Βυζάντιον
Πριν αρχίσω να γράφω σκεφτόμουν να κάνω για άλλη μια φορά δημόσια ψυχανάλυση. Άλλωστε οι συνεπείς αναγνώστες γνωρίζουν ότι ο ψυχικός μου κόσμος είναι καθρέφτης αυτής της χώρας: Επικρατεί μεγάλη αναστάτωση, είναι στο έλεος του οποιουδήποτε και όσοι ειδικοί κι αν ασχοληθούν δεν πρόκειται να επέλθει γαλήνη και ευταξία. Θα σας έλεγα για το τραγούδι που με κέρδισε αυτήν την εβδομάδα και για τη σοκολάτα που μου χάρισε μια φίλη μου. Όμως είναι και ο πειρασμός που με τραβάει από το μανίκι σαν μαύρη πιτσιρίκα πίσω από το δημαρχείο. Έλεγα να γράψω ότι οι καταληψίες της Νομικής πρέπει να πάρουν και πτυχίο, ενώ καλό είναι να προσεύχονται καθημερινά σε δημόσια θέα. Αλλά για να το γράψεις αυτό πρέπει να έχεις στήσει και το τηλεσκόπιο που βλέπει το γραφείο του εκδότη για να απολαύσεις το θέαμα.
• • •
Μέχρι να παραδώσω το κομμάτι δεν γνώριζα αν είχε βρεθεί λύση για το αίσχος της Νομικής, το οποίο κατά πάσα πιθανότητα θα έχει μεταφερθεί αλλού, εύχομαι χωρίς την επέμβαση της αστυνομίας. Θα έλεγα δε πως πρέπει να στρέψουμε την πύρινη αρθρογραφία μας προς περισσότερο πρακτικά θέματα, όπως για παράδειγμα την αξιοποίηση του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού και τη μετατροπή του σε χώρο πολλαπλών χρήσεων. Εκεί τα βάζεις όλα: τέμενος, οργανωμένο χώρο για απεργίες πείνας με υποδομές και προσωπικό νοσηλείας, χώρο για να παίζουν ξύλο αριστεριστές με χρυσαυγίτες χωρίς να ταλαιπωρούνται τα ΜΑΤ που πληρώνει ο φορολογούμενος, περίπτερα των πολιτικών κομμάτων κ.λπ. Με δυο λόγια, το Ελληνικό μπορεί να μετατραπεί σε Disneyland της καθημερινότητάς μας, απαλλάσσοντας παράλληλα το κέντρο της πρωτεύουσας από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό με τη λαϊκή δυσφορία. Αν μη τι άλλο, μας ταιριάζει. Η Ελλάδα είναι πλέον κάτι σαν τις ΗΠΑ, η χώρα όπου μπορούν να συμβούν τα πάντα. Σκέψου ένα παιδί που γεννήθηκε πριν από 30 χρόνια στην Καμπούλ. Θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι όταν μεγαλώσει θα καταλάβει μια Νομική σχολή στην Ευρώπη; Εγώ, λοιπόν, έτσι προσδιορίζω τη φιλοπατρία μου, για να απαντήσω σ’ έναν δημοσιογράφο που θαυμάζω, ο οποίος με εγκάλεσε για κάποιες τοποθετήσεις μου στα εθνικά. Αγαπώ αυτήν τη χώρα γιατί προσφέρει θέαμα.
