ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Φαίνεται ότι η εκστρατεία του κ. Παπανδρέου και γενικά ολόκληρου του ΠΑΣΟΚ, που απέβλεπε στην κατασυκοφάντηση των πολιτικών του αντιπάλων, έπιασε τόπο. Μπορεί να υπάρχει ποσοστό ευθύνης και της κυβέρνησης Καραμανλή στο σημερινό κατάντημα της οικονομίας, όμως η κύρια ευθύνη βαρύνει τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Και ειδικά στο θέμα των παχυλών αμοιβών των ανωτέρων στελεχών των ΔΕΚΟ την κύρια ευθύνη την φέρουν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Ο κ. Σημίτης, ως υπουργός Εθνικής Οικονομίας το ’86, ήταν που κατήργησε τα πλαφόν στις αμοιβές του προσωπικού των ΔΕΚΟ, με το αιτιολογικό ότι θα αποτελέσει κίνητρο για την προσέλκυση προσωπικού με εμπειρία, γνώσεις και αυξημένη παραγωγικότητα. Όμως θα πρέπει οι 300 της τωρινής Βουλής να είναι προσεκτικοί κατά τις εμφανίσεις τους στο κοινό και να αποφεύγουν τις δημόσιες εμφανίσεις, γιατί εξοργίζουν τον λαό με τη συμπεριφορά τους και με τις ομιλίες τους μέσα στη Βουλή. Και ο λαός πάντα θυμάται τα λόγια του Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε».

Εξ όσων συζητήσεων γίνονται μεταξύ του απλού κόσμου φαίνεται ότι η εκστρατεία κατασυκοφάντησης των πολιτικών αντιπάλων του ΠΑΣΟΚ ρίζωσε σε ορισμένους φανατικούς οπαδούς του. Και το επεισόδιο εναντίον του βουλευτή της ΝΔ, ενός ευπρεπούς και «καθαρού» βουλευτή, ήταν ξυλοδαρμός του συστήματος. Το σύστημα ήθελε να χτυπήσει ο λαός. Η κατασυκοφάντηση των πολιτικών αντιπάλων από μέρους του πρωθυπουργού και του μηχανισμού του κυβερνώντος κόμματος, στις περιπτώσεις που ο λαός καταλαμβάνεται από ισχυρά αισθήματα οργής, είναι επόμενο να οδηγεί σε αποτρόπαιες βιαιοπραγίες εναντίον των εκφραστών του συστήματος.

Από πολλούς πολίτες εκφράζεται η πεποίθηση ότι για τη σημερινή κρίσιμη κατάσταση φταίει αποκλειστικά η διακυβέρνηση της περιόδου 2004 – 2009, και ειδικά οι κυβερνήσεις του Κ. Καραμανλή. Αυτοί οι πολίτες έχουν πέσει θύμα των ψευδολογιών που σερβίρισε στον κόσμο και η κυβέρνηση και ο κομματικός μηχανισμός του ΠΑΣΟΚ. Και ειδικά στο θέμα της υπερχρέωσης της χώρας ψευδολόγησαν. Με βάση τα στοιχεία των κρατικών απολογισμών, το 2004 που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας η κυβέρνηση Καραμανλή, το δημόσιο χρέος ήταν 184,2 δισ. ευρώ (ή το 112,10% του ΑΕΠ). Το 2009 παρέδωσε δημόσιο χρέος που έφτανε στα 272,3 δισ. ευρώ (ή στο 114,7% του ΑΕΠ). Δηλαδή μέσα σε 5 χρόνια ο Καραμανλής αύξησε το δημόσιο χρέος κατά 88 δισ. ευρώ. Σήμερα το δημόσιο χρέος έχει φτάσει τα 335 δισ. μέσα σε έναν χρόνο διακυβέρνησης του κ. Παπανδρέου. Και ποιος ξέρει μέχρι το τέλος του χρόνου πού θα φτάσει το δημόσιο χρέος. Μέσα σε έναν χρόνο η τωρινή κυβέρνηση δανείστηκε 63 δισ. ευρώ. Φανταστείτε πού θα φτάσει το δημόσιο χρέος μ’ αυτόν τον ρυθμό σύναψης δανείων. Παρότι η τωρινή κυβέρνηση πετσόκοψε τις αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων του Δημοσίου, περιόρισε τις πιστώσεις