Βυζάντιον

Λογικά εσείς θα γκρινιάξετε. Τι σας νοιάζουν, άλλωστε, τα προβλήματα ενός κλάδου κατά βάση παρασιτικού με μεγάλες ευθύνες για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα; Δεν έχετε και άδικο. Όμως θα με ακούσετε από λόγους στοιχειώδους ευγένειας. Διότι και εγώ κάθε Κυριακή κατά βάση ασχολούμαι με πράγματα που μου είναι απολύτως αδιάφορα έως σιχαμερά μόνο και μόνο για να φωτίσω κάποιες πλευρές όπου ίσως θέλετε να κατευθύνετε τη ματιά σας. Εν τέλει θα ήθελα και τη γνώμη σας. Επιτέλους, γράψτε μου μια φορά κάτι διαφορετικό εκτός από το ότι τα πιάνω από τη Λέσχη Μπίλντεμπεργκ για να προωθήσω την Κάρτα Πολίτη. Ας τα αφήσουμε αυτά στην άκρη. Σκεφτόμουν, λοιπόν, αν τελικά είναι δίκαιο να γίνεται η απεργία σε όλα τα μέσα ενημέρωσης και όχι μόνο σε αυτά που απολύουν προσωπικό. Γρήγορα κατάλαβα ότι είναι σαν να ψάχνεις γωνίες μέσα σε έναν κύκλο. Δεν μπορείς να ψάχνεις απάντηση σε μια ερώτηση που φαίνεται λάθος. Και εν ανάγκη δεν υπάρχει μία απάντηση.
•••

Η βασική ένσταση που διατυπώνεται έχει να κάνει με το αν είναι σωστή η προκήρυξη της απεργίας σε όλες τις επιχειρήσεις Τύπου. Δεν είναι λίγοι αυτοί που λένε ότι η ΕΣΗΕΑ βάζει στο ίδιο τσουβάλι όλους τους εργοδότες, κοινώς εξισώνει αυτούς που απολύουν με εκείνους που δεν στέλνουν ανθρώπους στο λογιστήριο. Η συγκεκριμένη ένσταση λέει πως έτσι τιμωρείς και επιχειρήσεις που δεν έχουν δώσει δικαίωμα για να τις αντιμετωπίσεις έτσι. Και εκτός των άλλων, αν μια επιχείρηση δεν αντιμετώπιζε λογιστικό πρόβλημα, η απεργία θα της δημιουργήσει. Έχει και πιο κάτω: αν μια επιχείρηση κάνει δέκα απολύσεις, μια απεργία θα της δώσει το δικαίωμα να κάνει και άλλες. Θέλετε τη γνώμη μου; Κάνεις απεργία σε όλα τα μαγαζιά. Όχι μόνο σε αυτούς που απολύουν, αλλά και σε εκείνους που δεν πληρώνουν το προσωπικό, δεν αποδίδουν εισφορές, ξεζουμίζουν τους εργαζόμενους και παίζουν παιχνίδια στην πλάτη τους. Το πρόβλημα είναι ότι η ΕΣΗΕΑ δεν σκέφτεται έτσι. Η ΕΣΗΕΑ κάνει την απεργία σε όλα τα μαγαζιά μόνο και μόνο για να μη συγκρουστεί με τους ισχυρούς. Διότι κατά τα άλλα, ο μέσος δημοσιογράφος είναι στην καθημερινότητά του μόνος και απροστάτευτος.
•••

