«Ζητείται ελπίς» (Α. Σαμαράκης)

Αυτοί οι προσβλητικοί και ανοίκειοι χαρακτηρισμοί, οι κοινωνικοί προπηλακισμοί, η συλλογική ενοχοποίηση της κοινωνίας, είναι λάθος να αποδίδονται σε μεμονωμένα πρόσωπα όπως είναι π.χ. ο καθιερωμένος πλέον «αγωγός πολιτικών λυμάτων», γνωστός και ως «Μεγάλος Τραγουδιστής», κ. Θ. Πάγκαλος.
Γιατί στην πραγματικότητα οι απόψεις αυτές εκφράζουν το συλλογικό «πνεύμα» της κυβέρνησης, τις αντιλήψεις αλλά και τις πρακτικές με τις οποίες αντιμετωπίζει τον ελληνικό λαό. Η σκληρότητα με την οποία επιβάλλει τα άδικα μέτρα, η περιφρόνηση και η πλήρης αγνόηση των αντιδράσεων και των διαμαρτυριών των πληττόμενων κοινωνικών ομάδων, αποκαλύπτουν ότι η κυβέρνηση μεταχειρίζεται τον ελληνικό λαό ως μια απαξιωμένη μάζα ανεύθυνων ατόμων που πρέπει να συνετιστούν, να αλλάξουν αντιλήψεις και στάση ζωής μέσα από τη δοκιμασία του Μνημονίου…
Η κυβέρνηση ΥΠΟΤΙΜΑ, ΠΕΡΙΦΡΟΝΕΙ αλλά και ΦΟΒΑΤΑΙ ταυτόχρονα τον ελληνικό λαό. Γι’ αυτό καταφεύγει στην τρομοκράτηση και στη συλλογική ενοχοποίηση των πολιτών.
Οι επιπτώσεις αυτής της συστηματικά ασκούμενης προπαγάνδας είναι καταλυτικές. Μια κοινωνία δεν μπορεί να κυβερνηθεί με όπλο τον ΦΟΒΟ.
Γι’ αυτό και η εσωστρέφεια, η περιστολή κάθε καταναλωτικής ή επενδυτικής δραστηριότητας αποβαίνει σήμερα η βασική στρατηγική τόσο στο επίπεδο της οικογένειας όσο και σε εκείνο της μικρομεσαίας επιχείρησης.
Όταν επικρέμαται ως σοβαρή πιθανότητα ο κίνδυνος της χρεοκοπίας, όταν η ύφεση και η ανεργία λειτουργούν ως διαλυτικοί μηχανισμοί της οικονομικής δραστηριότητας και της κοινωνικής συνοχής, όταν οι φήμες για απώλεια της αξίας της περιουσίας των πολιτών, για την απώλεια των τραπεζικών τους καταθέσεων δεν μπορούν και να διαψευστούν πειστικά από μια διαρκώς ψευδολογούσα και αναξιόπιστη κυβέρνηση, τότε ο φόβος, η ανασφάλεια, ο κίνδυνος, αποβαίνουν όροι της καθημερινής ζωής και κατευθύνουν τις ατομικές και συλλογικές δραστηριότητες των πολιτών.
Η κυβέρνηση οδηγεί την κοινωνία σ’ ένα επικίνδυνο και καταστροφικό αδιέξοδο, σ’ ένα αρνητικό δίπολο: Η μια εκδοχή του είναι η πλήρης υποταγή των πολιτών στις επιταγές των δανειστών μας, ως μια μοιραία και αναπότρεπτη εξέλιξη που οδηγεί μακροπρόθεσμα στη φτώχεια, στην ανεργία, στον οικονομικό και κοινωνικό μαρασμό. Η άλλη εκδοχή είναι μια κοινωνική έκρηξη, μια μη χειραγωγήσιμη κοινωνική αντίδραση, που θα οδηγήσει σε μη ελεγχόμενες καταστάσεις.
