Αίσιον και ευτυχές…

Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους:
Η πολιτική του Μνημονίου καταρρέει.
– Πρώτον, γιατί εξαρχής υπήρξε λάθος. Δεν οδηγεί σε μείωση του ελλείμματος…
Για την ακρίβεια, οδηγεί σε ασήμαντη μείωση του ελλείμματος, αλλά οδηγεί και σε δραματική αύξηση του χρέους. Που πετάει την Ελλάδα μονίμως εκτός διεθνών αγορών, εκτός ομαλής αναχρηματοδότησης, και την εξαρτά απολύτως και επ’ άπειρον από «σταθεροποιητικούς μηχανισμούς».
Μέχρι να τους βαρεθούμε, να μας βαρεθούνε, και να χρεοκοπήσουμε κανονικά! Αφότου, στο μεταξύ, έχουν διαλύσει την ελληνική κοινωνία. Και να αναγκαστούμε να ξεκινήσουμε, στη συνέχεια, από πολύ χαμηλότερο σημείο απ’ ό,τι αν χρεοκοπούσαμε εξαρχής, μια και καλή.
– Δεύτερον, πέραν του λανθασμένου από οικονομικής πλευράς, είναι και «μη διατηρήσιμο» (non sustainable, το λένε οι Αγγλοσάξονες) από πολιτική άποψη.
Αποδίδει ελάχιστα, αλλά κοστίζει πανάκριβα. Και σπαταλά ταχύτατα το «πολιτικό κεφάλαιο» της κυβέρνησης. Η οποία σε κάθε βήμα εμφανίζεται να μη γνωρίζει εκ των προτέρων τι υπέγραψε. Να λέει συνεχώς ψέματα. Να υπερασπίζεται πράγματα παράλογα. Να πραγματοποιεί και κάποια σωστά, που όμως δεν έχουν σχέση με το σημερινό πρόβλημα, αν και έρχονται σε πλήρη αντίθεση με όσα έλεγε μέχρι χθες και με όσα συγκρότησαν τη σταθερή εκλογική της πελατεία.
Στην πραγματικότητα, αυτό που καταγγέλλει κάθε τόσο ο κ. Παπανδρέου για «πελατειακές σχέσεις» όχι μόνο αφορά κυρίως και πρωτίστως το ΠΑΣΟΚ και τη διαχρονική ύπαρξή του, αφορά και τη σημερινή «αχίλλειο πτέρνα» του!
Η πολιτική του Μνημονίου χτυπά το ΠΑΣΟΚ αδυσώπητα και εξακολουθητικά στο σημείο όπου το ίδιο είναι πιο ευάλωτο και πιο ευπαθές.
Χωρίς αυτές τις «πελατειακές σχέσεις», που σήμερα καταστρέφονται από την κυβέρνησή του, το ΠΑΣΟΚ δεν θα υπήρχε!
– Τρίτον, και τα όσα «σωστά» προβλέπει το Μνημόνιο έχουν σχέση με κάποιες διαχρονικές παθογένειες της χώρας τα τελευταία 35 χρόνια, αλλά δεν έχουν μεγάλη σχέση με το σημερινό πρόβλημα. Για παράδειγμα, το άνοιγμα των «κλειστών επαγγελμάτων» δεν πρόκειται να ωφελήσει στο ελάχιστο ούτε την ελλειμματικότητα του προϋπολογισμού ούτε την υπερχρέωση της χώρας. Στα περισσότερα από τα λεγόμενα «κλειστά επαγγέλματα» υπάρχει ήδη υπερπροσφορά. Αν τα «ανοίξουμε» πλήρως, δεν θα βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα. Μπορεί τελικά να προκύψουν και φαινόμενα καρτέλ εκεί όπου σήμερα δεν υπάρχουν.
– Το Μνημόνιο, λοιπόν, ήταν εξαρχής λάθος και ήδη χρεοκοπεί στην πράξη.
