Η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΜΙΑΣ ΣΧΕΔΟΝ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

Ο διάδοχος του συντηρητικού σοσιαλδημοκράτη, ερασιτέχνη οινοποιού σήμερα στην ευρύτερη περιοχή του Κορακοχωρίου Ηλείας, Γιώργος Παπανδρέου ήταν απλώς ένας φιλελεύθερος (με την έννοια που δίνουν στον όρο οι Αμερικανοί, όχι οι Ευρωπαίοι) με νεωτερικές ιδέες που συχνά σόκαραν. Όπως αυτές για την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων ή τη διάκριση των ναρκωτικών σε σκληρά και μαλακά. Μια χαρά ιδέες, αλλά ενταγμένες σε μια ανθρωποδομή μάλλον προσκοπική/εξερευνητική παρά πολιτική – κι αυτό, αν και φαινόταν, κανείς (ή σχεδόν κανείς…) δεν ήθελε να το δει καθαρά. ΄Ή αν το έβλεπε, δεν μπορούσε να παραδεχτεί ότι ήταν έτσι ακριβώς. Ότι δηλαδή ο ΓΑΠ αντιλαμβανόταν την πολιτική και την επερχόμενη διακυβέρνηση ως εφαρμογή ιδεών, εμμονών, χόμπι και εμπνεύσεων. Όμως δυστυχώς ήταν έτσι. Και όχι μόνο αυτό. Αλλά στο συγκεκριμένο κλίμα πρέπει να προστεθεί το σύνδρομο φίλων από το οποίο πάσχει ο –συχνά χομπίστας– γιος του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ: Δεν αρκείται στην ύπαρξη και την παρέα τους. Τους κάνει και μέλη της κυβέρνησης, χωρίς μάλιστα να έχουν την παραμικρή σχέση με την πολιτική ή με τη χώρα. Κανείς δεν αρνείται το «μπόλιασμα» της πολιτικής με νέο αίμα και ιδέες, εδώ όμως έχουμε να κάνουμε είτε με περαστικούς από την Ελλάδα είτε με ασχέτους που μοιάζει επιπλέον να αντιπαθούν και αυτό που κάνουν και τον λαό που εκλήθησαν «να υπηρετήσουν». Όπως αντιπαθούσε η άτυχη Δάφνη Σημίτη γριές και αρρώστους που την έβαζαν να αγγίζει προεκλογικά στο ΙΚΑ, σε ιδρύματα και νοσοκομεία, προκειμένου να βοηθηθεί εκλογικά ο σύζυγός της που τότε (Ιανουάριος 1996 – Φεβρουάριος 2004) κατείχε, με μια μικρή ομάδα εκσυγχρονιστών, το ΠΑΣΟΚ. Ήταν φανερό τότε πως η κυρία Σημίτη υπέφερε υποδυόμενη συμμετοχή σε ανθρώπινες σκηνές, ενώ το δράμα κορυφωνόταν όταν την έπιαναν, ή την αγκάλιαζαν και τη φιλούσαν: Αυτό που έβγαζε το πρόσωπό της και η κίνηση του σώματός της ήταν: «Είπαμε να βοηθήσω, αλλά όχι και μέχρις αυτού του σημείου»! Ήταν τότε που έβγαινε δημοσίως ο συμπαθής καθηγητής Ιω. Σπράος, φίλος του πρωθυπουργού Κων. Σημίτη, και δήλωνε αδιέξοδο στο Ασφαλιστικό επειδή «οι Έλληνες ζουν πολύ», κάτι που προσπάθησε να διορθώσει ως υπουργός ο καθηγητής Τ. Γιαννίτσης με ένα νομοσχέδιο που αποτέλεσε την αρχή του τέλους της κυβέρνησης Σημίτη. Είναι ο ίδιος Γιαννίτσης που διοικεί σήμερα τα Ελληνικά Πετρέλαια Α.Ε., απ’ όπου βγαίνουν οι τιμές για τη βενζίνη και το πετρέλαιο που χρυσοπληρώνουμε: Οι τιμές διαμορφώνονται από τα διυλιστήρια και τη συνεργασία-καρτέλ των εταιρειών, όχι από τους βενζινοπώλες ή τους εμπόρους. Τι έχουμε λοιπόν σήμερα; Μια κυβέρνηση που κινείται στη βάση εμμονών (παλαιών και νέων) του επικεφαλής της και, συγχρόνως, έχει στους κόλπους της ευάριθμα στελέχη των κυβερνήσεων Σημίτη. Κυβερνήσεων που και κατέστρεψαν εικόνα και περιεχόμενο του ΠΑΣΟΚ και έκαναν τον Κώστα Καραμανλή να μοιάζει όαση ανθρωπιάς μπροστά στην ανάλγητη πολιτική των εκσυγχρονιστών!. Όλα δηλαδή. Το χειρότερο είναι ότι αυτή η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου εξακολουθεί να κινείται χωρίς σχέδιο και προοπτική εξαγγέλλοντας απλώς συνεχείς στερήσεις και περιοριστικά μέτρα. Αν συνεχιστεί έτσι (και μάλλον αυτό φαίνεται να συμβαίνει) το 2011 θα είναι χρονιά εξελίξεων που δεν θα δώσουν άλλες ευκαιρίες στο παράξενο κυβερνητικό σχήμα του Γ.Α. Παπανδρέου. Καθένας έχει τις ευκαιρίες του, τη διάρκειά του, και ο λαός τις αντοχές του. Ολα μοιάζουν να εξαντλούνται. Καλή χρονιά!