Βυζάντιον

Και να τώρα που σκέφτομαι ότι θα ήταν καλύτερο αυτή η υπόθεση να μην κλείσει ποτέ. Έτσι θα είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε καλύτερη διασπορά της μομφής πάνω στο σώμα του πολιτικού κόσμου. Από τη γελοιοποίηση και τη σφαγή των βολικών, θα προτιμούσα να λασπώνονται όλοι και ας βγαίνουν μετά οι αριστεροί, λέγοντας πως έτσι κηλιδώνεται η τιμή του πολιτικού κόσμου. Διότι, όπως έχει αποδειχθεί, η τιμή του πολιτικού κόσμου ήταν και υψηλή με τέτοιες μίζες. Δεν τους αγόραζες φθηνά. Αυτά και το κόβω εδώ. Διότι στο τέλος μπορεί να βρεθώ ο μοναδικός μπλεγμένος στην υπόθεση της Siemens. Άλλωστε νομίζω ότι ακόμα και αυτοί που θα αντιμετωπίσουν έλεγχο, ως έχοντες πολιτική ευθύνη, θα αποδοθούν πεντακάθαροι στην κοινωνία και στην πολιτική μας αρένα, αφού δεν θα προκύψει από πουθενά δόλος και χρηματισμός.
•••
Που λέτε, κατά τη γνώμη μου το πρόβλημα δεν βρίσκεται μόνο στο θεσμικό πλαίσιο. Ασφαλώς και ο πολιτικός πρέπει κάποτε να αντιμετωπίζεται όπως ο απλός πολίτης που βλέπει μπροστά του τη Δικαιοσύνη να δείχνει δόντια – η ίδια εικόνα από τον πολιτικό εκλαμβάνεται ως η Δικαιοσύνη που χαμογελάει. Το πρόβλημα βρίσκεται πιο πίσω. Βρίσκεται στον τρόπο με τον οποίο η κοινωνία στέλνει προσωπικό στην πολιτική. Και όχι μόνο αυτό. Είναι και η αντίληψη που έχουν οι ίδιοι οι πολιτικοί για την εμπλοκή τους στα κοινά. Η πολιτική, εκτός από ένα πλέγμα απαραίτητων διεργασιών για τη λειτουργία της κοινωνίας, είναι και κάτι άλλο: Καλύπτει τη βουλιμική ανάγκη των ανθρώπων για δύναμη, εξουσία και επιρροή. Πρέπει να είσαι βουλιμικός για να μπεις στην πολιτική. Βουλιμικός, αρχομανής, έρμαιο φαντασιώσεων δύναμης και εξουσίας. Αν μάλιστα είσαι στα κόμματα εξουσίας, τότε βλέπεις στο κράτος το ιδανικό πεδίο για πλιάτσικο, το σέξι πλάσμα που ακόμα και αν δεν σου δοθεί εσύ μπορείς να το λεηλατήσεις. Η εξουσία διαφθείρει. Όμως για να φτάσεις έξω από την πόρτα της εξουσίας και να περιμένεις, όπως φαντάρος σε πορνείο στη Λιοσίων, πρέπει να κάνεις και εσύ την… πουτάνα. Θα περάσεις από τραπέζια και σκάφη επιχειρηματιών, θα τριφτείς στα πόδια τους για να βγεις στο κανάλι ή στην εφημερίδα τους, θα εκπαιδευτείς και θα εθιστείς στη διαφθορά. Ταυτοχρόνως βλέπεις και μαθαίνεις ότι και οι της Δικαιοσύνης είναι πρόθυμοι να βάλουν τα πόδια στον ίδιο βούρκο. Ε, τα υπόλοιπα τα φέρνει η ζωή.