•••
Και για να σας εκπλήξω, παίζοντας παράλληλα τις μεγάλες βλεφαρίδες μου προς τον εκδότη, θα σας πω ότι επιτέλους συμφωνούμε για το θέμα της Νομικής, το οποίο, παρεμπιπτόντως, ετοιμαστείτε να το δείτε και στο Πολυτεχνείο. Υπάρχει λύση. Και αυτή είναι η κατάργηση του ασύλου, μιας αναχρονιστικής και στην πράξη γελοίας και επικίνδυνης ρύθμισης. Θα έλεγα δε πως είναι μια ρύθμιση που στην ουσία προσβάλλει τον χαρακτήρα και την ποιότητα της δημοκρατίας μας. Το άσυλο θεσπίστηκε για να απαντήσει στα κοινωνικά αντανακλαστικά των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης. Θεμιτό. Αλλά και συνάμα άκαιρο. Υπάρχει περίπτωση σήμερα να σε καταδιώξει κάποιος για τις ιδέες σου; Ασφαλώς. Όμως όχι με τον τρόπο που το έκανε κάποτε. Σήμερα θα σε διώξει από τη δουλειά σου, θα προσπαθήσει να σου κλείσει με διάφορους τρόπους το στόμα και, τέλος πάντων, είναι πιθανότερο να σε εξοντώσουν αστυνομικοί συντάκτες παρά η αστυνομία. Το άσυλο θεσπίστηκε για να προστατεύσει τις ιδέες. Αν υπάρξει εξουσία που ασκεί διώξεις για τις ιδέες, δεν θα έχει το παραμικρό πρόβλημα να καταργήσει το άσυλο. Και θα το καταργήσει με ένα τανκ. Νομίζω ότι το έχει ξανακάνει στο παρελθόν.
•••
Τις τελευταίες δεκαετίες το πανεπιστημιακό άσυλο έχει χρησιμοποιηθεί μόνο για να αποτρέψει τη δίωξη εγκλημάτων του κοινού ποινικού δικαίου. Και οι άνθρωποι που κατέλαβαν τη Νομική, όσο συμπαθείς κι αν είναι, δεν παύουν να ελέγχονται για αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου, όπως η παράνομη είσοδος στη χώρα. Επίσης, καλώς ή κακώς η χώρα αυτή έχει ένα συγκεκριμένο πλαίσιο με το οποίο χορηγεί άδειες παραμονής και νομιμοποιεί την παραμονή εντός της επικράτειάς της. Δεν ξέρω αν αυτό το πλαίσιο είναι συνταγματικά και ανθρωπιστικά ορθό. Όμως αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί την αλλαγή του, θα πρέπει να το διεκδικήσει εντός Βουλής. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει να καταλάβει πολλά περισσότερα. Αν καταλάβει το βασικότερο θα προχωρήσει και παρακάτω: Μπορεί να έχει αρκετούς οπαδούς, αλλά, ελάχιστοι από αυτούς έχουν και δικαίωμα ψήφου στην Ελλάδα. Ξέρω ότι θα γίνω γραφικός, κάτι μεταξύ
Άδωνι και Μιχαλολιάκου, αλλά αν οι Ταλιμπάν επέτρεπαν ελεύθερες εκλογές στο Αφγανιστάν, τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν καλύτερα από αυτά που κερδίζει στην Ελλάδα.
•••
Μετά κατάλαβα ότι στο μεταναστευτικό η αποκαλούμενη προοδευτική θέση ελάχιστα διαφέρει από την ακροδεξιά ως προς την αποτελεσματικότητά τους. Διότι στην πράξη αριστεροί και ακροδεξιοί επιδιώκουν ένα και το αυτό: την εξόντωση των μεταναστών. Θα τολμούσα να πω ότι ο ακροδεξιός είναι και πιο ανθρωπιστής. Τι θέλει ο μέσος εθνικόφρων εξολοθρευτής; Ούτε καν να τους κάνει σαπούνι, γιατί δεν λέει να πλένεσαι (όποτε πλένονται αυτοί) με αφγανικό σαπούνι. Ούτε καν θα τους έσφαζε, μη λερώσει τα χέρια του. Στην καλύτερη περίπτωση, μια σφαίρα στον κρόταφο ή μια κλωτσιά έξω από τα σύνορα. Γρήγορες και καθαρές λύσεις. Πρόσεξε τώρα τι θέλει ο αριστερίστικος προοδευτισμός: να έρθουν στη χώρα όσοι μετανάστες γουστάρουν. Ανοιχτά σύνορα. Να έρχονται όλο και περισσότεροι πεινασμένοι. Και όσο περισσότεροι έρχονται, τόσο να συμπιέζονται τα μεροκάματα και οι συνθήκες διαβίωσής τους. Στο τέλος ο έλληνας εργοδότης θα μπορεί να αλλάζει τους εργαζομένους του σαν τα μπουκάλια της μπίρας. Θα επιστρέφει μετανάστες άδειους από αίμα και ζωή και θα παίρνει καινούργιους, γεμάτους.
