Κατά των τροϊκανών θα χρειασθεί μάχη εφάμιλλη εκείνης του Μαραθώνα

Μέρες Χριστουγέννων που είναι, μπορούμε να σπάσουμε τη σκληρότητα των καιρών με την αθωότητα της μεγάλης γιορτής. Και να νιώσουμε «κάτι» απ’ αυτό που περιγράφει ο ιερός υμνωδός: «Ποιμένες αγραυλούντες εκπλαγούς φωτοφανείας έτυχον».
Περισσότερο από κάθε άλλη φορά τώρα χρειάζεται ο λαός μας ελπίδα και φως.
«Πιστεύω ότι τα τραπεζικά συστήματα είναι πιο επικίνδυνα για τις ελευθερίες από τους τακτικούς στρατούς». Η διαπίστωση ανήκει στον αμερικανό Πρόεδρο Τόμας Τζέφερσον (1743 – 1826) και του λόγου το ασφαλές βεβαιώνεται στις μέρες μας, και στον τόπο μας, κατά τρόπο δραματικό.
Η διαφορά είναι ότι οι ξένοι στρατοί εισβάλλουν απρόσκλητοι. Ενώ οι ξένες τράπεζες έρχονται κατόπιν προσκλήσεως. «Μας καλέσατε και ήρθαμε, δεν ήρθαμε μόνοι μας», μας είπε κατάμουτρα ο σοσιαλ-υπερ νεοφιλελεύθερος κ. Στρος-Καν.
Και όπως συμβαίνει σε όλα τα κατοχικά καθεστώτα, οι επιχώριοι συνεργάτες τους είναι βασιλικότεροι του βασιλέως. Απόδειξη ότι «το ΔΝΤ δεν ζήτησε μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα» (τρoϊκανός Τόμσεν). Ναι, αλλά ο κ. Παπανδρέου θέσπισε δικαίωμα του εργοδότη να μειώνει κάθε μισθό έως το κατώτατο όριο των 740 ευρώ!
Τα πράγματα είναι απείρως επικινδυνότερα αναφορικά με τη στρατηγική μας στα εθνικοαμυντικά και εξωτερικά ζητήματα. Το απελπιστικό έλλειμμα ενός δραστικού μείγματος αλληλοσυμπληρούμενων δογμάτων εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής είναι προκλητικό. Η χώρα έχει πρόβλημα εθνικής ασφάλειας, καθώς ο εξ Ανατολών κάκιστος γείτων κλιμακώνει την επιθετικότητά του, διευρύνει τα πολλαπλά ερείσματά του και αναλαμβάνει με τη συναίνεση ή την ανοχή των ΗΠΑ ρόλους περιφερειακού ανθυπάτου.
Την ίδια στιγμή ο Ελληνισμός και με τις δύο κρατικές εκφράσεις του βρίσκεται στην ώρα μηδέν. Ανενεργός και σχολάζων, «τηρεί εκ του μακρόθεν τα γιγνόμενα» και αδυνατεί να λειτουργήσει ακόμη και ως δύναμη αδράνειας.
Οι ηγεσίες, δειλές, μοιραίες και άβουλες αντάμα, δεν καρτερούνε ούτε ένα θάμα.
Είναι ευθύβολες οι δύο πρόσφατες παρεμβάσεις των καθηγητών Νικολάου Σταύρου («Ελευθεροτυπία» 8/12) για τα κατά συρροή στρατηγικά μας σφάλματα και Βασιλείου Μαρκεζίνη («Έθνος» 5/12) για την ανάγκη ενός συνδυασμένου δόγματος εθνικής άμυνας και εξωτερικής πολιτικής. Δεν πρέπει να μείνουν όμως «φωναί βοώντων εν τη ερήμω».
Έχουμε βαθμιαία συρρίκνωση της εθνικής μας κυριαρχίας («Αττίλας», 1974 και έκτοτε) και της κρατικής (Ύμια 1996, Μαδρίτη 1997, με «ζωτικά συμφέροντα Τουρκίας στο Αιγαίο», Ελσίνκι 1999, «συνοριακές διαφορές», S300, αδιάκοπες καθημερινές παραβιάσεις κ.λπ.).
Διά διολισθήσεως πορευόμεθα όπισθεν ολοταχώς. Προσκολληθήκαμε στο άρμα ΗΠΑ – ΝΑΤΟ. Αλλά δεν μας παρέχουν καμιάν εγγύηση ασφάλειας και λειτουργούν εναντίον μας. Συνεπώς, ζητούμενό μας η ασφάλεια.
Ειδικότερα: Πρώτον, η Ελλάς έχει ανάγκη στρατηγικού εταίρου ο οποίος να εγγυάται την ασφάλειά της. Η Αθήνα πρέπει να στραφεί προς Ρωσία και Κίνα και να σπεύσει να παραχωρήσει στη Ρωσία αγκυροβόλιο στο Αιγαίο και διευκολύνσεις ευρωπαϊκού εφαλτηρίου στην Κίνα.
Δεύτερον, η Ελλάς δεν αξιοποίησε την ευρωενωσιακή μοναδικότητά της -η είσοδος Βουλγαρίας και Ρουμανίας άλλαξε το τοπίο- να ασκήσει ηγεμονικό στρατηγικό ρόλο στη βαλκανική ενδοχώρα. Την ίδια ώρα δύο βόρειοι γείτονές της (Σκόπια, Αλβανία) διά σειράς πράξεών τους υπονομεύουν την ασφάλειά της.
