Απαρχή μιας νέας πολιτικής στη λαθρομετανάστευση;

Τα παραπάνω επιγραμματικά λόγια του Δημοσθένη ταιριάζουν απόλυτα
στο παράλογο που χαρακτηρίζει την ελληνική πολιτική για τη λαθρομετανάστευση εδώ και είκοσι χρόνια. Η Ελλάδα βρίσκεται αντικειμενικά στην πιο
εκτεθειμένη θέση απ’ όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Πρώτον, λόγω
της γεωγραφικής της θέσεως. Δεύτερον, λόγω της γειτονίας της
με την Τουρκία, η οποία δεν χάνει την ευκαιρία να αξιοποιεί τη λαθρομετανάστευση για την προώθηση των δικών της σκοπών. Τρίτον, λόγω
της γεωπολιτικής ρευστότητας στα Βαλκάνια και των εφαρμοζομένων
εκεί σχεδίων για γεωπολιτικές ανακατατάξεις.

Αντί όμως η Ελλάδα να πρωτοστατεί σε εθνικό και σε ευρωπαϊκό επίπεδο στη λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση του τεράστιου αυτού προβλήματος, που αν παραμείνει ανεξέλεγκτο έχει ανεξάντλητη δυναμική, κάνει ακριβώς το αντίθετο. Επιδεικνύει επί χρόνια μια πρωτοφανή ανοχή, που καθιστά τη χώρα πραγματικό μαγνήτη για συνεχώς νέα κύματα λαθρομεταναστών και επιτρέπει στην Τουρκία να διεξάγει κατά της Ελλάδας έναν ανομολόγητο, ασύμμετρο πόλεμο. Είναι ενδεικτικό και χαρακτηριστικό το γεγονός ότι έρχονται τώρα λαθρομετανάστες και από την άλλη άκρη της Μεσογείου, την Αλγερία και το Μαρόκο, ως να μην υπήρχαν δίπλα τους ευρωπαϊκά σύνορα για να επικαλεσθούν εκεί το ευρωπαϊκό ανθρωπιστικό δίκαιο και να υποβάλουν το αίτημά τους για πολιτικό άσυλο.

Γιατί άραγε ακολουθεί η Ελλάδα αυτήν την πολιτική, που οφθαλμοφανώς αντιμάχεται τα συμφέροντά της σε στρατηγικό και γεωπολιτικό επίπεδο; Γιατί δεν έρχονταν λαθρομετανάστες πριν από τη δεκαετία του ’90 και τώρα έρχονται;

Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά δεν παραπέμπει μόνο στην πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και στο άνοιγμα των συνόρων των γειτονικών μας χωρών. Παραπέμπει επίσης -και κυρίως- στην πολιτική της παγκοσμιοποίησης, που δρομολογήθηκε τότε από τα μεγάλα κέντρα του ακραίου οικονομικού νεοφιλελευθερισμού. Η παγκοσμιοποίηση παρουσιάσθηκε με το λάβαρο του διεθνισμού και των οικουμενικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ως αναγκαία ιστορική εξέλιξη. Με τη λογική αυτή, τα εθνικά σύνορα θα έπρεπε να χαλαρώσουν για να υποβοηθήσουν τη δημιουργία μιας ενιαίας παγκόσμιας αγοράς. Τα εθνικά κράτη θα έπρεπε να αποδυναμωθούν σταδιακά εκ των έσω για να «προσαρμοστούν» στην παγκοσμιοποίηση και να υποκατασταθούν τελικά από «πολυπολιτισμικούς» πληθυσμούς, αντί λαούς με εθνική ιστορία, κυριαρχία, συλλογική συνείδηση, μνήμη και θέληση.

