Δεν αφήνουν περιθώρια εντίμων συμβιβασμών
Αυτό δεν είναι θεωρητικός συλλογισμός. Είναι παράγωγο στυγνών διαπιστώσεων, όπως αυτές απορρέουν από τις νέες τουρκικές ενέργειες και προτάσεις, που διεβίβασε μόλις προ ημερών η κατοχική πλευρά διά του εγκαθέτου της Άγκυρας. Οπόταν και οι φθίνουσες ελπίδες που ανεπτύχθησαν (και που επεβίωναν με τη συνδρομήν αναπνευστήρος) εξανεμίζονται. Η πικρή αλήθεια, εάν δεν θέλουμε νʼ αυταπατώμεθα.
Και βεβαίως, δεν χρειάζεται κοπιώδης επιχειρηματολογία για να υπογραμμισθεί το αυτονόητο: Ότι δηλαδή αυτές οι προτάσεις είναι προαπορριπτέες για την ελληνική πλευρά. Εκτός εάν επιλεγεί οδός κρατικού (κι εθνικού) αυτοχειριασμού. Χωρίς υπερβολή. Γιατί τα όσα ο κατοχικός τοποτηρητής κατέθεσε, αν αποτελέσουν προτάσεις για συζήτηση, τότε είναι ως εάν είμεθα πρόθυμοι να διαπραγματευθούμε διχοτομικό μόρφωμα υπό την άμεση κηδεμονία της Άγκυρας! Προαποδεχόμενοι δομές συνομοσπονδίας, με βάση τις οποίες νομιμοποιείται η γεωπολιτική διαίρεση της Κύπρου. Οπόταν και η κατάληξη δεν είναι καθόλου δύσκολο να προεικασθεί. Με τον Κυπριακό Ελληνισμό νʼ αποκτά ημερομηνία λήξεως.
Εάν λοιπόν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε: Αυτό που θα υποστούμε αποδεχόμενοι –έστω και προς συζήτηση– αυτές τις τουρκικές απαιτήσεις (στις οποίες κυριαρχεί προαπαίτηση για επικυριαρχία της Άγκυρας διά των εγγυήσεων) κινδυνεύουμε τώρα να το εισπράξουμε (σε άλλο επίπεδο) έστω και αν τις απορρίψουμε, από την αδυναμία να λύσουμε το πρόβλημα!
Μπρος, δηλαδή, γκρεμός και πίσω ρέμα.
Οπόταν –κι επειδή το χειρότερο θα ήτο να μείνουμε μοιρολατρικά με σταυρωμένα τα χέρια– είναι ανάγκη να μεριμνήσουμε για εναλλακτικές επιλογές. Όχι εγκαταλείποντας τις προσπάθειες για διαπραγματευτική διευθέτηση, στη βάση μείζονος ιστορικού συμβιβασμού. Και όχι παρασυρόμενοι από άγονες αντιλήψεις. Οπωσδήποτε όμως, με συνείδηση των μοιραίων κινδύνων λόγω στασιμότητος που αναπαράγεται από τις τουρκικές πολιτικές. Γιατί σαφές είναι ότι, από πλευράς Άγκυρας, εφαρμόζεται μια κλασική στρατηγική αδιεξόδων.
Αδιεξόδων που μεθοδεύονται με τρόπο που να δημιουργούν προοπτικές επιπλοκών. Και τα οποία αδιέξοδα εξαγοράζονται πάντοτε με δικά μας λύτρα. Νέες, δηλαδή, κάθε φορά υποχωρήσεις. Εξ ου κι έχουμε διολισθήσει στις επικίνδυνες θέσεις στις οποίες σήμερα βρισκόμαστε. Με αποδοχή του μεγαλύτερου μέρους των γεωπολιτικών τετελεσμένων. Από τη Διζωνική Ομοσπονδία, έως και την εκ περιτροπής προεδρία και τη νομιμοποίηση μέρους του εποικιστικού εγκλήματος. Κι έπονται βεβαίως άλλα, ενόσω θα προκαλούνται αδιέξοδα. Κι εφόσον θα ζητούνται νέες χειρονομίες προκειμένου να επανεκκινούν οι διαπραγματευτικές διαδικασίες.
Υπό το φως αυτών των έωλων παραγώγων που βιώνουμε, αλλά και υπό το βάρος όσων επικίνδυνων προοπτικών επισημαίνονται:
1. Επιβάλλεται πρωταρχικά οι πολιτικές ηγεσίες της Μεγαλονήσου (αλλά και της Ελλάδος) να βρουν τρόπους αποτελεσματικής ενότητος. Με όρους πρακτικών συγκλίσεων και όχι ρητορικών βεβαιώσεων κι ευχερολόγου βερμπαλιστικής συνθηματολογίας. Στη βάση συγκεκριμένων και ιστορικών αποφάσεων ως προς το μέλλει γενέσθαι.
2. Είναι αναγκαία αμέσως η μελέτη και ο προσδιορισμός εναλλακτικών επιλογών, ώστε οποιαδήποτε απευκταία εξέλιξη να μη μας αιφνιδιάσει.
Και προπαντός να μην αφεθεί νʼ αποβεί μοιραία για τον Κυπριακό Ελληνισμό. Να μη βρεθούμε δηλαδή αίφνης επί κενού, ως αποτέλεσμα είτε τουρκικών ελιγμών, είτε καταληκτικών αδιεξόδων που θα προκύψουν.
Και θα προκύψουν με βεβαιότητα, ενόσω η κατοχική πλευρά δεν φαίνεται καθόλου διατεθειμένη να διαφοροποιηθεί. Κι άλλωστε γιατί να το πράξει, εφόσον ουδείς την εξαναγκάζει; Αφού δηλαδή όχι απλώς δεν πιέζεται, αλλά και αντιθέτως θωπεύεται από εκείνα τα κέντρα που είναι σε θέση νʼ ασκήσουν επιρροή στην Άγκυρα. Κι αυτό βεβαίως έχει να κάμει με πέραν της ιδικής μας εμβελείας περιφερειακά συμφέροντα και ευανάγνωστες γεωστρατηγικές επιλογές ισχυρών κέντρων.