«Μη μιλάς, μην αντιδράς, από σένα κινδυνεύει η Ελλάς»

Κι όμως… Παρά την ανηλεή οικονομική «τρομοκρατία» που ασκεί εδώ και έναν χρόνο η κυβέρνηση, παρά την ολόπλευρη στήριξη που απολαμβάνει εργολαβικώς από τα ΜΜΕ και τους «εντεταλμένους» δημοσιογράφους- «λαμπαδηφόρους» της μνημονιακής «διαδρομής», δεν γίνεται πειστική, δεν μπορεί να αποκτήσει πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία… Αντίθετα, «μπάζει από παντού», έχει καταστεί έωλη και διάτρητη, πλήρως αναξιόπιστη στα μάτια του έλληνα πολίτη.
Δυστυχώς για το σύστημα συμφερόντων που μας κυβερνά, δυστυχώς για τους θεωρητικολογούντες υποστηρικτές του, το ιδεολογικοπολιτικό θεμέλιο του Μνημονίου και της νεοφιλελεύθερης «μήτρας» του αποδεικνύεται ανεπαρκές ώστε να μπορεί να νομιμοποιήσει τις εφαρμοζόμενες κυβερνητικές – μνημονιακές επιλογές και να διαμορφώσει ένα πλαίσιο κοινωνικής συναίνεσης.
Δυστυχώς για τους ίδιους αποδέκτες, οι εργαζόμενοι και οι φορείς τους αντιστέκονται και δεν υιοθετούν τη «σιωπή των αμνών»… Δυστυχώς υπάρχουν κόμματα που δεν «δοξολογούν» το Μνημόνιο, την «τρόικα» και τους δανειστές μας… Δυστυχώς υπάρχουν ακόμα έντυπα, δημοσιογράφοι και διανοούμενοι που αρνούνται να υποταγούν στην «ενιαία», «μονόδρομη» σκέψη του νεοφιλελεύθερου προτύπου και της μεταμοντέρνας «πολυπολιτισμικής» αντίληψης, η οποία αποσυνθέτει τα συλλογικά υποκείμενα και τις εθνικές οντότητες, εντάσσοντάς τες στο μεγάλο «χωνευτήρι» της εμπορευματοποίησης και της αγοραίας αποτίμησης των πνευματικών και κοινωνικών αγαθών.
Ο κ. Θάνος Βερέμης, αντιπρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ, είναι -όπως αυτοαναλύεται στο κείμενό του («Καθημερινή» 9/1/11)- ένας από τους αποδέκτες αυτούς. Επικεντρώνει μάλιστα τις επικρίσεις του κατά «των υπερπατριωτών… που αναζητούν την ταυτότητά τους σε ρόλους αυτόκλητου και ημιμαθούς υπερασπιστή των εθνικών δικαίων και κατασκευάζουν κοπάδια προβάτων με αντανακλαστικά λύκων. Οι οπαδοί αυτής της λογικής συσπειρώνονται γύρω από ιδεολογικά ετερόκλητα έντυπα: ”Άρδην”, ”Παρών” (σ.σ.: με όμικρον, παρακαλώ), ”Νέμεση”, ”Ελεύθερη Ώρα” κ.λπ.»…
Όλοι αυτοί χαρακτηρίζονται από τον κ. Βερέμη ως «Ελληνάδες» (όρος που δανείζεται ο αντιπρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ από τον Ιωάννη Κωλέττη) και έχουν την «έμμονη ιδέα… ότι η ξένη επιβουλή κατά της χώρας μας διεισδύει σε όλους τους θεσμούς μας χάρη στους μειοδότες αντιπατριώτες, ενίοτε και όργανα ξένων υπηρεσιών»…
Γιατί άραγε τόση ανησυχία, που εγγίζει τα όρια του πανικού; Ίσως γιατί μέχρι τώρα ο κ. Βερέμης πορεύτηκε επί μακρόν τόσο στα ήρεμα νερά του σημιτικού «εκσυγχρονισμού» όσο και στη λεωφόρο των «μεταρρυθμίσεων» της διάδοχης καραμανλικής εξουσίας, περιόδους κατά τις οποίες οι «συστημικοί διανοούμενοι» δεν ανησύχησαν, δεν γνώρισαν αναταράξεις κοινωνικού ή ιδεολογικού χαρακτήρα.
Σήμερα όμως τα πράγματα αλλάζουν. Το πολιτικό σύστημα έχει απονομιμοποιηθεί σε σοβαρό βαθμό και η κοινωνία συνειδητοποιεί -χωρίς να επιστρατεύει υποχρεωτικά κάποιες θεωρίες συνωμοσίας- ότι η χώρα τελεί υπό την κατοχή μιας κυρίαρχης εξουσίας, αυτής της «τρόικας» και του ΔΝΤ, με συνέπεια η λαϊκή κυριαρχία, οι κοινοβουλευτικοί θεσμοί, το ίδιο το Σύνταγμα να «προσαρμόζονται» στις επιταγές της υπερκυβέρνησης των δανειστών μας. Χρειάζονται άραγε ο «υπερπατριωτισμός» και η συνωμοσιολογία όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός αναφέρεται ευθέως στη μείωση της εθνικής ισχύος, της ίδιας της εθνικής μας κυριαρχίας;
Κατανοούμε -και αποδεχόμαστε πλήρως- το δημοκρατικό δικαίωμα του κ. Βερέμη να «αισθάνεται ευτυχής» με την επιβολή του Μνημονίου (όπως άλλωστε το διατύπωσε ευθαρσώς και ο κ. Θ. Πάγκαλος). Ίσως κατ’ αυτόν το Μνημόνιο να αποτελεί μια μεταμοντέρνα εκδοχή της κλίνης του Προκρούστη, ώστε οι εναπομείναντες «Ελληνάδες», αλλά και οι αντιστεκόμενοι στο Μνημόνιο, να συνετιστούν και να συνειδητοποιήσουν ότι η μόνη οδός σωτηρίας, η μόνη ταυτότητα την οποία δικαιούνται να φέρουν, είναι η
ιδιότητα του πελάτη των τραπεζών, του υποτελούς των πολιτικοοικονομικών μηχανισμών οι οποίοι κατέστησαν υποχείριο το πολιτικό σύστημα και την εκτελεστική εξουσία της χώρας μας.