Ο ενστερνισμός της προπαγάνδας αυτής έφερε μια απερίγραπτη σύγχυση ακόμη και στον χώρο της Αριστεράς. Η τελευταία ή μεγάλο μέρος αυτής υπέλαβε τον διεθνισμό της παγκοσμιοποίησης, που συνδέεται με το χρηματιστικό κεφάλαιο της διεθνούς κερδοσκοπίας και εικονικής οικονομίας των ασύδοτων αγορών, οι οποίες δήθεν «αυτορυθμίζονται», ως αριστερό διεθνισμό.

Με το πνεύμα αυτό και με δεδομένο το γεγονός ότι η λαθρομετανάστευση αφορά φτωχούς και δυστυχισμένους ανθρώπους που αναζητούν στον ήλιο μοίρα, η ανοχή της λαθρομεταναστεύσεως αντιμετωπίστηκε ως «προοδευτική» πολιτική. Παραλλήλως, οι κυβερνήσεις, υπό την εξωτερική πολιτική και ιδεολογική επιρροή και πίεση των ΗΠΑ, άρχισαν να αναπαράγουν επισήμως την προπαγάνδα της παγκοσμιοποίησης και να μιλούν ευθέως για την «ανάγκη» να μετεξελιχθεί η Ελλάδα σε «πολυπολιτισμική» κοινωνία. Πώς όμως μετεξελίσσεται μια κοινωνία με 97% εθνική συνοχή σε «πολυπολιτισμική»; Προφανώς με το άνοιγμα των συνόρων. Είναι η εποχή που κυβερνητικοί ιθύνοντες άρχισαν να μιλούν για ιδέα των «soft frontiers», των χαλαρών δηλαδή συνόρων. Η συνέχεια είναι γνωστή. Είναι το ίδιο πνεύμα επίσης που οδήγησε προσφάτως υφυπουργό της κυβέρνησης ν’ αναπαράγει ευφυολογήματα των Εξαρχείων ως κυβερνητική πολιτική. Δήλωσε συγκεκριμένα από τηλεοράσεως ότι δεν πρέπει να μιλάμε για λαθρομετανάστες, γιατί δεν υπάρχουν «λαθραίοι άνθρωποι». Ασφαλώς δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι. Όλοι οι λαθρομετανάστες που έρχονται στην Ελλάδα έχει ο καθένας την πατρίδα του και την εθνική του καταγωγή. Δεν είναι καθόλου λαθραίοι ως άνθρωποι. Είναι Πακιστανοί, Μπαγκλαντεσιανοί, Αφγανοί, Σομαλοί, Αφρικανοί και πάει λέγοντας. Είναι λαθραίοι, όμως, μετανάστες γιατί εισέρχονται παράνομα στη χώρα.

•• •

Η παρέμβαση του Προέδρου της Δημοκρατίας και οι πρωτοχρονιάτικες δηλώσεις του υπουργού Προστασίας του Πολίτη σηματοδοτούν αλλαγή πολιτικής;

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας, δεχόμενος στο Προεδρικό Μέγαρο για τις πρωτοχρονιάτικες ευχές τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη Χρήστο Παπουτσή αναφέρθηκε για πρώτη φορά ευθέως, με αυστηρούς όρους, στο πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης και τόνισε την ανάγκη να τεθεί τέρμα σε μια κατάσταση που συνιστά μια απίστευτη παρανομία και δημιουργεί τεράστια προβλήματα στη χώρα. Ζήτησε επίσης από τον υπουργό να τον κρατά ενήμερο για τα μελετώμενα μέτρα και πολιτικές.

Ο υπουργός προέβη από την πλευρά του σε δηλώσεις και εξαγγελίες, στο ΑΠΕ, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, που λογικά πρέπει να σηματοδοτούν μια αλλαγή πολιτικής, αν βεβαιωθούν στην πράξη και μετουσιωθούν σε συγκεκριμένη και ολοκληρωμένη πολιτική. Εξήγγειλε, συγκεκριμένα, τη δημιουργία φράκτη στο βορειότερο μέρος των ελληνοτουρκικών συνόρων στον Έβρο, σε μήκος 12,5 χλμ., στο σημείο που η διαχωριστική γραμμή περνά από την ελληνική όχθη του ποταμού. Όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, οι λαθρομετανάστες διέρχονται τον Έβρο χωρίς κανένα πρόβλημα, εφόσον υπάρχει η τουρκική συνενοχή, και μπαίνουν από τα χερσαία σύνορα στο ελληνικό και ευρωπαϊκό έδαφος.

