ΣΚΑΛΙ ΣΚΑΛΙ ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΕΔΩ…

Οι δύο αυτές προϋποθέσεις, αφενός, της εγγραφής στον Προϋπολογισμό του Κράτους και, αφετέρου, της υπάρξεως διατάξεως νόμου, για την πραγματοποίηση και την πληρωμή της δημόσιας δαπάνης, συναποτελούν την προβλεπομένη από το Σύνταγμα δημοσιονομική νομιμότητα. Η δημοσιονομική νομιμότητα θεσπίζει τη ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ ως προς τη διάθεση, τη ροή, του δημοσίου χρήματος.

Τη συνδρομή της δημοσιονομικής νομιμότητας, για την πληρωμή δημόσιας δαπάνης, ελέγχει το Ανώτατο Δημοσιονομικό Δικαστήριο, καλούμενο Ελεγκτικό Συνέδριο (άρθρο 98 του Συντάγματος). Χωρίς την ελεγχόμενη, δικαστικά, δημοσιονομική νομιμότητα, η οποία αποτελεί και τον κανόνα της διαφάνειας, ως προς τη διάθεση δημοσίου χρήματος, είναι άκυρη και νομικά ανύπαρκτη, από το Σύνταγμα, οποιαδήποτε καταβολή δημοσίου χρήματος. Και η έλλειψη αυτή αποτελεί την αιτία της δημοσιονομικής ανισορροπίας. Πάντοτε, η κρυφή διάθεση -πληρωμή δημοσίου χρήματος- αποτελεί την αιτία της δημοσιονομικής ανισορροπίας. Η παραβίαση του Συντάγματος, της ανωτάτης τυπικής νομιμότητας, μάλιστα δε της δημοσιονομικής νομιμότητας, η οποία προσβάλλει το δημόσιο συμφέρον, είναι οπωσδήποτε καταδικαστέα και δη οσάκις αποκρύπτει σκοπιμότητα, η οποία λαμβάνει χώρα με ιδιαίτερα τεχνάσματα. Η δημοσιονομική νομιμότητα αποτελεί το φως στη διάθεση δημοσίου χρήματος. Πάσα διάθεση δημοσίου χρήματος πρέπει να ελέγχεται, από τα αρμόδια όργανα του Κράτους. Η θεώρηση αυτή της δημοσιονομικής νομιμότητας είναι αυθεντική. Διότι απορρέει από τον κόσμο του Θείου Δικαίου και Λόγου. Κατά το Θείο Δίκαιο, «πάντα τα ελεγχόμενα υπό του φωτός φανερούται. παν γαρ το φανερούμενον φως εστί» (Εφεσ. ε’ 13). Και «ο ποιών την αλήθεια έρχεται προς το φως, ίνα φανερωθεί αυτού τα έργα, ότι εκ Θεού εστίν ειργασμένα». Ενώ «ο φαύλα πράσσων μισεί το φως και ουκ έρχεται προς το φως, ίνα μη ελεγχθεί τα έργα αυτού» (Ιωαν. γ΄ 20-21).

Η δημοσιονομική νομιμότητα επλήγη φοβερά από άτομα τα οποία εμφανίστηκαν ως όργανα του Κράτους. Απαράδεκτη μεταμφίεση. Το Κράτος-Δημόσιο είναι το κατ’ εξοχήν ηθικό νομικό πρόσωπο. Ανάλογα πρέπει να είναι και τα όργανά του. Αυτό πρέπει να απαιτείται και να αποτελεί το γενικό γνώρισμα των κρατικών οργάνων. Δυστυχώς όμως, κατά τινα περίοδο της διακυβερνήσεως της χώρας, εμφανίστηκαν άτομα, φέροντα λεοντή νομιμότητας, έναντι της κρατικής περιουσίας, την οποία θεώρησαν ανεξάντλητη. Με προπαγανδιστικά συνθήματα και έκνομες συμπεριφορές, παραβιάστηκε πολλάκις η δημοσιονομική νομιμότητα και, εν ταυτώ, η δημοκρατική νομιμότητα. Παραβιάστηκε και επλήγη πολύ η οικονομία του Κράτους, η θεωρούμενη, αλογίστως, ως ανεξάντλητη. Ιδού μερικές επίκριτες συμπεριφορές:

1. «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Ενώ πρόκειται για διεθνείς νομιμότητες, στις οποίες μετέχει και η Πατρίδα μας.

