Σύγχρονοι καλικάντζαροι

Η καλύτερη μέρα για να πάρεις συνέντευξη από έναν ηλεκτρολόγο είναι η μέρα των Φώτων.
Προκειμένου, λοιπόν, να μάθω μερικά πράγματα γύρω
από τα λογής λογής φώτα που μας περιλούζουν, ανήμερα των Φώτων πήγα και βρήκα τον οικογενειακό μας ηλεκτρολόγο, που κατά σύμπτωση λέγεται Φώτης.
– Φώτη, του είπα, θα ήθελα να σου υποβάλω μερικές ερωτήσεις, στο πνεύμα της σημερινής ημέρας.
– Έχουν πνεύμα και οι ημέρες;
– Η ημέρα των Φώτων έχει πνεύμα και μάλιστα «εν είδει περιστεράς».
–Περίεργο. Εγώ νόμιζα «εν είδει… Αριστεράς».
Δύσκολα να πάρεις τα φώτα της γνώσης από έναν ηλεκτρολόγο. Όταν όμως βρήκα το κουμπί του Φώτη και γύρισα τον «διακόπτη» έμεινα τόσο εντυπωσιασμένος από τον πλούτο των γνώσεών του, που αναφώνησα:
– Φώτη είσαι φωστήρας!
– Είμαι «Αιγάλεω»!
– Εννοώ φωστήρας στις γνώσεις.
– Κι εγώ εννοώ να μη μου αλλάζει κανένας ομάδα.
– Τέλος πάντων. Ας γυρίσουμε πάλι στα Φώτα. Τι γίνεται με τα φώτα του πολιτισμού;
– Ρώτησε τον κύριο Γερουλάνο!
– Ο κύριος Γερουλάνος είναι υπεύθυνος για τα φώτα του υπουργείου Πολιτισμού. Εσένα σε ρωτώ, γενικότερα, για του πολιτισμού τα φώτα.
– Α, μάλιστα, τώρα θυμήθηκα. Κάτι μας έλεγε η δασκάλα στο δημοτικό.
– Τι σας έλεγε η δασκάλα;
– Ότι αυτά τα φώτα, η Ελλάδα τα έδωσε σε όλο τον κόσμο.
– Μπράβο!
– Τι μπράβο; Τα δίνουν αυτά τα πράγματα; Τα φώτα είναι σαν τη γυναίκα. Ούτε πωλούνται ούτε δανείζονται!
– Γιατί;
– Γιατί βλέπει το φως του ο άλλος και συ κρατάς φανάρι.
– Δεν είναι ακριβώς έτσι. Στην περίπτωση της Ευρώπης και δώσαμε και πήραμε.
– Πολλά «πάρε-δώσε» έχουμε με την Ευρώπη.
– Έτσι είναι ο πολιτισμός. Δίνεις ό,τι έχεις, σου δίνουν ό,τι έχουν ευχαρίστηση.
– Κατάλαβα. Δίνεις πορτοκάλια, σου δίνουν Amita, δίνεις βάσεις, σου δίνουν F-16, δίνεις κλάδο ελαίας, σου παίρνουν την Κύπρο… Δεν δίνεις εκ νέου μετρητά, σου δίνουν νέα μέτρα! Με λίγα λόγια εμείς τους δώσαμε τα φώτα και αυτοί μας τ’ αλλάξανε.
– Πώς μας τ’ αλλάξανε;
– Με… λαμπτήρες της Siemens!
Η συζήτηση είχε πάρει στραβό δρόμο. Ο Φώτης πήγαινε λάου-λάου να την πολιτικοποιήσει και εγώ δεν είχα καμία παρόμοια διάθεση. Με έναν επιδέξιο χειρισμό επανέφερα την κουβέντα στην ουσία του θέματος.
– Φώτη, τι είναι για εσένα η γιορτή των Φώτων;
– Μεγάλη γιορτή. Σήμερα φεύγουν οι καλικάντζαροι.
– Πιστεύεις ακόμα στους καλικάντζαρους;
– Με τόσες σκανδαλιές και τόσα σκάνδαλα, τώρα είναι που πιστεύω περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά. Απλώς στις μέρες μας δεν έρχονται από το κέντρο της Γης, αλλά… από το κέντρο της Ευρώπης. Από Βρυξέλλες και βάλε! Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό…
– Υπάρχουν και χειρότερα;
– Ου ου ου! Οι καλικάντζαροι που ξέραμε έκαναν ό,τι έκαναν, αλλά έφευγαν τη δωδέκατη μέρα. Τούτοι οι καινούργιοι, όμως, ένας θεός ξέρει πότε θα φύγουν από τον σβέρκο μας.
– Δηλαδή, Φώτη, δεν υπάρχει ελπίδα;
– Υπάρχει. Η αγιαστούρα! Αυτή φοβούνται οι κάθε λογής καλικάντζαροι. Αρκεί την αγιαστούρα να την πάρει ο λαός και να τους αλλάξει, αυτός τώρα, τα φώτα!