α. Η αφελής ελληνική προσφορά του ονόματος Μακεδονία στους Σλάβους των Σκοπίων με τη φόρμουλα της σύνθετης ονομασίας κατέληξε ήδη μπούμερανγκ εις βάρος μας.
Αφού αναγνωρίσαμε τους Σλάβους ως Μακεδόνες, στο εύρος της χρήσης θα σκοντάφταμε;
Η πολιτική τάξη -φοβούμαι και το διπλωματικό σώμα- αρνείται να κατανοήσει ότι το ποιητικό αίτιο του αλυτρωτισμού είναι το όνομα και, εφόσον θα υπάρχει αυτό, θα παράγει διαρκώς αλυτρωτισμό, που θα αξιοποιείται από τον εκάστοτε κηδεμόνα του προτεκτοράτου.
Το μόνο που θα φόβιζε τους Σκοπιανούς ώστε να απαρνηθούν τον μακεδονισμό είναι μια, σοβαρή όμως, απειλή αντιστροφής του αλυτρωτισμού.
Στο μεταξύ, όσο δεν καταγγέλλουμε την περιβόητη Ενδιάμεση -ο αρχιτέκτονάς της Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ μάς άφησε χρόνους προχθές- τόσο αποβαίνει σχεδόν βέβαιο ότι η απόφαση της Χάγης, όπου προσέφυγαν οι αντίδικοι, θα είναι εις βάρος μας. Ένας διπλωμάτης που να εισηγηθεί την καταγγελία δεν υπάρχει;
β. Η Αλβανία έπρεπε να κάνει την Ελλάδα εικόνισμα. Είκοσι χρόνια εμείς ζούμε τους Αλβανούς, τους εδώ και τους εκεί.
Όμως «αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες».
Οι Αλβανοί τα παρέδωσαν όλα στους Τούρκους. Κανένα αντίμετρο από ελληνικής πλευράς δεν ελήφθη. Πώς τότε να μας πάρουν στα σοβαρά;
γ. Στην Κύπρο τα ανακλαστικά της ηγεσίας της είναι ακόμη χαμηλότερα από της ελλαδικής και ο αγγλοαμερικανικός παράγων αδίστακτος στον φιλοτουρκισμό του. Η Αθήνα παίρνει πρωτοβουλίες διάσκεψης υπέρ της Τουρκίας στην ΕΕ χωρίς κανέναν όρο. Τρελό!
Τρίτον, η άρχουσα παγκοσμιοκρατία απεργάζεται την αποδόμηση των εθνικών ταυτοτήτων. Το διεθνές τοκογλυφικό σύστημα γέννησε την οικονομική κρίση, αλλά προηγουμένως εξέθρεψε την κρίση ταυτότητας. Νοθεύοντας την Ιστορία, εξοβελίζοντας τις μεγάλες αξίες του πολιτισμού, κατασκευάζεις πολίτες ευάλωτους εις πάντα κατακτητή.
Να αποτινάξουμε την Κατοχή. Να κατοχυρώσουμε την ειρήνη. Τρόπος ένας: «Πρέπει να ξέρετε ότι ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος και επομένως, όσο πιο πρόθυμοι τον δεχθούμε τόσο πιο εύκολα τον αποτρέπουμε καθιστώντας λιγότερο επιθετικούς («ήσσον εγκεισομένους») τους αντιπάλους μας» (Θουκυδίδης Ι, 144, 3 ).
Έξω «συνεκμεταλλεύσεις» και «δαντελωτά» χωρικά ύδατα (7, 8 κ.λπ. ν.μ.) για να κατοχυρώσουμε ό,τι μας ανήκει σε ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα. Να υπερασπισθούμε το Καστελλόριζο και τα κοινά θαλάσσια σύνορα Ελλάδος – Κύπρου.
Να επαναξιολογήσουμε την εθνική στρατηγική μας και την ποιότητα της θωράκισής μας.
Φέτος έκλεισαν 2.500 χρόνια από την περίλαμπρη Μάχη του Μαραθώνα, τη νίκη κατά του δεσποτισμού που εκπροσωπούσαν οι Πέρσες και της ύβρεως που εξέφραζαν οι αθηναίοι ολιγάρχες της τυραννίας. Εκείνη η νίκη χάρισε απεριόριστη αυτοπεποίθηση στον Ελληνισμό και μυθογενετική δύναμη στις έκτοτε γενεές.
Τελικά τότε μόνο θα είναι ασφαλής ο Ελληνισμός, όταν οι εχθροί του θα δεχθούν όσα το φάντασμα του πεθαμένου Δαρείου συμβουλεύει στους «Πέρσες» του Αισχύλου τους συμπατριώτες του την επομένη της ήττας τους: «μη στρατεύοισθ’ ες τον Ελλήνων τόπoν / μήδ’ ει στράτευμα πλείον ή το Μηδικόν». Μην ξαναεπιτεθείτε, δηλαδή, στην Ελλάδα, ούτε αν έχετε μεγαλύτερο από τους Έλληνες στρατό!