Δήλωσε επίσης ότι «η ελληνική κοινωνία έχει ξεπεράσει τα όρια της αντοχής παράνομων μεταναστών» και ότι «στη χώρα μας θα παραμείνουν μόνον εκείνοι οι μετανάστες που έχουν δικαίωμα διεθνούς προστασίας ή δικαίωμα ασύλου. Κανείς άλλος. Όλοι οι υπόλοιποι θα πρέπει να πάρουν καθαρά το μήνυμα. Θα φύγουν από την Ελλάδα, είτε με εθελοντικό επαναπατρισμό είτε με υποχρεωτική απέλαση».

•• •

1. Η αλλαγή πολιτικής πρέπει να οικοδομηθεί σε βάθος, να υπερβεί εσωτερικές και εξωτερικές αντιδράσεις και να μην εκφυλιστεί σε επικοινωνιακή στρατηγική

Οι δηλώσεις του υπουργού στοχεύουν προς τη σωστή κατεύθυνση. Για να μετουσιωθούν όμως σε πράξη, χρειάζεται βαθιά αλλαγή στην όλη προσέγγιση του θέματος της λαθρομεταναστεύσεως και ολοκληρωμένη πολιτική. Επισημαίνουμε ενδεικτικά ορισμένα σημαντικά θέματα:

•• •

Το νομοσχέδιο του ίδιου του υπουργού περί Υπηρεσίας Ασύλου

Η λογική του νομοσχεδίου αυτού εμπνέεται από την ακολουθούμενη μέχρι τώρα πολιτική. Υπερακοντίζει μάλιστα, σε ορισμένα άρθρα του, προηγούμενα νομοσχέδια, αφαιρώντας την αρμοδιότητα για τους αιτούντες πολιτικού ασύλου από τους ενστόλους, την Αστυνομία δηλαδή και τον Στρατό, και αναθέτοντάς την σε πολιτικούς υπαλλήλους της Υπηρεσίας Ασύλου. Το μέτρο δεν θα είχε τίποτε το αρνητικό εάν δεν συνέτρεχαν δύο πολύ συγκεκριμένοι λόγοι: Πρώτον, το γεγονός ότι όλοι οι λαθρομετανάστες παρουσιάζονται ως αιτητές ασύλου. Δεύτερον, το γεγονός ότι ανατίθεται, μεταξύ άλλων, σε εκπροσώπους Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) και στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες να κρίνουν ποιοι είναι πρόσφυγες και σε ποιους πρέπει να χορηγηθεί πολιτικό άσυλο.

Είναι γνωστό ότι η χώρα που σηκώνει από τη θέση της ένα τόσο δυσανάλογο βάρος από τη λαθρομετανάστευση, βρίσκεται ταυτοχρόνως στην ιλαροτραγική θέση να κατηγορείται επιπλέον ότι κακομεταχειρίζεται τους «πρόσφυγες». Συγκεκριμένα:

• ότι δεν τηρεί το ευρωπαϊκό ανθρωπιστικό δίκαιο,

• ότι συμπεριφέρεται βάναυσα και εξευτελιστικά στους «πρόσφυγες» και

• ότι δεν έχει κατάλληλους χώρους «υποδοχής».

