«Κάτω τα χέρια από τις ζωές μας»

Εδώ και τρεις μήνες το σύστημα συμφερόντων και η υπερκυβέρνηση του ΔΝΤ και της «τρόικας» έχουν διαπιστώσει ότι η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου εξαντλεί με ταχείς ρυθμούς τα όρια των δυνατοτήτων της. Οι εκβιασμοί, τα διλήμματα, η προπαγάνδα μέσω των ΜΜΕ, η τρομοκράτηση των πολιτών, δεν μπορούν να διασφαλίσουν πλέον ούτε την απλή ανοχή των πολιτών. Ο «πόλεμος» που κήρυξαν ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του κατά της κοινωνίας, κατά των εργαζομένων, απαιτεί πολιτικές «εφεδρείες», απαιτεί ευρύτερα «υποστηρίγματα» από το πολιτικό σύστημα. Άλλωστε οι πολιτικές «βακτηρίες» του κ. Καρατζαφέρη, της κ. Μπακογιάννη και του Φ. Κουβέλη αποδεικνύονται όχι μόνο ανεπαρκείς αλλά σε κάποιες περιπτώσεις και επιζήμιες…
Γι’ αυτό και η υπερκυβέρνηση και το σύστημα των συμφερόντων αναρριπίζει εδώ και καιρό τη «σημαία» της «συναίνεσης». Σ’ αυτό ακριβώς το σκεπτικό εντάσσεται και η παράσταση του «θεάτρου σκιών» της συνάντησης του πρωθυπουργού με τους αρχηγούς των κομμάτων, την οποία οργάνωσε ο Γ. Παπανδρέου, σε «σκηνοθεσία, σενάριο και ερμηνεία» των δελτίων ειδήσεων των 8 μ.μ., δηλαδή στην πράξη των «ταγμάτων πολιτικής τρομοκράτησης» της κοινωνίας.
Στην ουσία το πλαίσιο της συναίνεσης αφορά το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ενώ τα μικρότερα κόμματα χρησιμοποιούνται σαν πολιτική «γαρνιτούρα» του κεντρικού στόχου. Ζητείται από τον κ. Σαμαρά να υπογράψει μια δήλωση πλήρους «πολιτικής προσχώρησης» στο Μνημόνιο και στις επιλογές του.
Ποια είναι η σκοπιμότητα αυτής της επιδίωξης; Πιστεύουν άραγε ο Γ. Παπανδρέου και η υπερκυβέρνηση ότι θα ενισχυθεί το κυβερνητικό «σχήμα» ή ότι θα υπάρξει κοινωνική συγκατάθεση στα κυβερνητικά μέτρα; Αν πράγματι νομίζουν ότι με τέτοιες μεθόδους θα επιβιώσει το σημερινό κυβερνητικό «σχήμα» και ότι στο κοντινό μέλλον μπορεί να μετεξελιχθεί σ’ ένα σχήμα συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και των όποιων «πρόθυμων», τότε βρίσκονται πολύ μακριά από την πραγματικότητα.
Ο οικονομισμός και η στατιστικοποίηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς αποτελούν βαρύτατες και ανίατες «πολιτικές και πνευματικές ασθένειες» από τις οποίες «πάσχει» η σημερινή κυβερνητική εξουσία, αλλά και τα αφεντικά της. Τα σκληρά, αντικοινωνικά -και ατελέσφορα οικονομικώς- μέτρα που ψηφίζονται τις ημέρες αυτές, η κατεδάφιση των εργασιακών θεσμών, η κατάλυση κάθε «εκδοχής» που αφορά το κοινωνικό κράτος, ο προπηλακισμός κάθε έννοιας που αναφέρεται στα κοινωνικά ή δημόσια αγαθά, δεν έχουν σχέση ούτε με το ύψος του ελλείμματος ούτε με την αύξηση του χρέους.