•••
Και για να τελειώνουμε, ας σταματήσουν επιτέλους οι βλακείες και τα μισόλογα. Δεν είναι μεταναστευτική πολιτική η κλωνοποίηση της Καμπούλ. Διότι αυτό το ρεύμα που μπαίνει στη χώρα δεν έχει καμία σχέση με μεταναστευτική κίνηση. Είναι, απλώς, μετακίνηση πληθυσμών. Τα μέτρα πρέπει πλέον να είναι δραστικά. Ντρέπομαι που το γράφω, αλλά δεν βλέπω άλλη λύση από σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα οποία θα εκπέμπουν προς τις χώρες προέλευσης το μήνυμα που λέει ότι στην Ελλάδα δεν μπορείς πλέον να διεκδικήσεις την τύχη σου. Και συνάμα αγώνας μέσα στην Ευρώπη για τη δημιουργία ενός νέου σχεδίου Μάρσαλ που θα κατευθύνει πόρους προς τις χώρες προέλευσης και θα συνδράμει στην ανάπτυξη τους. Του κερατά, ρε Τσίπρα, όταν ο άλλος φεύγει από το Αλγέρι για να έρθει εδώ παίρνει μαζί του και κάτι από την ελπίδα αυτής της χώρας για να ανακάμψει. Και στο τέλος να γίνει κάτι για την αποκατάσταση της καταραμένης τάξης στα γκέτο. Δεν υπάρχει σεβασμός στις φυλετικές ιδιαιτερότητες αν αυτές παρακάμπτουν το νομικό πλαίσιο της χώρας. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι ούτε τα κορίτσια θα φεύγουν από τα σχολεία, ούτε θα γίνεται έλεγχος στο μήκος της φούστας της άτυχης Ελληνίδας που θα σταματήσει σε φανάρι στην Αχαρνών. Αυτά.
•••
Τι άλλο έκανα μέσα στην εβδομάδα; Ναι. Χάρηκα για τον «Κυνόδοντα» που θα πάει στα Όσκαρ, αν και κατάλαβα ότι αυτή η χώρα ακόμα και στο Χόλιγουντ με «δόντι» πηγαίνει. Σε πρώτη φάση, μέσα στην εφημερίδα επικράτησε μεγάλη χαρά, ο εκδότης χοροπηδούσε επάνω στο γραφείο του και ζήτησε να με φέρουν δεμένο μπροστά του. Όταν οι ειδήσεις είπαν ότι προτάθηκε για Όσκαρ ο Λάνθιμος, ο εκδότης άκουσε «Άνθιμος», σίγουρος πως ο μαχητής ιεράρχης θα αναγνωριστεί και στο Χόλιγουντ. Μεταξύ μας δεν μου φαίνεται απίθανο: Παίρνεις μια ομιλία του Άνθιμου με πλάνα της ΕΡΤ3 και τη βάζεις άνετα υποψήφια στα animated films, δίπλα στον Σρεκ για παράδειγμα. Κατά τα λοιπά, κατεβαίνουμε στον ευγενικό στίβο των Όσκαρ με μια ταινία που μας περιγράφει με ζηλευτή ευστοχία. Μια οικογένεια κλεισμένη σ’ ένα σπίτι, όπου ο πατέρας λέει στα παιδιά απίθανα ψέματα για να μη στρέψουν το βλέμμα προς τον υπόλοιπο κόσμο. Συμβαίνει παντού και συμβαίνει συνέχεια, εδώ και δεκαετίες.
•••
Το άλλο που έκανα ήταν να προσπαθήσω να ξεχάσω την υπόθεση της Siemens. Πρέπει να το κάνουμε όλοι. Το ξέρω ότι δεν είναι εύκολο, αλλά ο Έλληνας μπορεί να το καταφέρει κι αυτό. Εμπρός, αδέρφια, βοηθάτε να σηκώσουμε τη Siemens πάνω από τη μνήμη και να την ακουμπήσουμε εκεί που είναι οι υποκλοπές.