Αυτό όμως δεν είναι λόγος για να αναθέσει η Ελλάδα θέματα εθνικής κυριαρχίας, εθνικής ασφάλειας και κοινωνικής συνοχής σε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις ή στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Η Ελλάδα θα έπρεπε, αντιθέτως, εφόσον όμως δεν πρωτοστατεί πια η ίδια στην ανοχή της λαθρομεταναστεύσεως, να υπενθυμίσει στην ΕΕ ότι δεν μπορεί να ασκεί πολιτική ανθρωπιστικού δικαίου, με πολύ διευρυμένη μάλιστα έννοια και ερμηνεία, αναλώμασι της Ελλάδος. Εάν η ΕΕ επιμένει σε μια τέτοια ερμηνεία, θα πρέπει τότε να τεθεί επί τάπητος θέμα αναλογικής και ποσοστιαίας συμμετοχής όλων των χωρών μελών στην υποδοχή των «προσφύγων». Δεν μπορεί η ΕΕ να θεωρεί ότι εξαντλεί τις υποχρεώσεις της με οικονομική συνδρομή για την προσωρινή υποδοχή και σίτιση των λαθρομεταναστών. Μια τέτοια πολιτική θα ισοδυναμούσε τελικά με εποικισμό της Ελλάδος με ευρωπαϊκή επιδότηση.

•• •

2. Τι γίνεται με το καθεστώς που δημιούργησαν τα νομοσχέδια που ψηφίστηκαν μέχρι τώρα, στο πνεύμα της ανοχής της λαθρομεταναστεύσεως;

Είναι προφανές ότι η αλλαγή πολιτικής, στο πνεύμα των δηλώσεων του υπουργού, πρέπει να εκφραστεί μ’ ένα νέο νομοσχέδιο που να επανατοποθετεί το θέμα της αντιμετώπισης της λαθρομεταναστεύσεως. Να στέλνει με σαφήνεια το μήνυμα ότι η Ελλάδα δεν είναι ξέφραγο αμπέλι και ότι ακόμη κι αν γίνει εφικτή η παράνομη είσοδος στη χώρα, δεν πρόκειται αυτή ούτε να γίνει ανεκτή ούτε να νομιμοποιηθεί.

•• •

3. Ανάληψη πρωτοβουλίας από την Ελλάδα για την ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Συμφώνου για τη Μετανάστευση

Η παρουσία της Frontex στα ελληνοτουρκικά σύνορα είναι θετική, γιατί καθιστά απτή την ευρωπαϊκή διάσταση των συνόρων αυτών. Δεν πρέπει όμως η παρουσία αυτή ούτε να υπερτιμάται ούτε να θεωρείται αρκετή για την αναχαίτιση των λαθρομεταναστών. Όσο πολύτιμη κι αν είναι και για όσο χρόνο θα διαρκέσει, το έργο της προστασίας των ελληνικών συνόρων και της εθνικής κυριαρχίας είναι ευθύνη της Ελλάδος και των ελληνικών δυνάμεων.

Ένα όμως από τα πολλά παράδοξα της ακολουθούμενης μέχρι τώρα πολιτικής είναι και η σταδιακή απομάκρυνση των φυσικών φρουρών των συνόρων, του Στρατού, από τον έλεγχο της λαθρομεταναστεύσεως. Η πολιτική αυτή άρχισε επί κυβερνήσεως Σημίτη, με τη δημιουργία ειδικού σώματος συνοροφυλάκων. Αυτό θα ανελάμβανε το έργο της αποτροπής της λαθρομεταναστεύσεως ώστε ο Στρατός να μείνει απερίσπαστος στο κύριο έργο του. Η πολιτική αυτή κατέληξε σε αδιέξοδο γιατί ουσιαστικά έλειψε η πολιτική βούληση για την αποφασιστική αντιμετώπιση της λαθρομεταναστεύσεως και επικράτησε η γνωστή πολιτική ανοχής. Οι λαθρομετανάστες δεν είχαν κανέναν λόγο να φοβούνται την Αστυνομία, τους συνοροφύλακες ή τη σύλληψή τους. Αντιθέτως, την επεδίωκαν για να καταγραφούν και να μεταφερθούν στα κέντρα «υποδοχής», βέβαιοι ότι θα άρχιζε έτσι η διαδικασία ντε φάκτο νομιμοποιήσεώς τους.