Οι επιχειρήσεις νυχτερινών κέντρων είναι παρθεναγωγεία μπροστά στα μαγαζιά του Τύπου. Ο σκυλάς θα στείλει πέντε μπράβους να σε δείρουν ή να σου φυτέψουν μια ωραία σφαίρα το κούτελο. Ο άνθρωπος του Τύπου είναι ικανός να σου κάνει εικονικές εκτελέσεις μόνο και μόνο επειδή δεν θέλει να επωμιστεί τα έξοδα μιας πραγματικής εκτέλεσης. Eπίσης οι εκατόνταρχοι που υπηρετούσαν στις ρωμαϊκές γαλέρες είναι μαθήτριες δημοτικού μπροστά στους ανθρώπους που τρέχουν τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Πώς μας προέκυψαν έτσι όλοι αυτοί; Είναι απλό. Διότι αν αφαιρέσεις τις εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, τα ελληνικά μαγαζιά Τύπου στήθηκαν για να υπηρετήσουν σκοτεινές σκοπιμότητες και όχι και τόσο καθαρές δουλειές. Γιατί νομίζετε ότι η Ελλάς είναι η χώρα με τις περισσότερες εφημερίδες; Είναι σαν να ρωτάς γιατί η Σικελία έχει τόσο πολλές φαμίλιες της Μαφίας. Στην Ελλάδα ο Τύπος δεν είναι μια κανονική επιχείρηση. Είναι μέσο επιρροής για την αφαίμαξη του κρατικού προϋπολογισμού με κάθε τρόπο. Κάποιος θα πάρει δουλειές, άλλος θα τσιμπήσει διαφήμιση, ένας τρίτος θα δουλέψει ως εκβιαστής και κάπως έτσι θα τσουλήσει το πράγμα. Πάντως να έχετε υπόψη ότι η άνθηση του αθλητικού Τύπου είναι σε γενικές γραμμές υγιής, καθώς οι Έλληνες παίζουν τόσο στοίχημα, ώστε η διαφήμιση στον χώρο μπορεί να συντηρήσει αρκετές εφημερίδες.
•••

Φτάσαμε, λοιπόν, στο σημείο όπου τα λεφτά τελείωσαν. Και σε μεγάλο βαθμό ευθύνονται και οι μεγαλοπαράγοντες του Τύπου που τώρα παριστάνουν τους ανήξερους, ενώ συμμετείχαν στο πάρτι. Εκ των πραγμάτων τα μαγαζιά αρχίζουν να ξεφορτώνονται κόσμο. Πάντα θα συμβαίνει. Αν πέσει ξηρασία, ο αγρότης διώχνει τους μετανάστες που έχει πάρει στο χωράφι. Αν δεν έχει δουλειά, ο εργολάβος αδειάζει πρώτα τους εργάτες και τελευταία σπρώχνει στην αγορά τα υλικά. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και στον Τύπο. Τα λεφτά τελείωσαν. Και είναι να απορείς πώς τόσο μεγάλα μαγαζιά το μόνο που κατάφεραν να συσσωρεύσουν είναι χρέη. Λοιπόν κοιτάξτε τις επιχειρήσεις Τύπου και θα δείτε μέσα τους την πορεία όλης της χώρας: είχαν τις καλύτερες προοπτικές για να αναπτυχθούν και αρκετό χρόνο στη διάθεσή τους για τη συσσώρευση κερδών και την αξιοποίησή τους σε νέα πεδία. Δεν έκαναν απολύτως τίποτα. Διότι τα, κατά βάση ανεπαρκή, στελέχη τους ενδιαφέρθηκαν μόνο για την πάρτη τους, ενώ οι ανέμελοι ιδιοκτήτες τα φόρτωσαν με προσωπικό χάρη ρουσφετιών. Οι τύποι νόμιζαν ότι η γιορτή δεν θα τελειώσει ποτέ, πως τα έργα θα είναι πάντα στην εταιρεία τους και οι σελίδες τους γεμάτες με κρατική διαφήμιση. Και δεν τέλειωσαν μόνο αυτά. Είναι και που το σοβαρό κεφάλαιο, χωρίς επενδύσεις στον Τύπο, δεν σκοπεύει να επενδύσει στην Ελλάδα λαδώνοντας συνάμα καμιά εφημερίδα. Και συνεχίζω.
•••