Αδικεί τον εαυτό του ο κ. Θ. Βερέμης όταν χαρακτηρίζει ως ημιμαθείς όσους προσπαθούν να υπερασπίσουν τα εθνικά συμφέροντα. Αντίθετα προς τις απόψεις του, υπάρχουν πλήρως θεμελιωμένα επιχειρήματα και ολοκληρωμένες επιστημονικές προτάσεις που αφορούν καίρια θέματα της εθνικής μας ακεραιότητας και των εθνικών μας δικαιωμάτων (όπως π.χ. η χάραξη της ΑΟΖ) που απορρέουν από διεθνείς συνθήκες και συμβάσεις. Όμως αυτοί όλοι που αποκαλούνται «Ελληνάδες» από τον κ. Θ. Βερέμη δεν ανήκουν στο «σύστημα», δεν εργάζονται σε θεσμούς και ιδρύματα που εδώ και χρόνια αγωνίζονται πάση δυνάμει να προωθήσουν και να νομιμοποιήσουν απαράδεκτους συμβιβασμούς και εκχωρήσεις εθνικών δικαιωμάτων. Ας θυμίσουμε ως ενδεικτικό παράδειγμα τη στάση των «συστημικών» ομίλων και διανοουμένων στην περίπτωση του Σχεδίου Ανάν…
Άλλος όμως είναι ο κεντρικός στόχος του «συστήματος» και των θεωρητικών υποστηρικτών του: να μην υπάρχει καμία αντίδραση, καμία διαμαρτυρία, καμία αντίθετη γνώμη στην προώθηση της εφαρμογής του Μνημονίου.
Σύμφωνα με την αντίληψη αυτή θα πρέπει η κοινωνία να τηρήσει ΣΙΓΗ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟΥ, να απαγορευτεί η γνώμη, η ίδια η σκέψη… Γι’ αυτό και ο κ. Θ. Βερέμης παρέθεσε ενδεικτικά έναν κατάλογο των προς απαγόρευσιν εντύπων ώστε να αποφύγουν οι αναγνώστες-πρόβατα να μεταβληθούν σε «λύκους» που αντιδρούν στις επιταγές του καθεστώτος. Σ’ αυτό το σημείο οφείλουμε να εκτιμήσουμε την ειλικρινή διατύπωση των αντιλήψεών του…
Θα έπρεπε να έχει κατανοήσει ο κ. Βερέμης ότι αν δεν υπάρχει μια δρώσα κοινωνική δυναμική, αν δεν έχουν διαμορφωθεί αντιλήψεις, εκτιμήσεις και στάσεις (ατομικές και συλλογικές) στην κοινωνία, κανένα έντυπο, καμία γραφίδα δεν μπορεί να τις εκφράσει και να τις αναδείξει. Ο πραγματικός φόβος του «συστήματος» είναι οι απόψεις και οι αντιδράσεις της κοινωνίας, των πολιτών και όχι κάποια έντυπα και οι αρθρογράφοι τους… Γι’ αυτό επιστρατεύονται αφορισμοί και ακραίοι χαρακτηρισμοί.
Λάθος «πόρτα» χτύπησε ο κ. Βερέμης και οι «οργανικοί διανοούμενοι» του συστήματος. Και είναι σίγουρο ότι με παρόμοιες αντιλήψεις θα οξύνουν την ένταση και θα οδηγήσουν σε μη χειραγωγούμενες εξελίξεις, τις οποίες απευχόμεθα.
ΥΓ.: Μια μικρή παρατήρηση:
Όταν χρησιμοποιεί ο κ. Θ. Βερέμης τον χαρακτηρισμό «Ελληνάδες» αναφερόμενος στη σημερινή εποχή, θα πρέπει να ʼχει κατά νου ότι στην επιστήμη η έννοια της «μεταφοράς» περιλαμβάνει όχι απλώς τον γλωσσικό τύπο αλλά και το νόημα (sense) και την πρόθεση (intention) του περιεχομένου του τύπου αυτού, όπως μας αναφέρει ο T. Kuhn, εξηγώντας μας τη σχέση του με τον Αριστοτέλη. Αντίθετα, ο κ. Θ. Βερέμης «μεταφέρει» τη λέξη μαζί με νόημα που της προσέδιδε εδώ και δύο αιώνες ο Ι. Κωλέττης… Κρίμα.