Οι άκριτες μειώσεις της στρατιωτικής θητείας κατά τα τελευταία χρόνια μείωσαν επίσης δραματικά το διαθέσιμο δυναμικό του Στρατού για τη φρούρηση των συνόρων. Για την κατάσταση που επικρατεί στα σύνορα στον Έβρο, που είναι σήμερα το καυτό σημείο της μαζικής λαθρομεταναστεύσεως, είναι πολύ εύγλωττη η απορία που εξέφρασε η Frontex, και η οποία ισοδυναμεί με καταγγελία, ότι αποσύρονται τη νύκτα οι σκοπιές από τη συνοριακή γραμμή (βλ. «Καθημερινή», 4 Ιανουαρίου 2011, σελ. 5). Είναι εύγλωττες επίσης οι σκηνές που είδε προσφάτως το πανελλήνιο από τηλεοράσεως, λαθρομετανάστες να οδηγούνται από τα σύνορα στο ΚΤΕΛ για μετάβαση στην Αθήνα, εφοδιασμένοι με έγγραφο προσωρινής παραμονής, που παρουσιάζεται ως «διάταγμα απελάσεως». Πραγματικές αριστοφανικές καταστάσεις.

Η χώρα όμως δεν έχει κανένα περιθώριο νέας απώλειας χρόνου, αδράνειας ή πειραματισμών. Οι συνέπειες σε μια τέτοια περίπτωση θα είναι δραματικές και πολύ δύσκολα αναστρέψιμες. Θα πρέπει κατεπειγόντως να διαμορφωθεί μια ολοκληρωμένη πολιτική τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο.

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο υπάρχει ήδη το πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Συμφώνου για τη Μετανάστευση. Η Ελλάδα, ενώ θα έπρεπε να είναι η πρώτη χώρα που θα το υποστήριζε ενεργά για να καλύψει, με τη βοήθεια της Ευρώπης, τα νώτα της, τήρησε στάση επιφυλακτική. Ακόμη χειρότερα, έσπευσε να παραβιάσει πρώτη το γράμμα και το πνεύμα του, με νέες μαζικές νομιμοποιήσεις, όταν το πρώτο άρθρο του Συμφώνου απαγορεύει ακριβώς τις μαζικές νομιμοποιήσεις λαθρομεταναστών. Η Ελλάδα πρέπει να διαβουλευθεί με τους εταίρους της και να υποβάλει, από μόνη της ή από κοινού με άλλες χώρες, πακέτο συγκεκριμένων μέτρων, στο πνεύμα του Συμφώνου, τα οποία μέτρα θα τη βοηθήσουν να υλοποιήσει μια νέα πολιτική για τη λαθρομετανάστευση.

•• •

4. Καλός ως αρχή ο φράκτης των 12,5 χλμ., θα χρειαστεί όμως να επεκταθεί σε όλο το μήκος των συνόρων στον Έβρο.

Μία από τις χώρες που δεν θα υπολόγιζε κανείς ως στόχο λαθρομεταναστών, λόγω πολιτικών συνθηκών, είναι το Ισραήλ. Κατά τα τελευταία όμως χρόνια έγινε και η χώρα αυτή στόχος αφρικανών λαθρομεταναστών, που περνούν μέσα από την έρημο του Σινά. Δεν συγκρίνεται, βεβαίως, ο αριθμός τους με τα όσα συμβαίνουν στα ελληνικά σύνορα. Το Ισραήλ, παρ’ όλα αυτά, έσπευσε να εξαγγείλει την κατασκευή τείχους 220 χλμ. στο Σινά, για να ελέγξει την είσοδο λαθρομεταναστών.

