Πρόσφυγες στον τόπο μας;

Λόγια του Μακαριστού Χριστόδουλου όταν –πριν από δέκα, περίπου, χρόνια– είχε σημειώσει ότι «… οι πλησιάζοντες σε αριθμό το 1.000.000 πρόσφυγες στην Ελλάδα, σε περίπου 15 χρόνια θα πλησιάζουν τα 3.500.000».

Ήταν ακριβέστερα στις 27/10/2000 όταν –στη διάρκεια ειδικής συνεδρίασης του Νομαρχιακού Συμβουλίου Αθηνών– είχε με έμφαση παρατηρήσει ότι ιδιαίτερα η Εκκλησία οφείλει να αγκαλιάζει και να περιθάλπει τους έχοντες ανάγκη πρόσφυγες, αφού τέτοια αντιμετώπιση είναι ταυτόσημη με τον λόγο του Κυρίου και με το έργο της Εκκλησίας (επικαλεσθείς, χαρακτηριστικά, την περίπτωση των Κούρδων που είχαν εγκατασταθεί στην πλατεία Κουμουνδούρου και προς τους οποίους η Εκκλησία προσέφερε την καθημερινή τους σίτιση, ξεκινώντας από 100 μερίδες ημερησίως και ξεπερνώντας στη συνέχεια τις 1.000).

Έκτοτε, το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης –και όχι της μετανάστευσης– πήρε τις γνωστές, εκρηκτικές, δραματικές αλλά και επικίνδυνες διαστάσεις.

Προκαλούν, βέβαια, τη νοημοσύνη, τον κοινό νου, εκείνοι που επικαλούνται το παράδειγμα των ελλήνων μεταναστών.

Δεν υπάρχει, δεν τίθεται, δεν αντέχει σε σοβαρή συζήτηση οποιοσδήποτε παραλληλισμός. Σε κάθε περίπτωση, το βέβαιο είναι ότι:

α. Υπάρχει η δεδομένη πραγματικότητα.

β. Αυτή πρέπει να αντιμετωπιστεί.

γ. «Δεν πάει άλλο»!

Στις 7/12/2000 δημοσιεύθηκε στην «Ελευθεροτυπία» έρευνα κατά το περιεχόμενο της οποίας «Ποσοστό 92,3% των μαθητών-τριών του Γυμνασίου και 94,5% του Λυκείου συμφωνούν και αποδέχονται την αναγκαιότητα ότι δεν πρέπει να χάσουμε τίποτε από τις παραδόσεις μας, τα ήθη μας, τις συνήθειές μας τώρα, που με την παγκοσμιοποίηση ”Πέφτουν τα σύνορα”. Περαιτέρω και σε ό,τι αφορά στην εμπιστοσύνη στους θεσμούς, την πρώτη θέση κατέχει η Εκκλησία (87,4% του Γυμνασίου και 73,8% του Λυκείου), ενώ παράλληλα καθηγητές – γονείς εκφράζουν την εμπιστοσύνη τους με ποσοστά 60,8% και 74,7% αντίστοιχα».

Αυτά προ δεκαετίας…

Σήμερα η ελληνική κοινωνία –η συνοχή της οποίας κινδυνεύει εξ άλλων, γνωστών, λόγων– καλείται να αντιμετωπίσει και να ξεπεράσει ό,τι ξεκίνησε ωραία (πολυπολιτισμικότητα) και εξελίσσεται δραματικά. Και βεβαίως ναι στην πολυπολιτισμικότητα. Αλλά και βεβαίως όχι σε ό,τι υποδηλώνει ένα κράτος ανήμπορο να προστατευθεί και να προστατεύσει.

Και η προστασία δεν αφορά μόνο στους λαθρομετανάστες…

Σ. Κ.