Νέο Ράιχ μέσω του Μηχανισμού Στήριξης

Εδώ λοιπόν κατέληξε η από δεκαετιών θρυλούμενη «πολιτική ενοποίηση» της Ευρωπαϊκής Ένωσης…
Στη δημιουργία ενός «σιδερένιου κλουβιού», ενός αυστηρού μονεταριστικού μηχανισμού, με καθαρώς νεοφιλελεύθερο «πυρήνα» τη διεύθυνση του οποίου θα αναλάβει η Γερμανία… «Μεγάλοι αντίπαλοι» αυτού του μηχανισμού καθορίζονται οι θεσμοί του κοινωνικού κράτους, οι δημόσιες επενδύσεις και οι δαπάνες, το περίφημο έλλειμμα και πρωταρχικά το κόστος της εργασίας…
Ούτε οι ίδιοι οι «πατριάρχες» της νεοκλασικής / νεοφιλελεύθερης αντίληψης, όπως οι F.A. Hayek και R. Nozick, δεν θα εφαντάζοντο στην πλέον αισιόδοξη εκδοχή τους ότι πρώτο άρθρο των ευρωπαϊκών Συνταγμάτων θα αποτελέσει το ύψος των ελλειμμάτων και των χρεών… Ζήτω, λοιπόν, η ελευθερία… Ποια ελευθερία; Αυτή της ασύδοτης αγοράς.
Μπορεί άραγε ένας παρόμοιος αμυντικός μηχανισμός να συμβάλει στην ενίσχυση της ΕΕ, στην προστασία του ευρώ και των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας από τις επιθέσεις του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου; Μπορεί να ενισχύσει την παγκόσμια θέση της απέναντι στις ΗΠΑ, στην Κίνα, στις αναδυόμενες οικονομίες της Βραζιλίας, της Ινδίας;
Ένας παρόμοιος μηχανισμός δεν διασφαλίζει παρά τα συμφέροντα του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των φορέων της αγοράς. Αντί οι πολιτικές ελίτ στην Ευρωπαϊκή Ένωση να προωθήσουν την πολιτική ενοποίηση μέσω προγραμμάτων ανάπτυξης σε σύγχρονη παραγωγική τεχνολογική βάση, αντί να ενισχύσουν την κοινωνική συνοχή, υποτάσσονται στις τράπεζες και στις δυνάμεις της αγοράς, οδηγώντας τους ευρωπαϊκούς λαούς σε τραγικά αδιέξοδα.
Αυτός ο «περίφημος» μηχανισμός στήριξης της Ευρωζώνης δεν θα αποτελέσει βάθρο ανάπτυξης, αλλά το πεδίο ανάπτυξης ενός εσωτερικού ανταγωνισμού μεταξύ των ευρωπαϊκών οικονομιών. Τα αυστηρά μονεταριστικά προγράμματα ευνοούν κατ’ εξοχήν τη Γερμανία που διαθέτει μια σύγχρονη παραγωγική δομή και οδηγούν τις χώρες της «ευρωπαϊκής περιφέρειας» στην αποανάπτυξη και στην παραγωγική – οικονομική συρρίκνωση. Πρόκειται για την προώθηση ενός ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ που θα εντείνει τις ανισότητες και θα οδηγήσει στην αλματώδη αύξηση της ανεργίας, στην πλήρη αποδυνάμωση των κοινωνικών και των εργασιακών θεσμών.
Η κεντρική «λογική» παρόμοιου τύπου μονεταριστικών μηχανισμών είναι η «ΤΑΪΒΑΝΟΠΟΙΗΣΗ» της ΕΡΓΑΣΙΑΣ, η προώθηση του ανταγωνισμού μέσω της πτώσης της αμοιβής της εργασίας και των ασφαλιστικών παροχών.