Το τείχος αυτό δεν έχει καμιά σχέση με το άλλο που έκτισε προς την πλευρά των Παλαιστινίων. Είναι γνωστό επίσης το τείχος που ανήγειραν οι ΗΠΑ, μια χώρα μεταναστών, στα σύνορά τους με το Μεξικό. Λιγότερο γνωστό είναι το τείχος, φράκτης με συρματόπλεγμα, μήκους 2.200 χλμ., που έκτισε η Ινδία προς την πλευρά του Μπαγκλαντές, για να ελέγξει την παράνομη μετανάστευση. Η Ισπανία είχε ακολουθήσει για ένα διάστημα την ίδια πολιτική με την Ελλάδα. Ανέκρουσε όμως πρύμναν και έγινε σήμερα υπέρμαχος αυστηρότατων μέτρων κατά της λαθρομεταναστεύσεως σε εθνικό και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Χώρες όπως η Ολλανδία και η Δανία, που είχαν πρωτοπορήσει στο παρελθόν στη λεγόμενη «πολυπολιτισμική» πολιτική, αναθεώρησαν ριζικά τη στάση τους. Στο ίδιο πνεύμα, η καγκελάριος Μέρκελ δεν δίστασε να αναγνωρίσει δημοσίως την αποτυχία της «πολυπολιτισμικής» πολιτικής και να εξαγγείλει εμμέσως την εγκατάλειψή της. Η πολιτική αυτή φθίνει ακόμη και στη Σουηδία, που παραδοσιακά πρωτοστατεί. Ίσως γιατί γεωγραφικά είναι πολύ μακριά από τη Μεσόγειο, κύρια πύλη εισόδου λαθρομεταναστών από την Ασία και την Αφρική. Η πρόσφατη επίθεση αυτοκτονίας ισλαμιστών τρομοκρατών φόρτισε πολύ αρνητικά το κλίμα και στη χώρα αυτή και είναι βέβαιο ότι θα επηρεάσει σημαντικά την πολιτική της προς την κατεύθυνση πολύ μεγαλύτερης αυστηρότητας. Υπό τις συνθήκες αυτές, η Ελλάδα, που κατέχει μια πολύ ιδιαίτερη θέση και αντιμετωπίζει επιπλέον εθνικά προβλήματα και μεγάλη οικονομική και κοινωνική κρίση, δεν έχει την πολυτέλεια μιας άκριτης πολιτικής ανοχής, που θέτει σε κίνδυνο την ίδια την εθνική της ασφάλεια και την εθνική της υπόσταση. Πρέπει, άλλωστε, να υπογραμμισθεί στο σημείο αυτό το γεγονός ότι η μεγάλη πλειοψηφία των εισερχομένων λαθρομεταναστών είναι μουσουλμανικού θρησκεύματος, κάτι που έχει ιδιαίτερη σημασία για την Ελλάδα. Η Ελλάδα δεν είναι από την άποψη αυτή στην ίδια θέση με οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Έχει προβλήματα με μια μουσουλμανική χώρα, την Τουρκία, και βρίσκεται από αιώνες στην οριογραμμή μεταξύ χριστιανικού κόσμου και Ισλάμ.

Η παρατηρούμενη έξαψη του Ισλαμισμού στον κόσμο είναι ανησυχητικός οιωνός. Η παρουσία στην Ελλάδα εκατοντάδων χιλιάδων μουσουλμάνων από τις πιο μακρινές και απίθανες χώρες μπορεί, με την παραμικρή αφορμή, να δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα στην Ελλάδα με ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο. Μπορεί επίσης να δημιουργήσει προβλήματα εθνικής ασφάλειας. Πρέπει, λοιπόν, η Ελλάδα να πάρει αυστηρά μέτρα τόσο νομοθετικά όσο και διοικητικά και τεχνικά. Πρέπει όμως, πολύ περισσότερο, να αντιληφθούν οι πάντες ότι δεν έχει κανένας το δικαίωμα, σε μια δημοκρατική και ευνομούμενη πολιτεία, να ανέχεται μια παρανομία τέτοιων διαστάσεων, που απειλεί το ίδιο το εθνικό μέλλον της χώρας.

