Η αδηφάγα ανθρώπινη φύση κατευθύνει και τους Έλληνες

Το ψάρι, ως γνωστόν, βρωμάει από το κεφάλι. Το κεφάλι, δηλαδή οι κεφαλές μιας χώρας, πάσχει και πάσχουν από ανίατη ασθένεια. Οι πάσης φύσεως ηγεσίες, επομένως, αδυνατούν να αποτελέσουν παραδείγματα προς μίμησιν. Ιδίως οι πολιτικές και πνευματικές ηγεσίες του τόπου μας, οι οποίες από πολλών ετών είναι ανάξιες του ρόλου που καλούνται να διαδραματίσουν και επιπλέον συνωμοτούν σε αγαστή συνεργασία, ώστε να τίθενται εκποδών οι ικανοί και αδιάφθοροι που θα μπορούσαν να τις υποκαταστήσουν επʼ ωφελεία της πατρίδας μας… (Τα ίδια ισχύουν και παγκοσμίως.)

Έτσι, μένει ο λαός μας (και οι λαοί γενικώς) χωρίς κατευθυντήριες γραμμές, χωρίς πρότυπα (τα οποία ορισμένοι αναζητούν στο απώτερο και απώτατο παρελθόν) και τελικά ΧΩΡΙΣ ΜΠΟΥΣΟΥΛΑ, έρμαιο της εκπλήρωσης των ανομολόγητων επιθυμιών του καθενός. Ως εκ τούτου, παρά τη ΜΕΓΙΣΤΗ ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΗΓΕΣΙΩΝ ΤΟΥ, και ο απλός πολίτης ψεύδεται, κλέβει το κράτος και τους συμπολίτες του, δωροδοκείται και επιδιώκει ως υπέρτατο αγαθό το προσωπικό του συμφέρον. (Δικαιολογούνται απολύτως –εξυπακούεται- να διαπράττουν κάθε είδους παρανομία με εξαίρεση τον φόνο, οι άνεργοι, οι πάμπτωχοι και εν γένει όσοι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.)

Η ανθρώπινη φύση είναι εκ κατασκευής αδηφάγα χωρίς όρια. Τα επιχρίσματα συγκάλυψής της είναι διάτρητα. Το ανθρώπινο κτήνος –προτιμώ τη σκληρή αλλά καίρια αυτή διατύπωση- οργιάζει ακόρεστο μέσα μας. Ούτε δαμάζεται ούτε εξημερώνεται. Επικαλύπτεται μόνο κατά καιρούς από το αντίβαρο του πολιτισμού και υποβόσκει πάντοτε στις διαπροσωπικές σχέσεις, ακόμα και όταν πρόκειται για στενότατες συγγενικές σχέσεις αίματος μεταξύ γονέων και τέκνων (ισχύει και αντιστρόφως) ή μεταξύ αδελφών. Τα απείθαρχα ζώα, που λειτουργούν μόνο με το ορμέμφυτό τους, είναι καλύτερα από τους ανθρώπους, οι οποίοι, εκτός από τα ένστικτά τους, διαθέτουν και έλλογα διανοήματα.

Όλες οι ηθικές αξίες, οι πνευματικές ικανότητες, οι δυνάμεις της ομορφιάς, της τέχνης, της επιστήμης και του (ευεργετικού για τα κράτη και τους πάσχοντες) πλούτου ΔΕΝ προσφέρουν προστασία απέναντι στις εγωιστικές επιθυμίες που λυσσομανούν στο είναι μας. «Όλοι οι άνθρωποι θα ήταν τύραννοι εάν το μπορούσαν», έγραψε το 1763 ο νεαρός τότε Τζον Άνταμς.