Οι δημοσιογράφοι; Φυσικά και ευθύνονται, ειδικά οι προηγούμενες γενιές ημιμαθών και συμπλεγματικών επαγγελματιών με μίσος απέναντι στους νέους και έντονο αρνητισμό μπροστά στην καινοτομία. Γνώριζαν και σιωπούσαν. Πόσοι από μας έδειξαν τον κατήφορο στον οποίο κυλούσε η χώρα; Ελάχιστοι. Οι περισσότεροι κρατούσαμε το δίσκο στο πάρτι του αφεντικού και κλεινόμασταν σε κανένα δωμάτιο για να βγάλουμε τα μάτια μας με τους πολιτικούς. Ε, όταν άναψαν τα φώτα μάς βρήκαν πολλούς, χοντρούς και γυμνούς. Όχι όλους, αλλά δεν υπάρχει και χρόνος για να το εξηγήσεις. Και μη νομίζετε πως και εμείς πάμε πίσω ως προς την αντίληψη των πραγμάτων. Αργήσαμε να καταλάβουμε ότι η ενημέρωση φεύγει από το χαρτί, πηγαίνει στο δίκτυο. Όταν φτάσαμε κι εμείς εκεί συνδέσαμε τη δημοφιλία με χυδαιότητα. Εν τέλει φτάσαμε, αλλά δεν είναι και για να ενθουσιάζεσαι. Ουσιαστικά μεταφέραμε τις εφημερίδες και τη λογική τους στην οθόνη. Γιατί; Μα επειδή μέχρι εκεί φτάνουν οι ορίζοντες μας, μπορούμε να κάνουμε σχέδια μόνο με τα χνώτα μας πάνω σε ένα βρόμικο τζάμι. Έχει και παρακάτω.
•••

Αυτό που συμβαίνει τώρα-και αρνούμαστε εκ νέου να το δούμε – είναι ότι οι άνθρωποι αφήνουν πίσω τους τη συμβατική μορφή της ενημέρωσης. Εμπιστεύονται περισσότερο τα media που οι ίδιοι δημιουργούν. Μπορεί να διακρίνονται από ερασιτεχνισμό, αλλά δεν έχουν καμπούρα με λίπος και πύον. Όταν εμείς απεργούμε οι άνθρωποι ενημερώνονται γρήγορα και πιο έντιμα από το twitter. Ενημερώνονται από ανθρώπους, όχι από ομιλούσες κεφαλές αντιπαθητικών σχολιαστών. Ξέρετε, λοιπόν, πού είναι το πρόβλημα του Τύπου; Οι άνθρωποι που ορίζουν τις τύχες του ξέρουν ότι μπορούν να συνεχίσουν έτσι μέχρι να τελειώσει η επαγγελματική ή η βιολογική τους ζωή. Ακόμα και αν ο εκδότης ή ο καναλάρχης καταλάβει τι συμβαίνει, τα αντανακλαστικά του είναι τόσο αργά που μέχρι να αντιδράσει θα πεθάνει. Το ίδιο ισχύει και με τα στελέχη τους. Κάτι μεγάλες κοιλιές που ξερνάνε σάλια, κάτι αμόρφωτοι και άσχετοι τύποι, στέκονται στην κορυφή των media προσπαθώντας πρώτα να κρατήσουν τον κουμπαρά τους χωρίς ρωγμές και μετά να εξασφαλίσουν την προσωπική τους ευζωία. Η γενιά που τους ακολουθεί δυσφορεί, πνίγεται, πάει χάθηκε. Το μέλλον του Τύπου βρίσκεται στους νέους που τώρα ξεκινούν κοιτάζοντας γύρω τους με απελπισία. Όμως σύντομα θα βρουν πεδίο ελεύθερο και τοπίο ερειπωμένο. Θα πάρουν υλικό από τα συντρίμμια και θα χτίσουν από την αρχή. Χτίστε με μέσα αδέλφια. Σαν τη γυναίκα του πρωτομάστορα στην Αρτα. Venceremos κουφάλες!