Ακριβό μου εισιτήριο

Όταν ένας άνθρωπος «ακούει φωνές» από το πουθενά, δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν:
Είτε ο ανθρωπάκος τρελάθηκε και βρίσκεται εκτός πραγματικότητας, είτε η πραγματικότητα ξεπέρασε τα όρια της λογικής. Κι επειδή στις μέρες μας ο κόσμος όπου ζούμε είναι «λίγο-πολύ τρελούτσικος», πιστεύω ότι η περίεργη φωνή που ήρθε από το βάθος του γραφείου μου, δίκην συνθήματος, δεν ήταν αποκύημα φαντασίας.
–Ε…ΘΕΛ! Ε…ΘΕΛ! Ε…ΘΕΛ!
–Ε… και τι θέλεις από μένα; ρώτησα αυθόρμητα, σαν να είχα μπροστά μου όντως κάποιον συνομιλητή.
–Θέλω την ιστορική μου δικαίωση!
–Γιατί; Τι είσαι εσύ που νιώθεις να σε πνίγει το δίκιο;
–Ένα παρεξηγημένο, ξεχασμένο, παραπεταμένο εισιτήριο λεωφορείου.
–Ένα κοινό εισιτήριο της ΕΘΕΛ και ζητάς δικαίωση; Ζητάς και τα ρέστα; Τι νομίζεις πως είσαι; Λαθρεπιβάτης; Λαθρομετανάστης; Σιγά μη σου δώσουμε και πανεπιστημιακό άσυλο.
–Η αλήθεια είναι πως είμαι ένα απλό εισιτήριο… Δεν είμαι καν εισιτήριο πολλαπλών διαδρομών. Έχω όμως πολλαπλή σημασία. Κοίταξέ με καλά και θα δεις.
Πήρα το εισιτήριο στα χέρια μου, του έριξα μια ματιά και διαπίστωσα πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Ήταν ένα παλιό εισιτήριο που είχα ξεχάσει στο συρτάρι μου από τον Αύγουστο του 2000! Ε, και λοιπόν; Πού η αδικία και το κακό;
–Πόσο εύκολα ξεχνάτε εσείς οι άνθρωποι, μου είπε με παράπονο το εισιτήριο. Δεν θυμάσαι τι έγινε «το καλοκαίρι εκείνο»;
–Τι έγινε;
–Ό,τι και «τον χειμώνα ετούτο»: Αύξηση στα εισιτήρια της ΕΘΕΛ. Μόνο που τότε για μια μικρή αυξησούλα 25%, ξεσηκωθήκατε όλοι.
–Μικρή αυξησούλα, λες εσύ ένα 25%;
–Ελάχιστη! Κοίταξέ με πάλι καλά και θα δεις!
Κοίταξα και είδα μια ουσιαστική διαφορά. Το εισιτήριο-αντίκα του 2000 κόστιζε μόνο «120 δρχ». Περασμένα μεγαλεία…
–Βλέπεις, μου είπε χαιρέκακα, η αντίκα. 120 δραχμές και χαλάσατε τον κόσμο που θα πηγαίναμε στις 150 δραχμές. Τώρα που τα νέα εισιτήρια από 1 ευρώ πάνε 1 ευρώ και 40 λεπτά, περίπου 500 δραχμές, να δω πώς θα πηγαίνετε στη δουλειά σας.
–Εγώ, προσωπικά, σκέπτομαι στο εξής να παίρνω… το αεροπλάνο.
–Πάει αεροπλάνο στη γραμμή «Κολιάτσου-Παγκράτι»;
–Γιατί, μήπως πάει λεωφορείο;
–Το καταργήσανε;
–Καταργήθηκε μόνο του. Κάτι αργίες, κάτι ημιαργίες, κάτι απεργίες, κάτι στάσεις εργασίας σπάνια περνάει, τελευταία, από τη στάση!
Η συζήτηση με το παλιό εισιτήριο ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να συνειδητοποιήσω το μέγεθος της αύξησης των εισιτηρίων από το 2000 έως το 2011. Μέσα σε μια δεκαετία, μιλάμε σχεδόν για τριπλάσια αύξηση!
Φαίνεται όμως πως υπάρχουν και άλλα περιθώρια. Έτσι, τουλάχιστον, μου έδωσε να καταλάβω ένας μεσόκοπος συμπολίτης, όταν τον ρώτησα πόσο θα τον επηρεάσει η νέα τιμή των εισιτηρίων.
–Ουδόλως!
–Είναι δυνατόν;
–Μωρέ, ας πάει και δύο ευρώ, ήταν η κοφτή απάντηση του συμπολίτη. Εγώ, μου είπε, με τα δύο (πόδια) πήγαινα, με τα δύο θα συνεχίσω να πηγαίνω. Άλλους να κλαις.
–Έχεις κάποιους στο μυαλό σου;
–Τους λαθρομετανάστες! Με τόσο τσουχτερό εισιτήριο απορώ πώς θα τους πηγαίνουν από το λιμάνι στη Νομική!
Και πολύ περισσότερο, λέω εγώ πως οι άνθρωποι θα βγάλουν… «μετ’ επιστροφής».