Ένα απίθανο (;) «σενάριο»…
Τα δύο βασικά πεδία από τα οποία κρίνεται συνήθως μια κυβέρνηση είναι η οικονομία και τα εθνικά θέματα. Και τα δύο τη στιγμή αυτή αποτελούν ναρκοπέδιο για τον Γ. Παπανδρέου. Υπάρχουν άλλα δύο σημαντικά ζητήματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία: Η (λαθρο)μετανάστευση και το «συμμάζεμα του κράτους», το οποίο άπτεται μερικώς της οικονομικής πολιτικής, αλλά διεκδικεί ως εγχείρημα και τίτλο αυτονομίας. Αυτό που κάποτε ονομάστηκε «εκσυγχρονισμός» και αργότερα «μεταρρύθμιση», αλλά ουδέποτε υλοποιήθηκε, έστω και στοιχειωδώς…
Το «συμμάζεμα του κράτους», έστω κι αν επιχειρείται ερασιτεχνικά, δίχως σχέδιο και προγραμματισμό, αποκαλύπτει ειλικρινείς προθέσεις και δρομολόγηση κάποιων θετικών εξελίξεων, που αφορούν την εν γένει λειτουργία του οξειδωμένου κρατικού μηχανισμού. Είναι γεγονός ότι η σημερινή κυβέρνηση επιχειρεί να άρει τα παθογενή δεκαετιών. Το πράττει ασυντόνιστα, αγχωδώς και υπό την πίεση μιας απαιτητικής καθημερινότητας. Τώρα φαίνεται η πλήρης ανυπαρξία σχεδίου, αλλά, όπως και να έχει, το «συμμάζεμα του κράτους» τής δίνει πόντους…
Η μετανάστευση, το δεύτερο από τα επιμέρους, αλλά ουχί ήσσονος σημασίας ζητήματα, προβάλλει δισεπίλυτος γρίφος. Η απουσία μεταναστευτικής πολιτικής, η τραγική απραξία ετών και οι κάκιστες επιλογές (μεταξύ άλλων το θλιβερό Δουβλίνο ΙΙ, που είχε συνυπογράψει ο δήθεν σοβαρός Σημίτης) δεν επιτρέπουν μεγάλο περιθώριο αισιοδοξίας. Αν, δε, ληφθεί υπʼ όψιν ότι καταλήψεις τύπου Νομικής και παρεμφερή γεγονότα μπορούν να εμφανιστούν με ένταση προσεχώς, τότε η κατάσταση ενδέχεται να καταστεί εκρηκτική. Δύσκολα, επομένως, θα εισπράξει κάτι η κυβέρνηση από αυτό το μείζον θέμα…
Στην οικονομία τώρα. Η χώρα, όπως είπε και ο γνωστός Νουριέλ Ρουμπινί, είναι ουσιαστικά χρεοκοπημένη. Όμως, αυτό πόρρω απέχει από την πτώχευση, την οποία δεν θα επιτρέψουν οι ιθύνοντες της Ένωσης, επειδή θα αποτελούσε καίριο πλήγμα για την Ευρωζώνη. Όλα τα υφιστάμενα στοιχεία κατατείνουν στο εξής: Μέχρι την επόμενη δόση, η κυβέρνηση θα ξεπουλήσει ό,τι μπορέσει (φαίνεται να αντιδρά πάντως στη μερική ιδιωτικοποίηση των μέσων μαζικής μεταφοράς που εντέλλεται η «τρόικα»). Ταυτόχρονα, θα συνεχίσει το κρεσέντο των περικοπών και της μειώσεως των αποδοχών εν γένει (π.χ. σε αρκετούς εργαζομένους που θα πάρουν μετάταξη)…
Εκείνο που περιμένει για να ανασάνει –και η ίδια και κάπως η χώρα–, και το οποίο θα προβάλει ως μεγάλη κατάκτηση και επιτυχία του πρωθυπουργού, είναι η αναμενόμενη επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους και η πιθανή επαναγορά δικών της ομολόγων. Προς τούτο, θα της δοθεί δάνειο με ανεκτό επιτόκιο. Αυτά τα δύο δίνουν πράγματι κάποια ανάσα στην οικονομία. Αλλά ο τρόπος που θα τα παρουσιάσει η καταιγιστική προπαγάνδα, αν τελικά αποφασιστούν από την Ένωση, ενδέχεται να δώσει αρκετούς πόντους στην κυβέρνηση… Εδώ με ψέματα και εκβιασμούς κατόρθωσε όχι μόνο να επιπλεύσει στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές, αλλά και να κομπάζει ότι κατήγαγε περιφανή νίκη…