Κι εδώ αρχίζει να φαίνεται το αδιέξοδο:
Η κυβέρνηση θα μπορούσε θεωρητικά να το αλλάξει. Αλλά αυτό θα σήμαινε πλήρη ομολογία αποτυχίας της. Διότι μέχρι τώρα εμφάνιζε το Μνημόνιο ως «μονόδρομο σωτηρίας». Και τώρα πρέπει να παραδεχθεί δημόσια ότι ήταν
«αδιέξοδο χρεοκοπίας»!
Η ΠΑΣΟΚική προπαγάνδα σχεδίαζε να «παγιδέψει» τη Νέα Δημοκρατία σε αντιμνημονιακή πολιτική και να την αναγκάσει κάποια στιγμή να αλλάξει γραμμή, να συναινέσει στο Μνημόνιο, ώστε να τη διαλύσει. Υπέθετε, όμως, ότι στο μεταξύ θα «έβγαινε» η πολιτική του Μνημονίου…
Από τη στιγμή που το Μνημόνιο «δεν βγαίνει», η στρατηγική του ΠΑΣΟΚ γυρίζει μπούμερανγκ και το χτυπά κατακέφαλα: Τώρα είναι το ΠΑΣΟΚ που πρέπει να παραδεχθεί ότι αυτή η πολυδιαφημισμένη πολιτική του Μνημονίου υπήρξε λάθος και πρέπει να αλλάξει…
Όμως το ΠΑΣΟΚ γνωρίζει ότι, αν τώρα κάνει τέτοια… «κωλοτούμπα», δεν θα αντέξει εσωτερικά. Κι αντί να διαλύσει τους αντιπάλους του, θα διαλυθεί το ίδιο…
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα λοιπόν.
Το κύριο ζήτημα δεν είναι αν η πολιτική του Μνημονίου μπορεί να αλλάξει δραστικά. Περιθώρια διαπραγμάτευσης
υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα. Δεν είναι μόνον ο φόβος από τα 320 δισεκατομμύρια από τα ελληνικά «τοξικά ομόλογα». Είναι και ο πολύ μεγαλύτερος φόβος των Ευρωπαίων μη γίνουν «τοξικά» και τα χρέη όλων των «περιφερειακών χωρών» τους, που πλησιάζουν τα δύο τρισεκατομμύρια ευρώ!
Και μια ανοιχτή χρεοκοπία κράτους-μέλους σήμερα εκεί θα οδηγούσε. Το έδειξε, άλλωστε, και η διαπραγμάτευση με την Ιρλανδία…
Το κύριο πρόβλημα είναι ότι το ΠΑΣΟΚ δεν αντέχει να ομολογήσει την αποτυχία της πολιτικής του και να διαπραγματευθεί την αλλαγή της.
Έχει λοιπόν δύο επιλογές:
– Είτε να ζητήσει συγκυβέρνηση με οποιαδήποτε μορφή.
– Είτε να καταφύγει σε εκλογές.
Και οι δύο «κακές επιλογές». Σε περίπτωση που ζητήσει συγκυβέρνηση, εξαρτάται απολύτως από το πώς θα «απαντήσει» η Νέα Δημοκρατία. Που είναι απίθανο να το βοηθήσει να βγει από τη δύσκολη θέση.
Και στην περίπτωση που πάει σε εκλογές, εξαρτάται από το αν η Νέα Δημοκρατία θα βάλει άμεσο στόχο την ανατροπή του ΠΑΣΟΚ.
Πράγμα που -ορθώς- δεν έκανε στις αυτοδιοικητικές εκλογές…
Αλλά είναι πολύ πιθανό να το κάνει αυτήν τη φορά.
Κι όλα αυτά μέσα σε έναν κοινωνικό περίγυρο που θα γίνεται όλο και πιο χαοτικός και εκρηκτικός ταυτόχρονα.
– «Χαοτικός», που θα πει απρόβλεπτος και ανεξέλεγκτος.
– Και εκρηκτικός, που θα πει… εκρηκτικός!
Τα πράγματα θα χειροτερέψουν, λοιπόν, πριν αρχίσουν να καλυτερεύουν.
Δεν φοβόμαστε το πρώτο, γιατί ελπίζουμε το δεύτερο…
Αίσιον και ευτυχές το νέο έτος!

Ν. Ζ.