Συστράτευση για την έξοδο από την κρίση

Το ΠΑΣΟΚ σήκωσε τον «σταυρό του μαρτυρίου». Με δύσκολες αποφάσεις και επώδυνα μέτρα, με την προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης, αποφύγαμε το ναυάγιο της χρεοκοπίας. Πορευόμαστε πια για την έξοδο με το πρόγραμμα διάσωσης που πρέπει να βγει πέρα. Κι όσοι κόπτονται για την κοινωνική αδικία, ας αναλογιστούν πως η μεγαλύτερη μορφή αδικίας θα ήταν η χρεοκοπία. Κι όσοι αναπολούν την περηφάνια, ας συνειδητοποιήσουν ότι καταχρεωμένοι και αδέσμευτοι δεν γίνεται. Καμιά «τρόικα» και καμιά επιτήρηση δεν φεύγει με αρές και κραυγές. Θα απαλλαγούμε μόνο στο μέτρο που ανακτήσουμε την οικονομική μας αυτοδυναμία. Η κοινωνική ευημερία δεν χαρίζεται, κατακτιέται. Η δε κοινωνική δικαιοσύνη προϋποθέτει ευημερία και όχι μιζέρια.

Με την κρίση ήρθαν στην επιφάνεια και οι χρόνιες παθογένειες της ελληνικής οικονομίας, που χάνει συνεχώς σε ανταγωνιστικότητα, διολισθαίνει σε εσωστρέφεια και βυθίστηκε στην ύφεση. Παράγουμε λιγότερα, ξοδεύουμε παραπάνω, εξαρτιόμαστε όλο και περισσότερο από δανεικά. Το Πρόγραμμα Προσαρμογής για τα δημοσιονομικά, την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας, την ανάκαμψη και την επαναφορά σε τροχιά ανάπτυξης ήταν εκ των ων ουκ άνευ. Για να είμαστε ειλικρινείς, θα έπρεπε να ήταν αποκλειστικά δική μας απόφαση και πρωτοβουλία. Χωρίς ανταγωνιστική και παραγωγική οικονομία δεν πάμε μακριά, δεν μπορεί να ελπίζουν οι νέες γενιές. Άλλωστε, βιώσιμη δημοσιονομική προσαρμογή και αποκλιμάκωση του χρέους δεν γίνεται χωρίς θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Έμφαση, λοιπόν, όλο το βάρος στην ανάπτυξη. Με εμπροσθοβαρές πρόγραμμα προσέλκυσης και προώθησης επενδύσεων, ιδιαίτερα ξένων και επιτάχυνσης των μεγάλων έργων και των προγραμμάτων ΕΣΠΑ. Χρειαζόμαστε επενδύσεις σε τομείς με συγκριτικά πλεονεκτήματα και εξαγωγικές δραστηριότητες. Όπως απαιτούνται και διαρθρωτικές αλλαγές. Οι αλλαγές και οι προσαρμογές δεν αφορούν βέβαια μόνο το κράτος, αλλά και τις ελληνικές επιχειρήσεις, που πρέπει να εγκαταλείψουν τη θαλπωρή του κρατικοδίαιτου, να ρισκάρουν με εξωστρέφεια. Να επενδύσουν στην καινοτομία και τεχνολογία, να προχωρήσουν σε συνεργασίες.

Η διεθνής κρίση ανέδειξε ταυτόχρονα μαζί με ανεπάρκειες σε ηγετικά κλιμάκια της Ευρώπης και τις ατέλειες στην αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης. Όπως και τους κινδύνους διεθνώς από την ασυδοσία των αγορών. Στην Ευρώπη γνωστοί ηγέτες έκαναν το λάθος να θεωρήσουν ότι ο εμπρησμός από τις αγορές στις περιφερειακές οικονομίες δεν τους αφορούσε. Η αλήθεια, όμως, απεδείχθη διαφορετική. Οι φωτιές απειλούν με πυρκαγιά την Ευρωζώνη. Και επαληθεύεται ο μαθηματικός Benoit Μandelbrot στην άποψή του, πως «οι αγορές είναι πιο άγριες και πιο τρομακτικές από το τυχαίο, το απρόοπτο που προσδιορίζει πολλές φορές την οικονομική ιστορία». Και πως «ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε σοβαρά πέρα από το γονιδίωμα του ανθρώπινου οργανισμού που προσδιορίζει το ζην και με το γονιδίωμα των χρηματοπιστωτικών αγορών που προσδιορίζει το ευ ζην». Όλα αυτά σημαίνουν πως σε συστημική κρίση όπως η σημερινή, χρειάζεται συστημική, συλλογική και εν προκειμένω όσο μας αφορά ευρωπαϊκή λύση. Το ευρωομόλογο, ο φόρος στις χρηματιστηριακές συναλλαγές, μέτρα ενίσχυσης της οικονομικής διακυβέρνησης στην Ευρώπη, είναι ώριμο να μπουν στην ημερησία διάταξη.

Έχουμε δρόμο μπροστά μας. Το 2011 θα δώσουμε το δυσκολότερο τεστ της πορείας προς την έξοδο. Μπορούμε να το περάσουμε με επιτυχία όπως και να κερδίσουμε τον πόλεμο. Απαιτείται πρώτα απ’ όλα αυτοπεποίθηση και πίστη στην προσπάθεια. Κάποιοι λένε πως το πρόγραμμα είναι λάθος, κάποιοι άλλοι πως η παρτίδα είναι χαμένη. Χωρίς όμως να προτείνουν εναλλακτική λύση ή αντίδοτο, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να καλλιεργούν αντικειμενικά ηττοπάθεια που υπονομεύει τον αγώνα. Ακόμα, απαιτείται συστράτευση από όλους, συμμαχία για τη σωτηρία με εθνική συνεννόηση στην κορυφή και ενότητα στη βάση. Δεν έχουν θέση ούτε οι δισταγμοί ούτε οι διχασμοί. Δεν μπορεί να μας χωρίζει το Μνημόνιο. Μας ενώνει το εθνικό συμφέρον. Και ανεξάρτητα από τις λύσεις και την αλληλεγγύη σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με το σπαθί μας θα κερδίσουμε το μέλλον μας. Πρέπει και μπορούμε να κατακτήσουμε τον στόχο για βιώσιμη και ανταγωνιστική οικονομία που παράγει πλούτο και φέρνει ευημερία. Αλλιώς, δεν θα υπάρξει δικαιοσύνη και το κυριότερο, τα «κεκτημένα» της δικής μας γενιάς θα αποδειχθούν οι «μαύρες τρύπες» για τις νέες γενιές. Και κανείς δεν το θέλει ούτε δικαιούται να το επιτρέψει.