Πάταγο έκανε, βέβαια, η θεωρία του Δαρβίνου ότι ο άνθρωπος προήλθε εξελικτικά από τον πίθηκο, που αναπτύσσεται στο σύγγραμμά του «Η προέλευση των ειδών». Το σύγγραμμα αυτό εκδόθηκε το 1859 στο Λονδίνο και κυκλοφόρησε το 1860 στα γερμανικά. Θυμάμαι ένα φιλοσοφικό σεμινάριο στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου το 1955 με θέμα τη θεωρία αυτή του Δαρβίνου. Ο αείμνηστος καθηγητής μου Γιόζεφ Στύρμαν, φιλόσοφος με μεγάλη οξυδέρκεια, που ήταν μεστός και απολαυστικός στις παραδόσεις του, μας είχε περιγράψει τις αντιδράσεις τής τότε κοινωνίας ως εξής: «Τεράστια ανακούφιση ένιωσε ο καθένας που πληροφορήθηκε τη θεωρία του Δαρβίνου. ʽʽΑ, ώστε έτσι;ʼʼ, θα σκέφτηκε. ʽʽΑφού προέρχομαι απʼ τον πίθηκο, δεν φταίω για τίποτα. Ούτε για τις βίαιες πράξεις μου ούτε για το αβυσσαλέο μίσος απέναντι στους πιο πετυχημένους από μένα στη ζωή ούτε για τις συνεχείς αρπακτικές ορέξεις που νιώθω μέσα μου. Όλα εξηγούνται τώρα και τίποτα απʼ ό,τι έχω κάνει ή έχω νιώσει στα κατάβαθα του είναι μου δεν θα τύπτει τη συνείδησή μουʼʼ». Κάπως έτσι μας τα είχε πει ο σοφός δάσκαλος και μας είχε εντυπωσιάσει.

Ο Φρόιντ στις απόψεις του για την ανθρώπινη κτηνωδία –homo homini lupus (ο άνθρωπος είναι λύκος για τον άνθρωπο)– έχει υποστηρίξει, μεταξύ πολλών άλλων, το λίαν σοκαριστικό αλλά σε μεγάλο ποσοστό δυστυχώς αληθές, ότι «τίποτα δεν βρίσκεται σε πλήρη διάσταση με την αρχέγονη φύση του ανθρώπου, όσο η ιδεώδης εντολή να αγαπάς τον πλησίον σου».

Οι θιασώτες αυτής της εκδοχής για τη βάρβαρη, εριστική, επιθετική και ακόρεστη φύση του ανθρώπου –αναφέρω ενδεικτικά τους Χομπς και Μακιαβέλι, ενώ υπήρξε και πληθώρα άλλων λιγότερο γνωστών– θεωρούν ως αποτελεσματική γιατρειά την εξουθενωτικά καταπιεστική εξουσία και, οι περισσότεροι από αυτούς, καταφεύγουν στον Θουκυδίδη. Ειδικά στον εμφύλιο σπαραγμό στην Κέρκυρα που περιγράφει ο μέγας ιστορικός στο τρίτο βιβλίο του «Πελοποννησιακού Πολέμου». (Ο Χομπς, ειρήσθω εν παρόδω, υπήρξε ο πρώτος που μετέφρασε Θουκυδίδη σε σύγχρονη γλώσσα, την αγγλική.)

Στην Κέρκυρα σημειώθηκε ανταρσία μιας ολιγομελούς προνομιούχου ομάδος εναντίον της δημοκρατικά κυβερνώμενης νήσου, με σκοπό την εγκαθίδρυση ολιγαρχικού καθεστώτος, φιλικού προς τη Σπάρτη. Υπήρξαν σφοδρές συγκρούσεις και ιεροσυλίες, με επικράτηση πότε των μεν και πότε των δε, τα θύματα αυξάνονταν γεωμετρικά, μέχρι που επενέβησαν οι Σπαρτιάτες υπέρ των ολιγαρχικών και οι Αθηναίοι υπέρ της δημοκρατικής κυβέρνησης. Αθηναϊκός στόλος υπό τον Ευρυμέδονα περικύκλωσε τελικά τους αντιμαχόμενους και οι ολιγαρχικοί σφαγιάστηκαν από τον ανεξέλεγκτο όχλο.