•••
Δεν ξέρω αν σε όλα αυτά τεκμηριώνεται η έννοια της συλλογικής ευθύνης. Ξέρω, όμως, πως μέχρι πρόσφατα θεωρούσαμε πολύ φυσιολογικό ο πολιτικός, ο δικαστής και ο γιατρός να οδηγούν καλό αυτοκίνητο και να διαθέτουν εντυπωσιακό εξοχικό. Δεν τα φάγαμε μαζί, αλλά τους ανεχτήκαμε όταν τα έτρωγαν. Δεν ήταν πολιτικός λόγος αυτός, ήταν το ρέψιμο του χορτασμένου. Και εμείς από κάτω χειροκροτητές, έτοιμοι να χορηγήσουμε νομιμότητα στο όργιο, άλλοθι στο έγκλημα. Τώρα είναι αργά. Τώρα τα λάθη αναγνωρίζονται, αλλά οι άλλοι έχουν απομακρυνθεί από το ταμείο.
•••
Το άλλο που δεν προλαβαίνω λόγω της ημέρας είναι η αλλαγή στο σήμα της Νέας Δημοκρατίας, το νέο site, τα νέα γραφεία, τα καινούργια γυαλιά του Αντώνη Σαμαρά. Πράγματι, κάτι αλλάζει. Είναι σαν να βλέπεις τη γυναίκα σου έπειτα από εκείνο το ταξίδι στη Βραζιλία για επανορθωτικές πλαστικές. Μέχρι και που μπορεί να φτιαχτείς για ένα-δύο βράδια. Μετά επαναφέρεις τη σχέση σου με τη σιλικόνη σε κάτι κολλήσεις που ήθελες να κάνεις στα κουφώματα του παραθύρου. Δεν ξέρω για ποιο λόγο ο Σαμαράς και οι υπόλοιποι τύποι της ηγετικής ομάδας θα κάνουν αργότερα αυτά που δεν έκαναν ή δεν κατήγγειλαν νωρίτερα. Και κανένας δεν μπαίνει στον κόπο να απαντήσει σε αυτό το απλό ερώτημα. Η αφέλεια θεωρείται προβοκάτσια. Και τελικά αν όλα αυτά γίνονται για να δω τον Πάνο Παναγιωτόπουλο υπουργό Εξωτερικών, τότε καλύτερα μετανάστης ή με πακιστανικό διαβατήριο στο χέρι.
•••
Και τώρα ας κάνω λίγη πραγματική δημοσιογραφία. Το Skype κουδούνισε λίγο πριν τις 11 το βράδυ. Το πράσινο φωτάκι της κάμερας άναψε, στην οθόνη του υπολογιστή μου εμφανίστηκε η φίλη μου από τη Νέα Υόρκη. Ακριβώς το ίδιο συνέβη με το δικό μου κεφάλι σε έναν υπολογιστή στο Brooklyn.
Είναι καταραμένα θεαματική η πρόοδος. Αυθορμήτως σκέφθηκα πόσο έχει αναβαθμιστεί το επίπεδο του cybersex τα τελευταία χρόνια. Παλαιότερα οι άνθρωποι έγραφαν στα τσατ, πότε παρίστανες την κοπέλα και πότε τον άνδρα (οι μπάτσοι πάντα παριστάνουν τα παιδιά) και, τέλος πάντων, έπρεπε να μεταφέρεις το πάθος και να μεταδόσεις ηδονή μέσα από γλαφυρές περιγραφές και ηλίθια σύμβολα. Ευτυχώς χάρη στο Skype οι νέες γενιές δεν θα ταλαιπωρηθούν έτσι, φοβάμαι όμως ότι θα χαλάσουν πολλές οθόνες. Τέλος πάντων, με την αμερικανίδα φίλη μου είχαμε άλλα διάφορα να συζητήσουμε. Η ίδια άλλωστε ασχολείται με τα του δημοσίου πολιτικού βίου των ΗΠΑ. Και εκεί που της έλεγα να κατέβει ως την Broadway σε ένα παπουτσάδικο για να μου αγοράσει κάτι μποτάκια, εκείνη μου αποκάλυψε τον σκοπό της βιντεοκλήσης.
