Δεν είναι όλα μαύρο – άσπρο
Να ιδιωτικοποιηθούν οι συγκοινωνίες στην Αθήνα, να ιδιωτικοποιηθούν τα νοσοκομεία, να ιδιωτικοποιηθεί το ρεύμα, το νερό, τα πάντα από αύριο το πρωί. Σε ποια τιμή όμως θα τα πληρώνουν όλα αυτά οι πολίτες; Και βέβαια δεν μιλάμε για τους κατέχοντες, κυρία Ντόρα και σεις άλλοι γνωστοί της παρέας. Και μη μας πείτε ότι ο ανταγωνισμός θα οδηγήσει σε πτώση των… διοδίων. Γιατί αυτό είναι παραμύθι. Όπως παραμύθι είναι και η ιδιωτικοποίηση της υγείας. Όταν θα έχει κατεδαφιστεί η δημόσια… απειλή, θα θέλεις μια περιουσία για να βρεις την υγειά σου. Κι αν έστω υπάρχει ένας που έχει αντίρρηση, ας ρίξει μια ματιά πόσο στοιχίζει η νοσηλεία σʼ ένα ιδιωτικό ιατρικό κέντρο ή μια σοβαρή εξέταση σʼ ένα διαγνωστικό μαγαζί. Κι αν θέλετε δείτε και τις αεροπορικές εταιρείες. Το εισιτήριο για να πας Αθήνα – Σάμο ή Αθήνα – Κεφαλονιά είναι 280 με 300 ευρώ, όταν για το Παρίσι στοιχίζει 215 ευρώ. Θέλετε να πάμε και στα πλοία; Το εισιτήριο είναι πιο φθηνό για να πας από την Πάτρα στο Πρίντεζι παρά στην Κέρκυρα, όπου η τιμή είναι σχεδόν διπλάσια. Έναν μισθό θέλει μια οικογένεια για να πάει από τον Πειραιά ή την Πάτρα σʼ ένα νησί…
Δεν είμαστε, θα το επαναλάβουμε, εναντίον της ιδιωτικής επιχειρηματικής δραστηριότητας. Δεν είναι όμως και το μάννα εξ ουρανού. Γιατί υπάρχει και ο αντίλογος. Η πολύ κακή πλευρά της καραμέλας περί ιδιωτικοποίησης των πάντων. Θυμηθείτε την ιστορία των προβληματικών επιχειρήσεων, κληρονομιά του Καραμανλή το 1981 στον Ανδρέα. Μεγαθήρια γίγαντες τότε βιομηχανίες, που στηρίχθηκαν όμως στα θαλασσοδάνεια δισεκατομμυρίων και τα οποία στο τέλος πλήρωσε το Δημόσιο, χωρίς κανένας από τους τότε αριστοκράτες ιδιοκτήτες να πάει στη φυλακή. Οι βιομηχανίες τους χρεοκόπησαν και τα αφεντικά έπιναν κι έτρωγαν στις Ελβετίες, στις βίλες και στα κότερα εις υγείαν των κορόιδων. Κι αν κάποιοι ξεχνούν, ας απευθυνθούν στους κυρίους Φιξ, Κεφάλα, Σκαλιστήρη, Λαδόπουλο, Κατσάμπα, Στράτο, Πουρνάρα κ.ά.
Δεν είναι όλα μαύρο – άσπρο. Και οι δημόσιες επιχειρήσεις προκάλεσαν τεράστια προβλήματα και οδήγησαν σε προνομιούχες συντεχνίες, στα γνωστά ρετιρέ, και αύξησαν το κόστος, αλλά δεν φταίει η ανάγκη, να είναι στο Δημόσιο η «κοινή ωφέλεια» αλλά οι κυβερνήσεις και οι πολιτικές τους επιλογές. Δεν κόβεις το κεφάλι επειδή πονάει το δόντι.
Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν και στον ιδιωτικό τομέα. Ναι, υπάρχει καλύτερη εξυπηρέτηση και άμεση πρόσβαση του πολίτη, όμως υπάρχουν και οι κακές πλευρές. Δεν το έλεγε τυχαία ο Γεώργιος Παπανδρέου, ότι οι βιομηχανίες πτωχεύουν και οι επιχειρηματίες ευημερούν…
Ο καθένας μας το ζει…
Ας μην τα διαγράφουμε όλα λοιπόν. Και παίρνουμε έναν κασμά και γκρεμίζουμε. Υπάρχει και η μέση λύση. Που πρέπει να λειτουργεί για το συμφέρον του πολίτη. Κι αυτό εξασφαλίζεται ΜΟΝΟ όταν και στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα υπάρχει ΕΛΕΓΧΟΣ. Η ανυπαρξία του οποίου… συνεισέφερε για να φθάσουμε στο σημερινό οικονομικό ναυάγιο, από το οποίο ένας Θεός ξέρει πόσοι θα καταφέρουν να βγουν στη στεριά…