2. Την ίδια εποχή κατά την οποία θρυλείτο ότι «Το Κράτος δεν κινδυνεύει από την οικονομία του». Ενώ έπειτα από λίγα χρόνια άρχισε να αποσταθεροποιείται το οικονομικό σύστημα και τώρα καταλάβαμε ότι κινδυνεύει.

3. «Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία». Ενώ την εξουσία ασκεί μόνο η κυβέρνηση.

4. «Παραλάβαμε καμένη γη». Ενώ κατά το έτος 1981 το δημόσιο χρέος ανερχόταν σε 672 δισ. δραχμές ή σε 197 εκατ. ευρώ και αντιστοιχούσε στο 32% του ΑΕΠ, κατά δε τα προηγούμενα έτη 1980, 1979, 1978,1977 αντιστοιχούσε στο: 27%, 27%, 29% και 23% του ΑΕΠ. Έκτοτε έβαινε ραγδαίως αυξανόμενο στα ακόλουθα ποσοστά, όπως κατά το 1984 στο 50% του ΑΕΠ, το 1987 στο 65% του ΑΕΠ, το 1992 στο 85%, το 1993 στο 114%, το 1994 στο 121%, το 1996 στο 122%, το 2003 στο 112%, το 2004 στο 119%, το 2005 στο 108% του ΑΕΠ, το 2006 στο 105%, το 2007 στο 105% του ΑΕΠ, το 2008 στο 110% και το 2009 στο 113% του ΑΕΠ. Επομένως ο χαρακτηρισμός «παραλάβαμε καμένη γη», ουσιαστικά, από τον τότε Πρόεδρο Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος λαμπρύνει με το ευρωπαϊκό στερέωμα την Πατρίδα μας, είναι τουλάχιστον ανοίκειος και ανεπίτρεπτος από τα πράγματα: Αφού 32% του ΑΕΠ παρέλαβαν το χρέος και αμέσως, το 1984, το έφθασαν στο 50% του ΑΕΠ.

5. Θρυλείτο ότι «η Βουλή, εκφράζουσα τη λαϊκή κυριαρχία, μπορούσε να ψηφίζει και νόμους αντίθετους προς το Σύνταγμα». Αλλά η Βουλή είναι όργανο του Κράτους.

Είναι μεν το προέχον όργανο του Κράτους, το οποίο ψηφίζει τους νόμους, αναδεικνύει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, στηρίζει και ελέγχει την κυβέρνηση, αλλά ασκεί την αρμοδιότητά της, «όπως ορίζει το Σύνταγμα» (άρθρο 1 παρ. 3 του Συντάγματος), όπως όλα τα όργανα του Κράτους. Στα Δικαστήρια δε ανήκει ο έλεγχος της ουσιαστικής αντισυνταγματικότητας των νόμων (άρθρο 100 παρ. 1 εδάφιο ε΄ του Συντάγματος). Έτσι εξηγείται και η πληθώρα των αντισυνταγματικών νόμων, περί των οποίων κατωτέρω, ενισχυόμενη από την ασύνετη και αλόγιστη άποψη ότι το Κράτος δεν κινδυνεύει από την οικονομία του. Άποψη καταλυτική της ευνομίας και της ευπρέπειας.

6. Ο Ν. 1266/1982 κατήργησε τον Ν. 3745/1957 που επέτρεπε την «έκδοση εντόκων γραμματίων μόνο για την πληρωμή παραγωγικών επενδύσεων» και επέτρεψε την πληρωμή και καταναλωτικών δαπανών, όπως οι καταναλωτικές δαπάνες των δημοσίων εκδηλώσεων.

7. Ο Ν. 1489/1984 «κατάργησε» τον προληπτικό έλεγχο των δαπανών του Κράτους, από το Ελεγκτικό Συνέδριο, κατά παράβαση του άρθρου 98 του Συντάγματος, και ίσχυσε η κατάργηση επί μία ολόκληρη πενταετία (1985-1989) μέχρι της καταργήσεως του νόμου αυτού, από του 1990 και επανήλθε ο προληπτικός έλεγχος των δαπανών, επί υπουργίας Αντώνη Σαμαρά.