του ΠΔΕ και του υπουργείου Άμυνας και σταμάτησε να εξοφλεί υποχρεώσεις του κράτους προς επιχειρήσεις και τις υποχρεώσεις στα πλαίσια του ΕΣΥ σε φαρμακοποιούς και γιατρούς, και ακόμα περιόρισε τη δραστηριότητα κοινωνικής πρόνοιας του κράτους, το χρέος του Δημοσίου παρουσίασε εκρηκτική άνοδο. Και παρά τα εύσημα που εισπράττουν ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών από τους ξένους υψηλόβαθμους παράγοντες, η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη. Και για αποκατάσταση της αλήθειας στο θέμα της εξέλιξης του δημοσίου χρέους, και της υπερχρέωσης του ελληνικού κράτους, πρέπει να σημειώσουμε ότι τα τελευταία 30 χρόνια το χρέος μας παρουσίασε την παρακάτω εξέλιξη: Ο Α. Παπανδρέου το 1981 παρέλαβε δημόσιο χρέος που έφτανε στο 34,5% του ΑΕΠ. Και το 1988 που παρέδωσε την εξουσία, έπειτα από 7 χρόνια, το δημόσιο χρέος έφτασε στο 66,8% του ΑΕΠ. Την περίοδο 1989 – 1993, δηλαδή την περίοδο των συγκυβερνήσεων και της κυβέρνησης Μητσοτάκη, το χρέος παρουσίασε εκρηκτική άνοδο και έφτασε το 1993, όταν ο Μητσοτάκης καταψηφίστηκε, στο 116,6% του ΑΕΠ. Η περίοδος διακυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου και του Σημίτη, δηλαδή η περίοδος 1994 – 2004, εμφανίζεται, με πολλά δημοσιονομικά τρυκ, να πετυχαίνει η Ελλάδα συγκράτηση του χρέους. Παρά ταύτα, όπως τονίζει και στην έκθεσή του για την νομισματική πολιτική ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, την τελευταία 20ετία το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ κυμαίνεται σε επίπεδα υψηλότερα του 100%. Παρά τα έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις (δηλαδή από την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας), παρά την αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης και παρά τις πλούσιες εισροές κοινοτικών πόρων. Όλα αυτά δεν κατέστη δυνατόν να πετύχουν τη διαχρονική μείωση του δημοσίου χρέους, καθώς το σπάταλο κράτος κυριαρχούσε και δημιουργούσε πάντα υψηλά ελλείμματα, λόγω της ανεξέλεγκτης αύξησης των δημοσίων δαπανών. Αυτά καθόσον αφορά τους μύθους που πολλές φορές ακούγονται γύρω από την εξέλιξη των μακροοικονομικών μεγεθών της ελληνικής οικονομίας. Και οι μύθοι αυτοί έχουν γιγαντωθεί για λόγους σκοπιμότητας από τη σημερινή ελληνική κυβέρνηση. Ο πρωθυπουργός είχε υποσχεθεί ότι σύντομα θα συγκροτούσε Εξεταστική Επιτροπή, για να ελέγξει τις ευθύνες των κυβερνήσεων στη δημιουργία του δημοσιονομικού προβλήματος. Αυτό δεν το είδαμε ακόμη. Και μάλλον δεν πρόκειται να το δούμε. Και φαίνεται να έχει δίκιο ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Πάγκαλος, όταν δηλώνει ότι «τα φάγαμε μαζί». Η σύνεση και η σωφροσύνη στην οικονομική διαχείριση του κράτους παρουσίασαν τρομερό έλλειμμα. Ενώ περίσσευε η λαιμαργία των περισσότερων πολιτικών, που αποτέλεσμα είχε την υπερτιμολόγηση των αγαθών και υπηρεσιών που προμηθευόταν ο δημόσιος τομέας από το εσωτερικό και το εξωτερικό. Αυτό ισχύει και για τις ΔΕΚΟ.