Ιδού τι γράφει σχετικά ο Θουκυδίδης: «Για εφτά μέρες, όσες έμεινε ο Ευρυμέδων με τα εξήντα καράβια του, οι Κερκυραίοι σκότωναν όσους νόμιζαν πως ήταν εχτροί τους. (…) Πολλοί θανατώθηκαν κι από ιδιωτικά μίση, κι άλλοι από ανθρώπους που είχαν πάρει απʼ αυτούς δανεικά. (…) Ο θάνατος πήρε χίλιες μορφές κι έγιναν όλες οι φρικαλεότητες. (…) Δεν έμεινε ωμότητα που να μην τη διαπράξουν. (…) Και πατέρας σκότωνε τον γιο κι από τα ιερά τούς αποτραβούσαν με τη βία, ή τους σκότωναν ενώ αγκάλιαζαν τους βωμούς, και μερικοί πέθαναν ή τους θάψανε ζωντανούς στο ιερό του Διονύσου, που το ʼχτισαν γύρω γύρω με τείχος οι εχτροί τους για να μη βγει κανείς».

Οι εμφύλιες μακαβριότητες στην Κέρκυρα μεταδόθηκαν, με τη μορφή, θαρρείς, επιδημίας, και σε άλλες πόλεις και η περιγραφή τους από τον Θουκυδίδη είναι σχεδόν ίδια με την περιγραφή του λοιμού στην Αθήνα. Άρα: Μεταδοτική αρρώστια και η μία και η άλλη. Ας συγκρατήσουμε, εν κατακλείδι, ότι ένας μέγας ιστορικός, όπως ο Θουκυδίδης, θεμελιώνει το έργο του, στηριζόμενος στην ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ και της αποδίδει «απληστία», «φιλοδοξία», ροπή προς το «άδικο», τάση εχθρότητας «προς κάθε τι το ανώτερο». Και όλα αυτά με κύριο στόχο τη «δύναμη», την πολιτική δύναμη, δηλαδή την εξουσία.

Η σημερινή εξουσία στην Ελλάδα (που κατελήφθη εξ υφαρπαγής με ιλιγγιώδη ψεύδη και ασύστολη προπαγάνδα) ασκείται –όσο θα ασκείται ακόμα και δεν θα είναι για πολύ- με αενάως ανανεούμενα ψεύδη, στοχευμένους αποπροσανατολισμούς και συνεχείς κίβδηλες υποσχέσεις, ενώ παίζει με τη φωτιά στα εθνικά μας θέματα. Δεν πρόκειται πλέον, βέβαια, για ελληνική εξουσία, αφού την έχει εκχωρήσει στην «τρόικα». Πρόκειται για κυβέρνηση που στερείται ισχύος. Για κυβέρνηση που απαρτίζεται από μέλη –και προβαίνω στο σημείο αυτό σε σύνδεση με την προηγηθείσα συγκεκριμένη ιστορική αναδρομή- τα οποία ΕΝΣΑΡΚΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ, στερούμενα ισχύος. Επισημαίνω ακόμα ότι και οι… υπήκοοί της ΕΝΣΑΡΚΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ, με τη διαφορά ότι διαθέτουν ΙΣΧΥ, την οποία απέκτησαν με τις ΣΤΕΡΗΣΕΙΣ που τους επέβαλαν οι υπερκεράσαντες σε σκληρότητα την «τρόικα» κυβερνώντες. Και ο νοών νοείτω! Θα τελειώσω θυμίζοντας το ρηθέν υπό της… ιδιοφυούς κ. Χριστοφιλοπούλου ότι χρειαζόμαστε «ένα δημιουργικό σοκ»! Την ερωτώ αν διάβασε το βιβλίο της Ναόμι Κλάιν «Το δόγμα του σοκ» και αν ναι, εάν πιστεύει ότι το συνονθύλευμα που μας κυβερνάει είναι σε θέση ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ τα διαλαμβανόμενα στο εν λόγω βιβλίο.

ΥΓ.: Ευχαριστώ τον κ. Κώστα Φράγκο για τα επιπλέον ράμματα στη γούνα του κ. Βενιζέλου, που παρέλειψα να παραθέσω στο προηγούμενο άρθρο μου λόγω ελλείψεως χώρου. Ιδού ένα μικρό απόσπασμα από την επιστολή του: «Είναι ο αρχιτέκτων του απαράδεκτου –ʽʽκατάπτυστουʼʼ το έχει χαρακτηρίσει ακόμη και ο κ. Μητσοτάκης– και ολέθριου άρθρου 86 του Συντάγματος, μοναδικού στον κόσμο, με το οποίο, διά της παραγραφής, καλύπτονται ʽʽαρπαχτέςʼʼ υπουργών». Θαυμάσια η διατύπωσή του.