8. Για τον διορισμό δημοσίου υπαλλήλου και υπαλλήλου ΝΠΔΔ απαιτείται από το Σύνταγμα, το άρθρο 103 παρ. 2, η ύπαρξη νομοθετημένης θέσεως. Προβλέπει όμως η ίδια διάταξη και την εξαίρεση, εάν υπάρξει πραγματική απρόβλεπτη και επείγουσα ανάγκη, οπότε, επιτρέπει την πρόσληψη προσωπικού για όσο διάστημα διαρκεί η ανάγκη, με σύμβαση εργασίας ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου. Προβλέπει δηλαδή το Σύνταγμα και αυτό το Δίκαιο της Ανάγκης, το οποίο όπου εμφανίζεται προκαλεί μια αναστροφή των αξιών (M. Waline). Εν τούτοις, από τον αντισυνταγματικό Ν. 1476/1984 (17-9-84), ο οποίος δημιούργησε τις προσωρινές ή προσωποπαγείς θέσεις, και εφεξής, εκδόθηκαν δεκάδες αντισυνταγματικοί νόμοι, οι οποίοι μετέβαλαν την εξαίρεση σε κανόνα και έτσι «διορίστηκαν» χιλιάδες κομματικοί υπάλληλοι, χωρίς να χρειάζονται και χωρίς να έχουν στόχο την προαγωγή του γενικού συμφέροντος. Οι κομματικές συνέπειες είναι συνεχείς, είτε ως αύξηση των συντάξεων είτε ως αύξηση των μισθών.

9. Οι δημόσιες τράπεζες και οι ΔΕΚΟ δεν υπάγονται στους ανωτέρω περιορισμούς του άρθρου 103 παρ. 2 του Συντάγματος και οι φορείς αυτοί εγνώρισαν τη μεγαλύτερη κομματική διάβρωση, η οποία εξώθησε τον τότε διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος, Ιωάννη Μπούτο, σε παραίτηση.

10. Οι περιλάλητες «προγραμματικές συμφωνίες», οι οποίες άρχισαν από το έτος 1983, κατάργησαν τον διεθνή διαγωνισμό και τον αντικατέστησαν με την ανάθεση προμηθειών, κυρίως από τις ΔΕΚΟ, κατά παράβαση, κυρίως, των αρχών της ισότητας και της ελευθερίας του Συντάγματος και του Ευρωπαϊκού Δικαίου. Ενώ ο κ. Σημίτης είχε αφήσει να διαφανεί, με την ομιλία του στις 11 Ιουνίου 1996, ότι η κυβέρνησή του θα τερμάτιζε το αμαρτωλό καθεστώς των «προγραμματικών συμφωνιών», η υπουργός Ανάπτυξης κ. Βάσω Παπανδρέου, με ανακοινώσεις στις 23 Ιουλίου 1996, είπε ότι η κυβέρνηση θα προχωρήσει στην ανάθεση προμηθειών των ΔΕΚΟ με τη διαδικασία «των προγραμματικών συμφωνιών». Αυτές οι απευθείας αναθέσεις εξετάζονται σήμερα από την Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής.

11. Το άρθρο 5 παρ. 6 του Ν. 2229/1984 (Α. 138) πρόβλεψε την ίδρυση κρατικών ανωνύμων εταιρειών, ελεγχόμενων μόνο από ορκωτούς ελεγκτές. Ενώ κάθε διάθεση δημοσίου χρήματος ελέγχεται από το Ελεγκτικό Συνέδριο, κατά το άρθρο 98 του Συντάγματος. Επακολούθησαν πολλές ανώνυμες εταιρείες κρατικές, αντίθετες, ως προς τον έλεγχο, προς το Σύνταγμα.