Αυτήν την αρνητική εικόνα στη δημόσια διαχείριση θα πρέπει αμέσως να την ανατρέψουμε. Βέβαια, όπως κάθε ανατροπή, θα φέρει αντιδράσεις, από αυτούς που έμαθαν στον εύκολο πλουτισμό. Αυτό θα έπρεπε να είναι και το όραμα της σημερινής κυβέρνησης. Δυστυχώς όμως η εξουσία, πολιτική και εκκλησιαστική, κοιτάζει να περιορίζει μόνον τα αποτελέσματα και δείχνει ανικανότητα στα αίτια που τα προκαλούν. Για παράδειγμα, η κυβέρνηση, ενώ συμπεριφέρεται με αναλγησία προς τους εργαζόμενους και περιορίζει συνεχώς τα εισοδήματά τους, δείχνει να είναι σπάταλη στη χορήγηση πιστώσεων για την πρόσληψη ξένων ή ντόπιων συμβούλων, για πραγματοποίηση ταξιδιών των κυβερνητικών παραγόντων και για τη δημιουργία νέων οφειλών που επιβαρύνουν το δημόσιο χρέος, όπως π.χ. οι παραγγελίες άχρηστου υλικού για τη λειτουργία των ΔΕΚΟ, των δημοσίων υπηρεσιών και του αμυντικού μας συστήματος. Αλλά και η ηγεσία της Εκκλησίας (Ιεραρχία), με το φυλλάδιο «προς τον λαό» που κυκλοφόρησε, με τόση καθυστέρηση, για να επισημάνει τη σημερινή δύσκολη κατάσταση, δεν οικοδομεί δημιουργικά. Δεν προτείνει λύσεις σε κανένα από τα σημερινά προβλήματα. Αν θέλουμε να αποκτήσουμε δημοσιονομική διαχείριση με σύνεση και σωφροσύνη θα πρέπει: α) να κληθούν να πληρώσουν όσοι έχουν πλουτίσει σε βάρος της χώρας μας, είτε πολιτικοί είτε ιδιώτες, και να επιστρέψουν τα κλεμμένα. Αυτό θα σωφρονίσει κάθε υποψήφιο καταχραστή του δημοσίου χρήματος. β) η κυβέρνηση να περιορίσει τις δαπάνες του κράτους για την απόκτηση πελατειακής σχέσης με τους πολίτες. Και να σταματήσουν να χορηγούνται πιστώσεις για δαπάνες που δεν είναι απαραίτητες για την εύρυθμη λειτουργία του κράτους. γ) ο εισπρακτικός μηχανισμός του κράτους να εξυγιανθεί από τα στοιχεία εκείνα που έδειξαν ότι είναι επιλήσμονα των υποχρεώσεων που απορρέουν από τα καθήκοντά τους. δ) Όλες οι πρωτογενείς δαπάνες πρέπει να κριθούν από μηδενική βάση, και να διατηρηθούν μόνον οι απολύτως απαραίτητες για την υλοποίηση των σκοπών ενός κοινωνικού κράτους και ε) να σταματήσουν οι επιχορηγήσεις, πλην αυτών που αφορούν την ομαλή λειτουργία του ασφαλιστικού συστήματος. Φοροαπαλλαγές, επιχορηγήσεις και διαγραφές χρεών να απαγορευτούν.

Συμπέρασμα από την παραπάνω ανάλυση είναι ότι: ο κ. Σημίτης είναι υπεύθυνος για την ένταξη μας στην Ευρωζώνη με απροπαράσκευη και αθωράκιστη την ελληνική οικονομία, παρουσιάζοντας μια εικονική πραγματικότητα. Και ήταν επόμενο η οικονομία να βουλιάξει και να δημιουργηθεί έτσι το τεράστιο δημοσιονομικό πρόβλημα. Ο Κ. Καραμανλής ευθύνεται γιατί δεν προσπάθησε καθόλου να ανασυγκροτήσει το κράτος, και να περιορίσει τις σπατάλες, παρότι προεκλογικά είχε υποσχεθεί «επανίδρυση του κράτους». Διαπίστωσε ότι η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο και δεν έλαβε κανένα μέτρο. Και η σημερινή κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου έσπρωξε την οικονομία και την κοινωνία στον Καιάδα. Και σημειώνουμε ότι με τα επιτόκια που δανειστήκαμε τα 110 δισ. ευρώ από την «τρόικα», θα μπορούσαμε να είχαμε δανειστεί και από τη χρηματοπιστωτική αγορά. Και μάλιστα τον Γενάρη του 2010 με μικρότερα επιτόκια. Αυτά, για να αποδώσουμε τα του Καίσαρος στον Καίσαρα.