Στα «εθνικά θέματα»: Κλειδί για να προσεγγιστεί το συγκεκριμένο πεδίο είναι –όσο και να φαίνεται περίεργο– οι εξελίξεις στις σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ! Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Η μεγάλη επιδείνωση των σχέσεων αυτών έδωσε την ευκαιρία στον κ. Παπανδρέου για ένα πρωτοφανές άνοιγμα προς το Ισραήλ, προσφέροντας μεγάλη ικανοποίηση στις ΗΠΑ αλλά και στο πανίσχυρο εβραϊκό λόμπι που εδρεύει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Αλλεπάλληλες συναντήσεις με ιθύνοντες του Ισραήλ, επισκέψεις, εξαγγελίες οικονομικού περιεχομένου, εντυπωσιακές πρωτοβουλίες (π.χ. κοινές συνεδριάσεις των Υπουργικών Συμβουλίων σε Αθήνα και Τελ Αβίβ) και η κινητικότης στο θέμα των ΑΟΖ, στις οποίες εμπλέκεται και η Κύπρος (πάʼ να πει: ένα τρίγωνο Ελλάδας, Ισραήλ, Κύπρου), είχαν ως επιστέγασμα την επίσκεψη των κορυφών του εβραϊκού λόμπι στην Ελλάδα…
Έχουμε, λοιπόν, πλήρη ανατροπή της πανίσχυρης συμμαχίας Τουρκίας – Ισραήλ, η οποία εξ αντικειμένου λειτουργούσε βλαπτικά για τα ελληνικά συμφέροντα. Αν η επιδείνωση συνεχιστεί και φτάσει στην τελική ρήξη, ενδέχεται να επαναξιολογηθεί (από τους Αμερικανούς) ο ρόλος της Τουρκίας στην περιοχή, να αναχαιτιστεί η επιρροή της και να μην αλωνίζει όπως πριν, όταν είχε τις πλάτες των Αμερικανών… Τούτο σημαίνει ότι οι ελληνικές αιτιάσεις για τη συμπεριφορά της δεν θα περνούν απαρατήρητες. Ούτε θα αντιμετωπίζονται με δυσπιστία οι θέσεις της χώρας μας για μείζονος σημασίας θέματα (γκρίζες ζώνες, πτήσεις αεροσκαφών, ΑΟΖ κ.λπ.)… Αν λοιπόν εξελιχθούν έτσι τα πράγματα, ουδόλως αποκλείεται να εμφανιστεί συντόμως ο κ. Παπανδρέου με σκληρές θέσεις έναντι της Τουρκίας, με «κόκκινες γραμμές» και πατριωτική ρητορική, μπροστά στην οποία θα ωχριούν ως και ορκισμένοι εθνικιστές! Βέβαια, η ρευστότης των διεθνών εξελίξεων, η πανθομολογούμενη ισχύς της Τουρκίας, αλλά και η ευέλικτη πολιτική της ενδέχεται να ανατρέψουν την… ανατροπή. Και να δούμε σε λίγα χρόνια να δημιουργείται εκ νέου ο άξονας Τουρκίας – Ισραήλ, τις ΗΠΑ και το εβραϊκό λόμπι να χειροκροτούν και να καλοδέχονται την Τουρκία, και την Ελλάδα να μένει –εκτεθειμένη και μόνη– εκτός νυμφώνος…
Όμως –και εδώ είναι το «ψητό»– μέχρι τότε, και εφόσον το ειδύλλιο με το Ισραήλ προχωρεί, ο Γ. Παπανδρέου θα έχει τα «εθνικά θέματα» ως μεγάλο όπλο και όχι ως πρόβλημα στο προεκλογικό του οπλοστάσιο. Αν συνυπολογιστεί και η πιθανολογούμενη εξέλιξη στην οικονομία (επιμήκυνση, επαναγορά ομολόγων με χαμηλό δάνειο), μπορεί κανείς να φανταστεί το οργιώδες παιχνίδι της κυβερνητικής προπαγάνδας εν όψει εκλογών…
Σύμφωνοι. Η ως άνω προσέγγιση, όσο κι αν δεν αυθαιρετεί, ωστόσο παραμένει ένα «σενάριο», συγκροτημένο από απλές σκέψεις και συνεκτιμήσεις σημερινών στοιχείων… Όμως τα «σενάρια» λογαριάζουν συνήθως χωρίς τον ξενοδόχο. Και στην περίπτωση αυτή ξενοδόχος είναι ο ελληνικός λαός, ο οποίος χειμάζεται, ασφυκτιά, απελπίζεται και θυμώνει… Επομένως, ναι μεν δεν παύει να υπάρχει η εκδοχή αυτή (να ξαναπάρει τις εκλογές ο Γ. Παπανδρέου), αλλά φαντάζει όντως απίθανη…