο από τη στήλη, ασχέτως αν το περιεχόμενο θα ήταν απολύτως εγκεκριμένο από σας και, φυσικά, τον εκδότη μου. Όλως περιέργως, δίπλα σε αυτό το βίντεο, στο Youtube, είχε παραπομπή για το τραγούδι του Καρατζαφέρη. Ξέρετε καλέ, αυτό που τραγουδάει η Μπεκατώρου. Αν δεν το έχετε ακούσει ή δεν έχετε απολαύσει τους στίχους του προέδρου, ελάτε να το πάρουμε μαζί βήμα προς βήμα. Το ότι δεν έχουμε μουσική μη σας απασχολεί. Φανταστείτε ότι τα τραγούδια του Ρόμπερτ Ουίλιαμς για την ΟΝΝΕΔ είναι συμφωνικά έργα μπροστά του. Εντάξει; Πάμε στους στίχους του Γιώργου Καρατζαφέρη.

•••

«Τώρα που ο μισθός έχει μικρότερη αξία, τώρα που η ζωή μας είναι μες στην καχεξία, τώρα που διατάζει το ανελέητο Μνημόνιο, ήρθε η ώρα για το ελληνικό δαιμόνιο!» Μέχρι εδώ ο πρόεδρος τα πάει μια χαρά, αν και μπορούσε να αντικαταστήσει την καχεξία με άλλη ομοιοκατάληκτη λέξη που θα προσδιόριζε καλύτερα και το σύνολο του τραγουδιού. Επίσης ο πρόεδρος δεν λέει ότι και ο ίδιος ψήφισε το ανελέητο Μνημόνιο. Βασική πολιτική παράλειψη, αλλά εδώ κάνουμε τέχνη. Και συνεχίζουμε.

•••

«Μπορούμε όλοι μαζί να βγούμε μπροστά, αρκεί να αποφασίσουμε σωστά. Μπορούμε όλοι μαζί το φως να το δούμε και φτάνει μεταξύ μας να τα βρούμε».

Εντάξει, εδώ δεν έχω κάποιο πρόβλημα, απλώς μία υπόδειξη θα ήθελα να κάνω. Το «μεταξύ μας να τα βρούμε» θα μπορούσε να γίνει «μεταξύ μας να ΤΗ βρούμε». Δηλαδή αλλάζεις ένα γράμμα και το έχεις απογειώσει πρόεδρε το τραγούδι, του δίνεις άλλη προοπτική, το κάνεις περισσότερο ελκυστικό – είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνεις τι εννοώ. Πάμε παρακάτω.

•••

«Σκεφτείτε ελληνικά, δεν είναι μακριά η μέρα που η ελπίδα θα γυρίσει, η μέρα που το χαμόγελο θα ανθήσει, δεν είναι μακριά, δεν είναι μακριά». Και εδώ μία λέξη θέλει και το στέλνεις στον ουρανό. Βάλε πριν ή μετά το «ανθήσει» ένα «χασίσι». Και τα έχεις όλα. Και χαμόγελο και ελπίδα και υποστηρίζεις αλλιώς τα λόγια που ακολουθούν.

•••

«Σκεφθείτε ελληνικά, προϊόντα ελληνικά, ελληνικά και μόνο αγοράστε. Και ευεργέτες της πατρίδας θα ‘στε! Σκεφθείτε ελληνικά, σκεφθείτε εθνικά». Δηλαδή εδώ δεν χώνεις εμβόλιμα έναν Άδωνι; Δεν βάζεις δύο καλές ατάκες Άδωνι από πώληση βιβλίων; Και στο τραγούδι και στο video clip. Και μετά αφήνεις τη μουσική να κυλήσει.

•••

«Τώρα που στα μάτια σου μπροστά είναι σκοτάδι, φτάνει να σκεφτείς ότι μετά από κάθε βράδυ, έρχεται η μέρα και το φως μας πλημμυρίζει, είναι κάτι που να περιμένεις αξίζει». Εντάξει, μιλάμε για κορυφαίο στίχο, νομίζω άνετα ο Λευτέρης Παπαδόπουλος μπορεί να τον βολέψει κάπου μέσα στην «Καισαριανή» ή, αν ζούσε ο Λειβαδίτης, θα το φύτευε στο «Βρέχει στη φτωχογειτονιά». Η δική μου συμβολή θα είναι πιο απλή. Εκεί πρόεδρε που λες «είναι σκοτάδι» και θέλεις να πας στο «βράδυ» που κάνει ρίμα, βάλε στη μέση και ένα «φάε λάδι και έλα», ώστε να το κάνεις πιο ρεαλιστικό. Και το πας έτσι: «Τώρα που στα μάτια σου μπροστά είναι σκοτάδι, φάε λάδι και έλα βράδυ.» Τόσο

ωραίο!

•••

Eπίσης, για να προλάβουμε μελλοντικές κακοτοπιές, οφείλουμε ορισμένες εξηγήσεις. Ο πρόεδρος είπε από το βήμα της Βουλής ότι ανέθεσε τη σύνθεση του τραγουδιού «στον άνθρωπο που έκανε το ”Σήμα Καμπάνα”». Φοβούμαι ότι θα υπάρξουν παρανοήσεις. Διότι το «Σήμα Καμπάνα» είναι διασκευή του Copacabana, του Barry Manilow. Και είναι προφανές, φαντάζομαι, ότι ο Barry Manillow δεν είχε, ακόμα, την τιμή να μελοποιήσει Καρατζαφέρη. Το λέω μην έχουμε λαοσυνάξεις στο μέλλον για την ελληνικότητα της Copacabana και ως τραγούδι και ως παραλία.

•••

Αλλά τι τα θέλετε; Κάθε εποχή έχει την έκφραση που της αξίζει. Γιατί να μη γράψει στίχους ο Καρατζαφέρης; Εδώ κλαίμε για λεπρούς και δεν μας αρέσει μία πιο ρεαλιστική αφήγηση της Ιστορίας. Αν θέλετε, δείτε το και πιο συμβολικό. Στον πόλεμο του ’40 ήταν η Βέμπο. Στη χούντα και στη μεταπολίτευση η Φαραντούρη. Και τώρα πάει να ταυτιστεί με την εποχή η Τζούλια. Εννοείται ότι το είδα το DVD, για να είμαι ακριβής για λόγους ρεπορτάζ και στο fast forward. Και το πρόβλημά του είναι το εξής: Είναι τόσο αντιαισθητικό που δεν κάνει για πορνό και τόσο χυδαίο που δεν κάνει για κωμωδία. Όμως εγώ το είδα και για άλλους λόγους. Θα ήθελα να ρωτήσω αν οι δύο Αφρικανοί που παίζουν βρέθηκαν νόμιμα στην Ελλάδα και, κυρίως, αν τηρήθηκαν όλες οι υποχρεώσεις του εργοδότη προς τους δύο μετανάστες. Πήραν ένσημα; Πληρώθηκαν στην ώρα τους; Μήπως ζήτησαν άσυλο και δεν το πήραν; Με δυο λόγια, υπήρχε άνθρωπος του ΣΥΡΙΖΑ στο γύρισμα, ναι ή όχι;