Οι «Σταυροφόροι» της καταστροφής…

Βεβαίως, στην «πινακοθήκη» των μαθητών του αδυσώπητου πολέμιου του Κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας και των Δικαιωμάτων του Κόσμου της Εργασίας συγκαταλέγονται αρκετοί Πρόεδροι των ΗΠΑ, πρωθυπουργοί της Βρετανίας, ρώσοι ολιγάρχες, υπουργοί Οικονομικών της Πολωνίας, δικτάτορες του Τρίτου Κόσμου, γενικοί γραμματείς του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, αξιωματούχοι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, οι τελευταίοι τρεις επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ, καθώς και οι ημέτεροι Γ. Παπανδρέου ο Γ’, ο απόφοιτος του Αμερικανικού Κολλεγίου στην Αθήνα και μετέπειτα στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας Γ. Παπακωνσταντίνου, ως και ο κλαυθμυρίζων, άλλοτε ποτέ «Συνταγματολόγος», Ανδρέας Λοβέρδος. Αλλά και ο υπόλοιπος «χορός» των 46 υπουργών, αναπληρωτών υπουργών και υφυπουργών της παρούσας κυβέρνησης του Νεο-ΠΑΣΟΚ…
Οι «κορυφαίοι», κατά την προειδοποίηση του αρθρογράφου του «Συγκροτήματος» και τηλεσχολιαστή, «καλού – κακού ας έχουν υπ’ ατμόν στη στέγη του Μεγάρου του Μαξίμου και κανένα ελικόπτερο», γιατί το προηγούμενο της Αργεντινής δεν αποκλείεται και στην απόληξη της Βαλκανικής Χερσονήσου!
Οι δευτεραγωνιστές του «χορού», προς το παρόν, αρκούνται να απολαμβάνουν τα προκλητικώς επιπλωμένα υπουργικά γραφεία (π.χ. η υφυπουργός Θαλασσών κ. Ελπίδα Τσουρή) και να αποστέλλουν προς εξόφληση στον δημόσιο κορβανά τιμολόγια των 29 ευρώ, για τους καφέδες που πρόσφεραν σε συνεργάτες τους! Ή, και το προκλητικότερο, να επιζητούν (εξουσία γαρ…) διακριτική μεταχείριση στο «καπνίζειν» εν μέσω τερψιλαρυγγίων εδεσμάτων σε πολυτελή εστιατόρια του «Κλεινού Άστεως»…
ΟΙ ΠΙΟ ΚΑΛΟΙ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ ΤΟΥ ΜΙΛΤΟΝ…
Ο άλλοτε ποτέ στενός συνεργάτης του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, ο Αντώνης Λιβάνης, δημιουργός του «Εκδοτικού Οίκου Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ», φρόντισε να προσφέρει στο αναγνωστικό κοινό το διεθνές «μπεστ σέλερ» βιβλίο της Ναόμι Κλάιν: «Το Δόγμα του Σοκ. Η άνοδος του Καπιταλισμού της Καταστροφής», στις σελίδες του οποίου αναλύεται η πορεία των «Σικάγο Μπόις» και οι διδαχές τους (πως μια κρίση ή φυσική καταστροφή προσφέρεται για τον ενταφιασμό του Κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας, των Δικαιωμάτων του Κόσμου της Εργασίας), η αχαλίνωτη δράση του ιδιωτικού κεφαλαίου, ενώ παρέχει ένα ευρύ πεδίο σύγκρισης και εξαγωγής συμπερασμάτων από την εφαρμοζόμενη πολιτική της νυν κυβέρνησης του Νεο-ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου του Γʼ.
Βίοι παράλληλοι διδαχών του αμερικανικού Νεοσυντηρητισμού με πρωταγωνιστή τον Μίλτον Φρίντμαν και εφαρμογής τους από τον πρόεδρο της «Σοσιαλιστικής Διεθνούς», πρωθυπουργό της χώρας και αλληθωρίζοντα προς τη Γενική Γραμματεία του ΟΗΕ γόνο της «Φαμίλιας Παπανδρέου». Πάντα κατά την πνευματική προσφορά του στενού συνεργάτη του ιδρυτή του Κινήματος, Αντώνη Λιβάνη. Διά της γραφίδος της Ναόμι Κλάιν:
• «Για περισσότερες από τρεις δεκαετίες ο Φρίντμαν και οι παντοδύναμοι οπαδοί του τελειοποιούσαν… τη στρατηγική της αναμονής κάποιας μείζονος κρίσης προκειμένου να εκποιήσουν τμήματα της δημόσιας σφαίρας σε ιδιώτες ενόσω οι πολίτες ήταν ακόμη ζαλισμένοι από το σοκ και να μονιμοποιήσουν στη συνέχεια τις “μεταρρυθμίσεις”…».
Συγκρίνατε τις θεωρήσεις του Φρίντμαν με την τακτική του Γ. Παπανδρέου του Γʼ, το φθινόπωρο του 2009 και τους πρώτους μήνες του 2010, πώς την υπάρχουσα πραγματικότητα του δημόσιου χρέους τη μετέτρεψε σε κρίση δανεισμού, ως περιοδεύων δυσφημιστής της χώρας του («Τιτανικός», «Διεφθαρμένη χώρα», «Τεμπέληδες κάτοικοι» και άλλα ηχηρά παρόμοια) στην ευθεία των «θεωριών» των «Σικάγο Μπόις».
«ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΚΡΙΣΗ…»
Ο «Παλαιός ιεροκήρυκας» του Σικάγου είχε προλαλήσει σ’ ένα από τα σπουδαιότερα δοκίμιά του:
• «Μόνο μία κρίση -είτε είναι είτε απλώς εκλαμβάνεται ως πραγματική- οδηγεί σε πραγματικές αλλαγές… Όταν ξεσπάει μια κρίση, οι δράσεις που αναπτύσσονται εξαρτώνται από τις περιρρέουσες ιδέες. Πιστεύω ότι αυτή πρέπει να είναι η βασική λειτουργία μας: να αναπτύσσουμε εναλλακτικές πολιτικές που θα αντικαταστήσουν τις υπάρχουσες, να τις διατηρήσουμε ζωντανές και διαθέσιμες, ως ότου το πολιτικά αδύνατον καταστεί πολιτικά αναπόφευκτο».
Μάλιστα επεξηγεί ο καθηγητής του Σικάγου:
• «Όταν ξεσπάει μια κρίση, αποτελεί ζήτημα καθοριστικής σημασίας η ακαριαία δράση, η γρήγορη και αμετάκλητη επιβολή αλλαγών πριν η συγκλονισμένη κοινωνία διολισθήσει πάλι στην “τυραννία” του στάτους κβο…».
Και προσθέτει:
• «Μια καινούργια κυβέρνηση έχει στη διάθεσή της έξι με εννέα μήνες για να επιβάλει μείζονες αλλαγές. Αν δεν αδράξει την ευκαιρία για να δράσει αποφασιστικά κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, δεν θα της προσφερθεί ξανά μια παρόμοια ευκαιρία…».
Μάλιστα οι «διδαχές» Φρίντμαν αντλούνται από τις αντίστοιχες «συμβουλές» του Νικολό Μακιαβέλι, τις οποίες ακολούθησε και ο Γ. Παπανδρέου ο Γʼ: Τα πλήγματα στην κοινωνία πρέπει να επιφέρονται «όλα μαζί»…
Η «επανάσταση των Σικάγο Μπόις», με την προσωπική παρουσία και συμβολή του Μίλτον Φρίντμαν, εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στις αρχές της δεκαετίας του 1970 από τον δικτάτορα στρατηγό Αουγκούστο Πινοσέτ στη Χιλή.
Πάντως ουδεμία σύγκριση είναι αποδεκτή μεταξύ μιας αδίστακτης στρατιωτικής δικτατορίας και μιας χώρας με Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, έστω κι αν, όπως στην Ελλάδα, η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία έχει τα καταλυτικά χαρακτηριστικά, λόγω της πολιτικής δράσης των «Φαμελιών» (Καραμανλή – Παπανδρέου – Μητσοτάκη), της Κοινοβουλευτικής Μοναρχίας…
ΤΟ «ΙΔΕΟΛΟΓΗΜΑ
ΦΡΙΝΤΜΑΝ…»
Το βέβαιο είναι, και η σημερινή οικονομική, κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα στην Ελλάδα το επιβεβαιώνει, ότι πολιτικές φιλικές προς το πολυεθνικό κεφάλαιο -εν πολλοίς ληστρικό- με δείκτη την εκμηδένιση του Κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας, των Δικαιωμάτων του Κόσμου της Εργασίας και τη ροπή προς την άκρατη ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας, δεν είναι καινό φαινόμενο.
Το «ιδεολόγημα Φρίντμαν» κυριαρχεί πλέον στο σύνολο των διακρατικών οργανισμών, μηδέ της Ευρωπαϊκής Ένωσης εξαιρουμένης.
Χώρες εγκλωβίζονται σε τεχνητές ή όχι κρίσεις. Και στον ορίζοντα ως από «μηχανής θεός» προβάλλουν «Μηχανισμοί Στήριξης» με «τεχνογνωσία» και ενεργό παρουσία του «Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου», το οποίο για τη χορήγηση δανείων επιβάλλει το «Δόγμα του Σοκ» (ιδιωτικοποιήσεις, κρατική απορρύθμιση, περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, ενταφιασμό των εργατικών κατακτήσεων).
Στόχος η «εξασθένηση των
αντιστάσεων» της κοινωνίας, κάτω από τον βομβαρδισμό μιας ενορχηστρωμένης κινδυνολογίας, στην οποία συστρατεύονται κυβέρνηση και ιδιωτικά ή ελεγχόμενα από το κράτος Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και συστοιχίζονται στο παράγγελμα του ΔΝΤ: «Ή προβαίνετε σε ιδιωτικοποιήσεις των πάντων ή πεθαίνετε»…
Στο βάθος της σκέψης και των επιδιώξεων της Νέας Τάξης Πραγμάτων η γεωπολιτική αναδιάταξη συνόρων και διεθνών συνθηκών και η επιβολή συνεκμετάλλευσης των εθνικών πλουτοπαραγωγικών πηγών.
Ως προς την Ελλάδα, όρα Αιγαίο…