Ήδη στη χώρα μας η στρατηγική αυτή προωθείται συστηματικά με την επιβολή από την «τρόικα» των επιχειρησιακών συμβάσεων. Επιβάλλουν τώρα, «τρόικα» και ΔΝΤ, έναν νέο κύκλο «εσωτερικής υποτίμησης» της τάξεως του 25%-30%, που θα προέλθει κυρίως από τις μειώσεις των αμοιβών στον ιδιωτικό αλλά και στον δημόσιο τομέα. Μ’ αυτόν τον τρόπο μας υπόσχονται οι «προστάτες» μας, αλλά και τα δημοσιογραφικά τους φερέφωνα ότι θα προκληθεί η «επανεκκίνηση» της οικονομικής και της αναπτυξιακής δραστηριότητας…
Εάν -στην καλύτερη περίπτωση- δεν πρόκειται για τη γνωστή νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία, τότε αντιμετωπίζουμε μια καλοσχεδιασμένη πολιτική ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΨΕΥΔΟΥΣ. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι η μείωση του κόστους
-η εσωτερική υποτίμηση- θα προσελκύσει επενδύσεις, αυτές θα κατευθυνθούν στην «αξιοποίηση» δημόσιας περιουσίας, εθνικού πλούτου, κερδοφόρων τουριστικών «φιλέτων» (τα νησιά μας άλλωστε αποτελούν μόνιμο στόχο) ή ακόμα στην ιδιωτικοποίηση κοινωφελών οργανισμών και υποδομών (ΔΕΗ, συγκοινωνίες, αεροδρόμια, λιμάνια). Αυτή η εξέλιξη δεν οδηγεί φυσικά στην παραγωγική ανάπτυξη και σε ένα νέο επίπεδο ανταγωνιστικότητας, αλλά στην καταλήστευση της χώρας και στη διατήρηση του μεσολαβητικού-παρασιτικού χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας.
Οι εγχώριοι «κυβερνητικοί μεταπράτες» έχουν αναθαρρήσει και εμφανίζουν ως δική τους επιτυχία τις συζητήσεις που διεξάγονται σε ευρωπαϊκό επίπεδο για το πλαίσιο και τους όρους του μηχανισμού στήριξης. Αναδιαπραγμάτευση, επιμήκυνση, ευρωομόλογα είναι η «πραμάτεια» που εμφανίζει η ελληνική κυβέρνηση για να μας πείσει ότι μας οδήγησε από τη «ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ»…
Στην πραγματικότητα η χώρα μας περνά από την ανεπίσημη χρεοκοπία στο καθεστώς της ΕΠΙΣΗΜΗΣ ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ. Αυτό σημαίνει ότι κάθε λειτουργία, κάθε θεσμός, κάθε πτυχή της οικονομικής και της κοινωνικής μας ζωής θα ελέγχεται από έναν νέο -πανεπόπτη- μηχανισμό επιτήρησης, ενώ το ΔΝΤ θα διατηρεί εσαεί τον ηγεμονικό του ρόλο.
Τα χρονοδιαγράμματα, άλλωστε, της επιβολής της σιδηράς δημοσιονομικής πειθαρχίας εκτείνονται -όπως εμμένουν οι φήμες- σε βάθος χρόνου που κυμαίνεται από 15 έως 20 χρόνια… Μπορεί άραγε να είναι σοβαρός ένας τέτοιος σχεδιασμός όταν τα πράγματα αλλάζουν από μήνα σε μήνα; Έχει τη δυνατότητα η Ευρωζώνη να στηρίξει μέσω του μηχανισμού την οικονομία μιας μεγάλης χώρας όπως η Ισπανία ή μήπως ο μηχανισμός αυτός επιδιώκει να αποθαρρύνει απλώς τις κερδοσκοπικές επιθέσεις των αγορών; Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα αποδειχθεί θνησιγενής.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι η καθιέρωση του μηχανισμού υποστήριξης θα ενδυναμώσει περαιτέρω όχι μόνο τον οικονομικό αλλά, κυρίως, τον πολιτικό ρόλο της Γερμανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιβάλλοντας τους δικούς της συνταγματικούς όρους στην ταυτότητα και στις λειτουργίες των ευρωπαϊκών χωρών και λαών και οδηγώντας σε ελεγχόμενη χρεοκοπία τις ευρωπαϊκές περιφερειακές οικονομίες η Γερμανία φιλοδοξεί να πάρει μια ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΡΕΒΑΝΣ:
Να ξαναχαράξει τα σύνορα στην Ευρώπη όχι με όρους γεωγραφικούς, αλλά με όρους επιβολής της δικής της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ. Οι «χαμένοι του πολέμου» θα επιβάλουν τώρα τους όρους τους στους «χαμένους της οικονομίας», τους οποίους θα οδηγήσουν σ’ ένα μοντέρνο καθεστώς νεοαποικιοκρατίας όπου η κυριαρχία δεν θα ασκείται φυσικά μέσω στρατιωτικής κατοχής, αλλά μέσω των «ουδέτερων» μηχανισμών της αγοράς, μέσω των «σιδηρών νόμων» της ελεύθερης οικονομίας.
Δυστυχώς, τέτοιου χαρακτήρα εκτιμήσεις δεν αποτελούν σενάρια επιστημονικής φαντασίας, αλλά πιθανά ενδεχόμενα που προετοιμάζονται με τη συναίνεση και την «ανακούφιση» της ελληνικής κυβέρνησης και των συμφερόντων που τη στηρίζουν.
Κι αν δεν αντιδράσουμε έγκαιρα, θα είμαστε άξιοι της τύχης μας…