Ποια νοιάζεται για το δημόσιο χρήμα!
ΣΕ… συνήγορο της κυβέρνησης έχει αναδειχθεί η Μιρ. Ξαφά και σε αλλεπάλληλες συνεντεύξεις ή δηλώσεις υπεραμύνεται της πολιτικής του Μνημονίου, των περικοπών και των απολύσεων. Αν και θα έπρεπε να είναι η τελευταία που θα έκανε… κηρύγματα για την ορθή διαχείριση του δημόσιου χρήματος. Κι αυτό, διότι το παρελθόν της δεν της δίνει το συγκεκριμένο δικαίωμα.
Επί κυβέρνησης Μητσοτάκη είχε αποκαλυφθεί ότι κατείχε παράτυπα δύο θέσεις αμειβόμενες από το Δημόσιο: Σύμβουλος του τότε πρωθυπουργού, αλλά και στέλεχος της Τράπεζας της Ελλάδος. Το θέμα είχε φέρει στη δημοσιότητα με ερώτησή του στη Βουλή ο τότε βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Ρ. Κοκελίδης, αποκαλύπτοντας: Πρώτον ότι από την Τράπεζα έπαιρνε 600.000 δρχ. τον μήνα, σημαντικό ποσό για τα δεδομένα του 1992. Και δεύτερον ότι η κ. Ξαφά είχε κάνει υπεύθυνη δήλωση ότι δεν έχει άλλη απασχόληση στον δημόσιο τομέα. Η αποκάλυψη είχε προκαλέσει τότε «σάλο», καθώς εκτός από πολιτικές η υπόθεση είχε και ποινικές διαστάσεις λόγω της ψευδούς υπεύθυνης δήλωσης. Πόσω μάλλον που υπήρχαν πληροφορίες (καταγγελίες) ότι η κ. Ξαφά δεν προσέφερε καμιά υπηρεσία στην Τράπεζα και τα 600 χιλιάρικα ήταν καθαρή αργομισθία. Μάλιστα υπήρξαν μαρτυρίες από τον Σύλλογο Υπαλλήλων ότι η τελευταία παρότι είχε προσληφθεί για συγκεκριμένο έργο, δεν είχε μετάσχει σε καμιά σύσκεψη, δεν είχε καν γραφείο στην Τράπεζα.
Απαντώντας τότε η κυβέρνηση είχε προβάλει τουλάχιστον έωλες δικαιολογίες, υποστηρίζοντας μεταξύ άλλων ότι η Τράπεζα της Ελλάδος δεν ανήκει στο Δημόσιο, καθότι το Δημόσιο δεν κατέχει το σύνολο ή έστω την πλειοψηφία των μετοχών της Τράπεζας. Μάλιστα, παρά τη θύελλα των αντιδράσεων, η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν θεώρησε ότι υπήρχε θέμα, πολιτικό ή άλλο, με συνέπεια η κ. Ξαφά να συνεχίσει να εισπράττει δύο μισθούς. Ούτε κι εκείνη αισθάνθηκε ότι θίγεται από τις αποκαλύψεις και δεν θεώρησε σκόπιμο να παραιτηθεί από την Τράπεζα, παρά συνέχισε να παίρνει την αργομισθία της.
Ως εκ τούτου, το ετεροχρονισμένο ενδιαφέρον της για τη σωστή διαχείριση του δημοσίου χρήματος, αλλά και την περιστολή του σπάταλου κράτους, δείχνει να είναι υποκριτικό και σε καμιά περίπτωση δεν πείθει.