Επιδιώκουν, αντίθετα, να προωθήσουν ένα ιστορικό πείραμα συνολικής αλλαγής όχι μόνο της οικονομικής συμπεριφοράς των πολιτών αλλά και του τρόπου ζωής τους, των κοινωνικών τους σχέσεων, του ίδιου του τρόπου που σκέπτονται, που αξιολογούν, που κατανοούν τον κόσμο… Θα πρέπει να αλλάξουμε «κοσμοείδωλο», να δούμε, να αντιμετωπίσουμε τον συνάνθρωπό μας, την κοινωνία μέσα από τα «γυαλιά» του νεοφιλελευθέρου προτύπου, του ατομικισμού, της κερδοσκοπίας, της εκμέτρησης των ανθρωπίνων σχέσεων και αξιών με τη «μεζούρα» του οικονομικού οφέλους… Να ζήσουμε και να λειτουργήσουμε με τους «κανόνες» της κοινωνίας της ζούγκλας…
Το σύνθημα των απεργών «ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ» αποδεικνύει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι οι πολίτες, οι εργαζόμενοι, αντιδρούν, γιατί κατανοούν τον βαθύτερο, τον ιστορικό χαρακτήρα των βίαιων αυτών αλλαγών και όχι γιατί απλώς μειώθηκε το εισόδημά τους…
Μια παρόμοια -αλλά ηπιότερης μορφής- κατάσταση γνωρίσαμε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική του Κ. Μητσοτάκη, που η σύντομη κυβερνητική του θητεία χρησιμοποιείται ως αρνητικό παράδειγμα διακυβέρνησης και οδήγησε στην οριστική αποδόμηση και αποχώρηση του ίδιου από την ενεργό πολιτική.
Αυτή η εκδοχή φαίνεται ότι αποτελεί την πλέον ευνοϊκή περίπτωση για τον Γ. Παπανδρέου και την κυβέρνησή του.
Η σημερινή ιστορική συγκυρία δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί και να ερμηνευτεί ως μια συνήθης, κυκλικής μορφής πολιτικοοικονομική κρίση. Δεν υπάρχουν χειρισμοί πολιτικοί σε επίπεδο κορυφής με αλλαγή π.χ. των κυβερνητικών σχημάτων (οικουμενική μορφή, συγκυβέρνηση κομμάτων εξουσίας, κυβέρνηση τεχνοκρατών κ.λπ.), ικανοί να διασφαλίσουν την κοινωνική συναίνεση, την ανοχή ή ακόμα και την ουδέτερη ή αδιάφορη στάση των πολιτών όσο προωθείται ο νεοφιλελεύθερος ολετήρας, όσο ισοπεδώνεται και ακυρώνεται το θεσμικοκοινωνικό πλαίσιο, όσο διαλύεται η παραγωγική δομή της χώρας.
Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός βρίσκονται αυτήν την περίοδο πλήρως απομονωμένοι από την ελληνική κοινωνία, από την ίδια την κοινωνική / εκλογική τους βάση. Επιβιώνουν μόνο λόγω του ιστορικού εκβιασμού που επέβαλαν και οι ίδιοι και οι διεθνείς τους «πάτρωνες» στον ελληνικό λαό.
Η στάση των πολιτών, της κοινωνίας, από την ανοχή και τον συμβιβασμό μετατοπίζεται στην κλίμακα της αντίδρασης, της οργής, της αγανάκτησης, εναντίον μιας εξουσίας όπου οι χαρακτηρισμοί της ανικανότητας και της υποταγής στο ΔΝΤ και στην «τρόικα» μοιάζουν κολακευτικοί μπροστά στα πραγματικά αισθήματα του ελληνικού λαού.
Ο κ. Παπανδρέου θα πρέπει να κατανοήσει ότι είναι ο ίδιος «καταναλώσιμος» και ότι σύντομα η παρουσία του θα καταστεί ζημιογόνος για την ίδια την υπερκυβέρνηση του ΔΝΤ και της «τρόικας».
Στην περίπτωση αυτή δεν θα χρειαστεί καν να θέσει ο ίδιος το εκβιαστικό δίλημμα των εκλογών. Γιατί για την τύχη του θα έχει αποφασίσει η υπερκυβέρνηση.