Ειδικότερα σε ό,τι αφορά τον φράκτη στα σύνορα του Έβρου, θα είναι και ένα σαφές μήνυμα προς την Τουρκία. Εφόσον αυτή δεν συνεργάζεται για την επαναπροώθηση των λαθρομετανατών, η Ελλάδα είναι αναγκασμένη να πάρει μέτρα. Μέτρα τα οποία, εκ των πραγμάτων, θα καταστήσουν τον φράκτη στον Έβρο και τείχος μεταξύ Ευρώπης και Τουρκίας.

•• •

5. Απογραφή πληθυσμού και ηλεκτρονική κάρτα του πολίτη. Τι θα γίνει με τους παράνομους μετανάστες; Θα καταγραφούν και αυτοί ως πληθυσμός της χώρας και θα πάρουν κάρτα;

Υπάρχουν πληροφορίες ότι το υπουργείο Εσωτερικών προτίθεται, κατά τους προσεχείς μήνες, να οργανώσει γενική απογραφή του πληθυσμού. Σύμφωνα με αυτές, θα περιληφθούν στην απογραφή και οι παράνομοι μετανάστες (μάλιστα η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα απαγορεύει την κοινοποίηση των δεδομένων των παράνομων μεταναστών).

Εάν οι πληροφορίες αυτές είναι ακριβείς, θα πρόκειται κυριολεκτικά για πραξικόπημα πίσω από την πλάτη του ελληνικού λαού και για εξ υφαρπαγής νομιμοποίηση όλων των λαθρομεταναστών, αντίθετα με τις δηλώσεις του υπουργού Προστασίας του Πολίτη.

Με ποιο δικαίωμα η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, που συνεστήθη για να υπερασπίζεται τα δικαιώματα των ελλήνων πολιτών, θα θέσει σε ίση μοίρα τους έλληνες πολίτες και τους παράνομους μετανάστες και θα δώσει ουσιαστικά πρόκριμα για την ένταξη των τελευταίων στον ελληνικό πληθυσμό, συγκαλύπτοντας την ταυτότητά τους και το νομικό τους καθεστώς;

Σε κάθε περίπτωση, την κύρια ευθύνη τη φέρει ο αρμόδιος υπουργός, ο οποίος θα θέσει τους όρους και τις προδιαγραφές της εν λόγω απογραφής. Δεν έχει κανένας το δικαίωμα να μεταλλάσσει αυθαιρέτως τον ελληνικό λαό, παραβιάζοντας το Σύνταγμα, που κατοχυρώνει το νόμιμο πλαίσιο μέσα στο οποίο ασκείται η κυβερνητική εξουσία, αναφερόμενη στους νόμιμους πολίτες της χώρας. Το ίδιο ισχύει και για την ηλεκτρονική κάρτα. Ο ελληνικός λαός δεν είναι «πληθυσμός». Είναι σύνολο νομίμων πολιτών και δεν είναι δυνατόν, με πρόσχημα τα προσωπικά δεδομένα, να γίνεται αδιαχώριστο αμάλγαμα μεταξύ νομίμων πολιτών και παρανόμων μεταναστών.

Είναι τραγικό να έχουμε φτάσει στο σημείο να αγωνιούμε όχι μόνο για την οικονομική κατάσταση της χώρας, που έχει φτάσει στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, αλλά ταυτοχρόνως, λόγω παρόμοιων άκριτων και λογικά απίστευτων πολιτικών, ν’ αγωνιούμε επίσης και για τα πιο αυτονόητα, το ίδιο το εθνικό μέλλον και την ελληνική ταυτότητα της χώρας.

Ας ελπίσουμε ότι «οι νουν έχοντες», κατά τον Δημοσθένη, δεν θα επιτρέψουν τη συνέχιση μιας αδιέξοδης και αυτοκαταστροφικής πορείας σ’ ένα τόσο σημαντικό θέμα.