Τετελεσμένα δεν θα είναι αναστρέψιμα…
ΚΑΜΙΑ ελληνική κυβέρνηση δεν θα τολμούσε ασφαλώς ν’ αποδεχθεί τετελεσμένα στον αιγαιωτικό χώρο, είτε ως παράγωγο διαπραγματευτικών διαδικασιών είτε ως αποτέλεσμα εκβιαστικών πρακτικών. Κι εντάξει μεν.
Αλλά την ίδια στιγμή: Ενόσω γίνονται ανεκτές (και σχεδόν αδιαμαρτυρήτως) παραβιάσεις του εθνικού χώρου, το αποτέλεσμα θα είναι να δημιουργηθούν συνθήκες de facto γεωπολιτικών διαφοροποιήσεων. Που μέσα στον χρόνο και τις δυναμικές που αυτός αναπαράγει, νομιμοποιούν όσα η θρασύτητα θέλει να επιβάλει.
Στη χειρότερη βεβαίως περίπτωση. Ενώ στην καλύτερη, προάγονται προϋποθέσεις αμφισβητήσεων σε συγκεκριμένες περιοχές. Όρα Ύμια. Τα εν πολλοίς λησμονούμενα. Πλην δεδομένα. Χώρος που: Ναι μεν από εμάς αναμφισβητήτως δεν εκχωρήθηκε. Αλλά και στον οποίο σιωπηρά έχουν περισταλεί κάθε είδους δραστηριότητες, που μπορεί να θεωρηθούν από την τουρκική πλευρά διατάραξη του ατύπου status quo, όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά την κρίση! Κατ’ ακρίβειαν μετά την υποστολή (από τον στρατηγό άνεμο!) της ελληνικής σημαίας.
Εάν σημειώνονται αυτά, είναι για να επανυπογραμμίσουν τους φοβερούς κινδύνους που αναπτύσσονται και σε ζώνες του κεντρικού Αιγαίου και στην περιοχή του Καστελλόριζου ειδικότερα. Και ιδιαίτερα σήμερα. Καθώς ευρίσκονται υπό διαμόρφωση νέες στρατηγικές ισορροπίες στην ευρύτερη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου, λόγω ΑΟΖ και βεβαίων κοιτασμάτων φυσικού αερίου. Οι οποίες: Πέραν της οικονομικής διαστάσεως που αποκτούν, δημιουργούν νέο στρατηγικό περιβάλλον. Που τείνει να διαφοροποιήσει άρδην τις ισχύουσες σήμερα πραγματικότητες. Δυστυχώς αυτές οι κρίσιμες εξελίξεις, βρίσκουν την Ελλάδα σε κατάσταση κάμψεως. Και σε κατιούσαν πορείαν. Με ανατασσόμενες παθογένειες και αγκυλώσεις, που αποδομούν εθνικές δυνατότητες και καθηλώνουν αντιστάσεις. Την ώρα που αντιθέτως η Τουρκία βρίσκεται (προς το παρόν τουλάχιστον) σε ανιούσαν από πολλές απόψεις. Κυρίως οικονομικές και στρατιωτικές. Οπόταν και αποβαίνει εκβιαστικότερη. Αλλά και αποτελεσματικότερη. Χωρίς να δημιουργεί μάλιστα ιδιαίτερα προβλήματα.
Πλην όμως: Σταθερά προάγει αυτές τις στρατηγικές των τετελεσμένων. Επιτυγχάνοντας ήδη την αποτροπή ασκήσεως κυριαρχικών δικαιωμάτων από την Αθήνα. Όπως είναι η κήρυξη Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών σε καίριες περιοχές. Αφήνοντας αφενός ελεύθερη την Τουρκία ν’ αλωνίζει. Και αφετέρου δημιουργώντας αρνητικές εντυπώσεις σε όμορες χώρες, με τις οποίες θα πρέπει να συνομολογήσει ανάλογες συμφωνίες οριοθετήσεως των ΑΟΖ. Όπως για παράδειγμα με την Αίγυπτο. Πρωταρχικά βεβαίως με την Κύπρο.
Η προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή για τα εθνικά θέματα, έδωσε μεν την ευκαιρία να τεθούν επί τάπητος αυτά τα ζητήματα και να εκτεθούν απόψεις. Πλην δεν υπήρξαν ορατά παράγωγα όσον αφορά τον προσδιορισμό κοινής εθνικής γραμμής. Με διακομματική δηλαδή συναίνεση.
Γιατί χωρίς αυτήν, ουδέν εστί γενέσθαι. Αντιθέτως: Με αυτήν κι εφόσον ορθοτομηθεί απαλλαγμένη στενόκαρδων κομματικών συνδρόμων, αντισταθμίζονται σε μεγάλο βαθμό οι τραυματικές αδυναμίες, που απορρέουν από την αδυσώπητη κατάσταση χρεοκοπίας την οποίαν αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα.
Αυτό επείγει. Γιατί από την καταθλιπτική φθορά που αναδύεται σήμερα, προσπαθεί μεθοδικά η Άγκυρα να επωφεληθεί. Και το θέμα είναι ότι: Όταν κάποτε η Ελλάδα θα έχει ανακάμψει -κι αυτό έστω και αργά θα γίνει- να μην ανακαλύψει εθνικούς ακρωτηριασμούς. Γιατί αυτοί, εάν και εφόσον επέλθουν (μ’ αυτήν ή την άλλη μορφή) δεν θα είναι αναστρέψιμοι! Κι αυτό δεν θ’ αποβεί απλώς μοιραίο. Θα είναι αυτοδήλως έως και ολέθριο. Κάτι που πρέπει ν’ αποβεί ο φόβος και άρα η έγνοια όλων μας. Που να μας κινεί. Και ν’ αφυπνίζει αποτρέποντας απευκταία.