Γιατί, ρε θείο;

Ενώ το εικονικό ευημερούσε, το πραγματικό κατέρρεε και δεν «άνοιγε ρουθούνι» τόσα χρόνια. Βολευόμασταν, αλλά κυρίως μας εξαπατούσαν παραμυθιάζοντάς μας. Το έγκλημα της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων δεν είναι ότι συμμετείχαν στο μεγάλο φαγοπότι. Θεωρώ πως υπάρχει κάτι ασύγκριτα πιο εγκληματικό. ΑΝΕΧΘΗΚΑΝ! Υποπτεύονταν βέβαια τα όσα γίνονταν για εμάς ερήμην μας και χωρίς τις ούτως ή άλλως δυσεύρετες αποδείξεις. Πάρα πολλοί από εμάς καλυπτόμασταν πίσω από την ανεύθυνη τακτική του «άσε για αύριο» ή «έλα μωρέ τώρα» γιατί οι πολυπράγμονες μπροστάρηδές μας ανήκαν στους πολιτικούς μας «φίλους»!

Η επιτυχία ή η προσδοκία της δημιουργούσε τέτοιον εθισμό, ώστε φτάσαμε ν’ ακούγεται «φυσιολογικό» το να παίρνονται τα κεφάλια των αξιότερων και ικανότερων από τους κομματικομεγαλοπαράγοντες. Και φτάσαμε τώρα να μας φταίει το Δημόσιο και «οι κοπρίτες» που προσλήφθηκαν σ’ αυτό; Γιατί, ρε θείο, επέλεξες τον κοπρίτη; Μα ξέρεις πολύ καλά το γιατί! Αν επέλεγες τον άξιο, τον ικανό, ήξερες πως κάποια στιγμή θα τον έβρισκες μπροστά σου, να σου καταλογίζει εσφαλμένες και επιλήψιμες επιλογές, για τις οποίες βεβαίως βεβαίως θα καλυπτόσουν πίσω από τον ευφάνταστης αισχρότητας νόμο «περί ευθύνης υπουργών». Τον επέλεξες γιατί εξ ιδίων επιλέγεις πάντοτε τα αλλότρια.

Όσοι βρέθηκαν στο τιμόνι της χώρας διέψευσαν στον έναν ή στον άλλον βαθμό τις λαϊκές προσδοκίες. Διαπλοκή, διαφθορά, κομματισμός, κλοπές και υποκλοπές, μετριοκρατία, τεμπελιά, σπατάλη, απουσία οράματος και αξιοποίησης όλου του πλούτου που κληρονομήσαμε, δουζουανίστικες συμπεριφορές και φυσικά έλλειψη έμπρακτης και όχι θεωρητικής ευθύνης, χαρακτήρισαν την πολιτική του τόπου μας.

Σ’ αυτόν τον τόπο όμως γεννήθηκαν και έδρασαν αναστήματα ανθρώπων όπως π.χ. ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Και για να μάθουν όλοι αυτοί οι οσφυοκάμπτες τι σημαίνει διαπραγμάτευση, υπενθυμίζω το εξής, που ποτέ δεν το θεώρησαν άξιο παραδειγματισμού για τα παιδιά μας, ώστε να ενταχθεί στην ύλη των σχολικών αναγνωσμάτων, και αντ’ αυτού μιλούσαν για συνωστισμό των ελληνικών πτωμάτων στη Μικρά Ασία:

Στη Λωζάννη ο Ελ. Βενιζέλος πηγαίνει ως επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας για τη γνωστή συνθήκη ειρήνης. Η Ελλάδα είναι ήδη ηττημένη, εξαθλιωμένη και με 1.500.000 πρόσφυγες σε ελεεινή κατάσταση. Πριν από την έναρξη της συνεδρίασης ο πρόεδρος της διεθνούς επιτροπής ανακοινώνει με μεγάλη δυσφορία στον Βενιζέλο ότι οι Τούρκοι για να δεχθούν έναρξη διαπραγματεύσεων απαιτούν: α) Την παράδοση της Θεσσαλονίκης, β) Την παράδοση του ελληνικού στόλου και φυσικά του θρυλικού «Αβέρωφ» (όπου τώρα γίνονται γαμήλιες δεξιώσεις!).

Η απάντηση του Βενιζέλου προς τον πρόεδρο υπήρξε ακαριαία: «Θα ανακοινώσετε στους Τούρκους ότι εδώ στη Λωζάννη δεν προσέρχομαι ως ηττημένος, αλλά ως εμπόλεμος». Έπειτα απ’ αυτήν την απάντηση οι Τούρκοι απέσυραν τις απαιτήσεις τους.

Είναι μια άριστη φροντιστηριακή άσκηση για τις σημερινές διαπραγματεύσεις του παρόντος μας, του μέλλοντός μας και φυσικά του παρελθόντος μας.