Ζητείται διέξοδος, «ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ». Κι αυτήν δεν μπορεί να την προσφέρει η σημερινή κυβερνητική εξουσία που έχει χάσει τον έλεγχο των εξελίξεων, έχει απολέσει την εμπιστοσύνη αλλά και την ανοχή των πολιτών, προσπαθώντας να εφαρμόσει -τους ανά τρίμηνο επιδεινούμενους- όρους του Μνημονίου. Αυτό το τραγικό αδιέξοδο εκφράστηκε με τη σοφία του λαού, από έναν ώριμο πολίτη στα ΜΜΕ:
«Τα παλιότερα χρόνια φοβόμαστε όταν μας χτυπούσε την πόρτα ο χωροφύλακας. Τώρα νιώθουμε τρόμο όταν εμφανίζεται ο ταχυδρόμος, με τους λογαριασμούς και τα χρέη…».
Στη σύγχρονη ελληνική τραγωδία οι νεόκοποι «Τύραννοί» μας μας επιφυλάσσουν τον ρόλο του θύματος, τον ρόλο του κομπάρσου. Το ΔΝΤ και οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί φορείς ουδόλως ενδιαφέρονται για την οικονομική ανόρθωση και ανάπτυξη της χώρας. Επιδιώκουν να «εκκαθαρίσουν το έδαφος» σε κάθε οικονομική δραστηριότητα, σε κάθε εργασιακό και κοινωνικό θεσμό, σε κάθε επαγγελματική δραστηριότητα ώστε να επικρατήσει παντού ο ακραίος μηχανισμός της αγοράς… Εάν η οικονομική και παραγωγική δομή καταστραφεί, εάν οι Έλληνες «γυρίσουν» πίσω στις πρώτες δεκαετίες μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτό δεν αφορά τους δανειστές μας που έχουν ως μοναδικό και απόλυτο στόχο την είσπραξη των δανείων και των υπέρογκων τόκων.
Η ελληνική κυβέρνηση υποτάσσεται μοιρολατρικά σ’ αυτήν τη στρατηγική. Εβδομάδα με την εβδομάδα, μήνα με τον μήνα, αντιλαμβάνεται ότι το έδαφος «φεύγει από τα πόδια της»… Ελάχιστους από τους κυβερνώντες απασχολεί η πορεία της χώρας, η καθημερινή ζωή των πολιτών. Αντίθετα η σημερινή εξουσία και τα πρόσωπα που τη συναπαρτίζουν αγωνιούν για το -προσωπικό και το συλλογικό- κομματικό τους μέλλον… Το αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται η χώρα διαμορφώνει μη προβλέψιμες συνθήκες για την τύχη της σημερινής κυβερνητικής εξουσίας. Αυτό δεν αφορά απλώς την απώλεια της κυβέρνησης, αλλά το ίδιο το ατομικό μέλλον και την τύχη των σημερινών προσώπων της εξουσίας, που μοιραία θα αποτελέσουν τους «αποδιοπομπαίους τράγους» μιας ενδεχόμενης χρεοκοπίας και καταστροφής. Γνωρίζουν καλά ότι όταν απολέσουν την κυβερνητική εξουσία ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΠΟΥ ΝΑ ΚΡΥΦΤΟΥΝ.
Αυτό το αίσθημα της απόγνωσης και του φόβου εκφράζεται άλλωστε και από τους εντεταλμένους «προπαγανδιστές» των ΜΜΕ, που αγωνίζονται κάθε βράδυ στα δελτία ειδήσεων να στηρίξουν, να αιτιολογήσουν τις επιλογές της κυβέρνησης του Μνημονίου, γιατί γνωρίζουν ότι θα έχουν πιθανώς την τύχη των «εντολέων» τους…
Η ΕΛΠΙΔΑ όμως υπάρχει. Αναδύεται μέσα από τη συνειδητοποίηση των πολιτών, από τις συλλογικές αντιδράσεις που εναντιώνονται στη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας και στον εξανδραποδισμό των πολιτών, από την αντίσταση στην εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας και στη μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο της «οικονομικής δικτατορίας». Αυτή την ελπίδα πρέπει να την ενδυναμώσουμε και να τη μετατρέψουμε σε μια συλλογική πράξη απελευθέρωσης από τα δεσμά του Μνημονίου και του ΔΝΤ.