12. Από τον Ν. 2198/1994 εφαρμόστηκαν διάφορες μέθοδοι επαχθούς πολυδανεισμού, απόκρυφες από τους προϋπολογισμούς και απολογισμούς του Κράτους, κατά παράβαση του άρθρου 79 παρ. 2 του Συντάγματος, όπως με τα προμέτοχα «μετοχοποιήσιμοι τίτλοι» (άρθρο 53 Ν. 2533/1977 και άρθρο 10 Ν. 2642/1998) και με τις προεισπράξεις μελλοντικών εσόδων «τίτλοι προεσόδων» (άρθρο 14 Ν. 2801/2000, όπως τροποποιήθηκε). Αμφότεροι οι τίτλοι εκδίδονται από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και αποτελούν προεισπράξεις μελλοντικών εσόδων του Δημοσίου, πολλών ετών, με πολλές επιβαρύνσεις του Ελληνικού Δημοσίου, όπως από προμήθειες, τόκους και έξοδα δανείου, μεγαλύτερες από αυτές της αγοράς. Παρεμβάλλοντο, για τα αφανή αυτά δάνεια και απαγορευμένα από το Σύνταγμα, διάφορες ελληνικές εταιρείες, με έδρα το εξωτερικό: Λουξεμβούργο και Λονδίνο, με διάφορες αρχαιοελληνικές ονομασίες, όπως «Αίολος», «Αριάδνη», «Άτλας».

Οι προεισπράξεις προσδιορίστηκαν μέχρι τα έτη: 2007, 2011, 2013 και 2019. Ενώ το Σύνταγμα προβλέπει προϋπολογισμό του Κράτους για ένα έτος και το πολύ για δύο έτη. Υπόψη ότι κατά το προηγούμενο έτος 2009 κατεβλήθησαν τόκοι «τιτλοποίησης μελλοντικών εσόδων» 47.667.325 ευρώ και κατά το έτος 2008 κατεβλήθησαν ίδιοι τόκοι 52.581.737 ευρώ.

13. Ο Ν. 1892/1990 πρόβλεψε την επιχορήγηση με 35 ή 40% σε επιχειρήσεις, αλλά εν περιπτώσει πλειστηριάσεως της επιχειρήσεως, την κοινοποίηση του προγράμματος πλειστηριασμών στο ΥΠΕΘΟ, για την επιστροφή της επιχορηγήσεως. Προγράμματα στον νομικό σύμβουλο του ΥΠΕΘΟ δεν έφθασαν.

14. Κατεβάλλοντο ηγεμονικές αμοιβές σε κομματικά στελέχη στις διοικήσεις ΔΕΚΟ και στις δημόσιες τράπεζες.

15. Ο Οργανισμός Ανασυγκροτήσεως Επιχειρήσεων (ΟΑΕ) εισέπραττε τόκους για καταθέσεις που είχε στην Τράπεζα Κρήτης, αλλά σημαντικά μειωμένους από εκείνους που εδικαιούτο.

16. Συνεχείς απογοητεύσεις υπεβάλλοντο στην κυβέρνηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Τράπεζα της Ελλάδος και το ΙΟΒΕ και το ΚΕΠΕ.

17. Εδίδοντο αφειδώς εγγυήσεις στις ΔΕΚΟ, με την κάλυψη του Δημοσίου, οι οποίες καταπίπτουν εις βάρος του, διότι αποτελούν άτυπα δάνεια, το σύνολο δε των εγγυήσεων αυτών, την 31-12-2009, ήσαν 25.586.557.349 ευρώ, την 31-12-2008 ήσαν 23.232.540.830 ευρώ και την 31-12-2007 ήσαν 19.929.581.556. Τα πιράνχας της ευνομίας, της ευπρέπειας και του δημοσίου πλούτου, τα οποία ουσιαστικά, διάβρωσαν το Ελληνικό Κράτος, πρέπει να κληθούν από το Κράτος, το κατ’ εξοχήν ηθικό και νομικό πρόσωπο, και να αποδώσουν, κατά το δυνατό, τα οφειλόμενα, περισσότερο δε προς παραδειγματισμό και, εν ταυτώ, απόδοση Δικαιοσύνης.

Προς τούτο θα πρέπει να συσταθεί, με νόμο, μια δικαστική επιτροπή στον Άρειο Πάγο, η οποία θα διαχειρισθεί τις καταγγελλόμενες υποθέσεις.

Το Μνημόνιο δε, υπό τις συνθήκες που διαμορφώθηκαν στη Βουλή, δεν έλαβε 180 ψήφους, ώστε να καταστεί Νόμος του Κράτους, κατά το άρθρο 28 παρ. 2 του Συντάγματος (επιστ. «Καθημερινή» 10-9-2010), και είναι αλήθεια ότι θίγει το φιλότιμο της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων, αλλά το τέλμα που προκάλεσε μια ελάχιστη κομματική μειοψηφία δεν ήτο δυνατό να αποκαθαρισθεί άλλως.