•••
«Προκόπιε θυμάσαι μια συνέντευξη του Μπαράκ Ομπάμα στην οποία είχε πει κάτι που θεωρήθηκε προσβλητικό για τους ανάπηρους;» Κάτι θυμόμουν και απάντησα καταφατικά. «Από τότε, λοιπόν, υπάρχει μία εκκρεμότητα για την αποκατάσταση αυτής της βλακείας. Ξέρεις, άλλωστε, πώς είμαστε εδώ με αυτά. Υπάρχουν οργανώσεις αναπήρων που του την έχουν στημένη στη γωνία, καθώς θεωρούν ότι δεν έχει επανορθώσει. Ο Πρόεδρος, λοιπόν, σκέφτεται να συνοδεύσει τη σύζυγο και τις κόρες του τον Ιούνιο στην Αθήνα για τη διοργάνωση των Special Olympics». Εκεί κατάπια κάπως στραβά και της ζήτησα να μου εξηγήσει τι εννοεί. «Κουτό αγόρι, πάρε το ρεπορτάζ. Η Μισέλ είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα έρθει τον Ιούνιο συνοδευόμενη από μία κόρη της, μπορεί και από τις δύο. Επίσης θα έρθει και ένας αριθμός γερουσιαστών, κάποια μέλη της οικογένειας Κένεντι, γενικώς η αμερικανική αριστοκρατία θα κάνει έντονη την παρουσία της. Απλώς σου λέω ότι αυτές τις μέρες στον Λευκό Οίκο εξετάζουν το ενδεχόμενο να κάνει την εμφάνισή του και ο Πρόεδρος, έστω για μία ημέρα». Μου αρέσει. Και επειδή το γράφω πρώτος (εκδότη;) αλλά και επειδή μπορώ να φανταστώ την εικόνα: Απεργία στα μέσα μαζικής μεταφοράς και ο Ομπάμα στην Αθήνα. Θα υπάρξουν παιδιά που θα γεννηθούν πάνω στη Μεσογείων. Τέλος πάντων, σημειώστε το ως προοπτική και όταν με το καλό επιβεβαιωθεί, να θυμηθείτε πού το ακούσατε πρώτοι.
•••
Πέρασε η ώρα, ακόμα δεν έχω επιβεβαιωμένα νέα για τη Siemens, δεν έχω δει το νέο σήμα της Νέας Δημοκρατίας. Περιηγούμαι στο δίκτυο. Διαβάζω τα περίφημα blogs και η αηδία μου μεγαλώνει. Με σας, όχι με εκείνους. Ο καθένας ας είναι ελεύθερος να δημοσιεύσει εμετικές σκέψεις με εκβιαστικούς υπαινιγμούς εκτελώντας συμβόλαια. Όμως εμείς γιατί είμαστε εκεί όπως οι μύγες στις ακαθαρσίες; Παίρνω την απάντηση όταν συνομιλώ με ανθρώπους που είναι έξω από το δικό μου σινάφι. Νομίζουν ότι κάποιος τους κλείνει το μάτι, τους λέει την αλήθεια που κρύβουν οι άλλοι. Δεν ξέρω, βαρέθηκα. Επίσης με απασχολεί που τώρα τελευταία κοιμάμαι όλο και περισσότερο. Έχω σταματήσει να βλέπω ειδήσεις και να ακούω ενημερωτικό ραδιόφωνο. Επίσης παιδεύομαι να τελειώσει ένα καταραμένο βιβλίο επειδή κάθε σελίδα με βυθίζει σε δύσκολες σκέψεις. Βλέπω, όμως, ότι σε λιγότερο από 60 μέρες είναι η εαρινή ισημερία. Περνάει ο καιρός ρε γαμώτο, αλλά τουλάχιστον έρχεται άνοιξη.