Η Άγκυρα προακυρώνει τις ψευδαισθήσεις για «νέο Ελσίνκι»

Θέτοντας τέρμα στις εικασίες (και κυρίως στους ευσεβείς πόθους ημετέρων στην Αθήνα και τη Λευκωσία) ότι θα μπορούσε να υπάρξει ακόμη και αναπαραγωγή ενός νέου Ελσίνκι -που θα συναρτούσε την ενταξιακή πορεία (και επιθυμία) της Τουρκίας προς τη λύση του Κυπριακού- ο τούρκος υπουργός έσπευσε να αποσυναρτήσει τα δύο ζητήματα. Διαβιβάζοντας ευκρινές μήνυμα και προς τα ευρωπαϊκά κέντρα και προς την Αθήνα.

Ο Νταβούτογλου αντέστρεψε κατ’ ακρίβειαν τις ευρωπαϊκές πιεστικές υποδείξεις προς την Άγκυρα να προχωρήσει σε νέα πολιτική στο Κυπριακό, προκειμένου ν’ αναιρεθούν τα εμπόδια που αποφράσσουν την ενταξιακή ατραπό. Λέγοντας ότι δεν υπάρχει ενδεχόμενο η χώρα του να ενδώσει σε λύση του προβλήματος άλλη από εκείνη που έχει εξαρχής προσδιορίσει, απλώς και μόνο για να διευκολύνει διασκελισμό της κοινοτικής πύλης από την ίδια.

Στην υπόδειξη δηλαδή «λύστε το για να ενταχθείτε», η Άγκυρα διά χειλέων Νταβούτογλου αντιτείνει εκβιαστικά: «Εντάξετέ μας για να το λύσουμε»! Τόσο απλά. Και προπαντός τόσο ωμά. Γιατί ουσιαστικά οδηγεί σε εκμηδένιση του ενδεχομένου λύσεως του προβλήματος και επομένως σε δυνάμει επικίνδυνες υποτροπές. Οι οποίες θα εισπραχθούν και από εμάς και από την ίδια την Ευρώπη για πολλούς και αυτονόητους λόγους.

Ο Νταβούτογλου μας «το έκοψε» δηλαδή κατά τρόπο που δεν επιδέχεται συζήτηση. Ακόμη και αν η δήλωσή του (ότι δηλαδή διαπράττουν λάθος όσοι νομίζουν ότι η Τουρκία θα θυσιάσει το Κυπριακό χάριν της εντάξεώς της) έγινε στο πλαίσιο τακτικού ελιγμού, εντούτοις ανακλά δεσμευτική πολιτική για την Άγκυρα. Που δεν μπορεί ν’ αναστραφεί, για λόγους ευανάγνωστους. Οι οποίοι σχετίζονται με τις εσωτερικές δομές και δυναμικές της κατοχικής δυνάμεως.

Ό,τι και να συμβαίνει, με τη δήλωσή του -και μάλιστα παραμονές της επισκέψεως που πραγματοποίησε ο Παπανδρέου στην Τουρκία- ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών προακυρώνει εκδηλωμένες σκέψεις (και προθέσεις) που είχαν διατυπωθεί στην Αθήνα για το ενδεχόμενο νέας διαδικασίας, στο πλαίσιο της οποίας:

• Η Ελλάδα θα ενεργοποιούσε και πάλι εντονότερες προσπάθειες στον ευρωπαϊκό χώρο υπέρ της ενταξιακής προοπτικής της Τουρκίας, με την ελπίδα πάντοτε να συναντήσει παράλληλη κατανόηση. Από την οποία και θα αναπαραχθούν δυνατότητες αναγκαίων ιστορικών συμβιβασμών. Κάτι που και ο έλλην υπουργός Εξωτερικών ευθέως άφησε να νοηθεί ότι αποτελεί αντικείμενο μελέτης και επεξεργασίας συναφών σχεδιασμών α λα Ελσίνκι.

Ελπίδες βεβαίως επί ματαίω. Διότι: Εάν το Κυπριακό αποσυναρτηθεί από την ενταξιακή πορεία (και προοπτική) της Τουρκίας, τότε μόνο για τα ελληνοτουρκικά θα μπορούσε να υπάρχει νόημα (και κατά τεκμήριον ελπίδα) σε μια τέτοια πολιτική. Αλλά τα ελληνοτουρκικά δεν έχουν ποτέ παρεμβληθεί ως πρόβλημα που να προκαλεί ανάσχεση στην ενταξιακή διαδικασία και μάλιστα σε βαθμό που να εκτροχιάζουν το τουρκικό ενταξιακό τρένο. Και όχι μόνο, αλλά σ’ αυτά -ή τουλάχιστον σε βασικές παραμέτρους των- η Τουρκία μιλά με διαθέσεις λογικών ρυθμίσεων! Έστω και αν δεν τις εννοεί. Τις οποίες προσεγγίζει μάλλον με τα δικά της μέτρα. Τόσο σε σχέση με τα αιγαιωτικά όσο και με τα μειονοτικά ζητήματα.

Υπό το φως αυτών λοιπόν των τουρκικών θέσεων και των διαμορφούμενων πολιτικών, οι ελπίδες διεξόδου στο Κυπριακό φυλλορροούν.

Και όχι μόνον, αλλά και επισωρεύονται νέοι και μείζονες κίνδυνοι για έωλες εκτροπές. Οι οποίες περνούν αφενός μέσα από την παγίωση του status quo και αφετέρου από τη σιωπηρή νομιμοποίηση της γεωπολιτικής κρεουργήσεως της Κύπρου. Στο πλαίσιο διακηρυγμένης πολιτικής για λύση δύο κρατών για τους δύο λαούς υπό κοινό συνομοσπονδιακό στέγαστρο.

Και βεβαίως υπό τουρκική στρατηγική κηδεμόνευση!