Συκοφαντίες, ψεύδη και αποκρύψεις

Μήπως έχει δίκαιο ο Στρος Καν που θέλει περαιτέρω μειώσεις μισθών και συντάξεων; Μήπως αδικούμε τον Όλι Ρεν, την Ένωση, το ΔΝΤ και τον πρωθυπουργό και ασυλλόγιστα αντιδρούμε στις εν εξελίξει συντονισμένες προσπάθειες σωτηρίας της χώρας; Μήπως οι παθιασμένοι υπερασπιστές του Μνημονίου τελούν εν δικαίω, υπηρετούντες την οδό της αληθείας; Ας δούμε τα επιχειρήματά τους και τον αντίλογο…

• 1) Λένε ότι οι μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα θα ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, διότι έτσι τα ελληνικά προϊόντα θα είναι προσπελάσιμα στην αγορά, με αποτέλεσμα την άνθηση των επενδύσεων, την αναχαίτιση της ανεργίας κ.λπ.

Αντίλογος: Οι μισθοί στην Ελλάδα, όπως και στην Πορτογαλία, είναι οι χαμηλότεροι σε ολόκληρη την ευρωζώνη… Αν, επομένως, τίθεται θέμα ανταγωνιστικότητας λόγω μισθών, το πρόβλημα θα είχε επισημανθεί πρωτίστως στις οικονομίες των άλλων χωρών. Όμως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Και η εξήγηση είναι απλή: οι μισθοί, δηλαδή το κόστος εργασίας, όπως απέδειξε και η κυρία Κατσέλη με άρθρο της στο «Βήμα», δεν είναι ο βασικός αρνητικός παράγοντας μιας προβληματικής ανταγωνιστικότητας. Προηγούνται άλλοι, πολύ σοβαρότεροι, όπως είναι ο αρχαϊκός τρόπος παραγωγής, η κακή ποιότητα, η μικρή ποσότητα των παραγόμενων προϊόντων, η διαφήμιση κ.λπ. Επομένως οι μειώσεις των μισθών ουδόλως ή ελάχιστα συμβάλλουν στην ανταγωνιστικότητα. Απεναντίας, η μείωση -επομένως και η μείωση των κρατήσεων- υπονομεύει το ασφαλιστικό σύστημα, ενώ ταυτόχρονα επενεργεί αρνητικά στην αγορά. Λιγότερα χρήματα, περιορισμένη αγοραστική δύναμη, μαράζωμα της αγοράς, κλείσιμο καταστημάτων, απολύσεις…

Πέραν αυτών, υπάρχει, ένα σοβαρό θέμα με τους επιχειρηματίες και το επιχειρείν στην Ελλάδα. Ας αφήσουμε στην άκρη τα θαλασσοδάνεια, τις φοροαπαλλαγές και τις ποικίλες διευκολύνσεις εκ μέρους της Πολιτείας. Τύποις ιδιωτικό το επιχειρείν, με ορατές τις εξαιρέσεις, αναπτύχθηκε και επιβίωσε κρατικοδίαιτο. Και πάντοτε -κατά την έκφραση του Ανδρέα Παπανδρέου- φάνταζε και ήταν γίγας με πήλινα πόδια. Η πραγματικότητα συνομολογεί και επαυξάνει: ελάχιστα χρήματα, και από λίγες επιχειρήσεις, για έρευνα και βελτίωση των προϊόντων, ελάχιστες καινοτομίες, ελάχιστο ρίσκο (όταν επενδύεις δεν κερδίζεις πάντοτε) και ιδού η θαυμαστή αντίφαση: πάμπλουτοι επιχειρηματίες, με δισεκατομμύρια στις τράπεζες και ακίνητα στην Κυανή Ακτή, και πτωχευμένες ή ημιθανείς επιχειρήσεις! Ένας φωτισμένος Έλληνας, ο πανεπιστημιακός Αθανάσιος Κωνσταντόπουλος, πρωτοπόρος -και βραβευμένος- στο θέμα των ηλιακών καυσίμων, δήλωσε πρόσφατα στο «Κ» της «Καθημερινής»:

«Η ιδιωτική πρωτοβουλία στην Ελλάδα παραδοσιακά δεν αναλαμβάνει αντίστοιχο ρίσκο με αυτό που αναλαμβάνει στο εξωτερικό. Και για πολλά χρόνια επιδίωξε να λειτουργεί με κρατικές επιδοτήσεις σε μεγάλο βαθμό».

•2) Λένε ότι η κακοδαιμονία της χώρας οφείλεται πρωτίστως στις υπερφορτωμένες από υπαλλήλους δημόσιες υπηρεσίες και ΔΕΚΟ, στους εξωφρενικούς μισθούς και στα προκλητικά επιδόματα.

Αντίλογος: Κατ’ αρχάς, αποτελεί ψεύδος πρώτου μεγέθους το δήθεν υπερτροφικό ελληνικό κράτος. Η τελευταία καταγραφή έδειξε ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν ξεπερνούν τις 700.000, αριθμός κατά πολύ μικρότερος -αναλογικά- με τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Και όμως, το ψεύδος αυτό κυκλοφορεί ασύστολο και ανακυκλώνεται από προπογανδιστές και πολιτικούς… Δεύτερον, για την τραγική κατάσταση ορισμένων ΔΕΚΟ, δεν ευθύνονται κατά κύριο λόγο οι υψηλοί μισθοί (υπαρκτοί σε κάποιες περιπτώσεις) ούτε τα επιδόματα, τα οποία εδίδοντο κατά καιρούς σε χαμηλόμισθους, χωρίς να ενταχθούν στον βασικό μισθό (για να μην επιβαρύνεται ο προϋπολογισμός με τα δώρα κ.λπ.). Την κύρια ευθύνη φέρουν οι κατά καιρούς διορισμένες διοικήσεις, μαζί με τους αρμόδιους υπουργούς, που δεν μερίμνησαν ούτε για τον μακροχρόνιο σχεδιασμό ούτε αντιμετώπισαν τη διαφθορά… Όμως υπάρχει κάτι καταλυτικό στην υπόθεση αυτή: το ποσό από τις περικοπές μισθών και επιδομάτων φτάνει περίπου στα 300 εκατ. ευρώ. Πόσο ελάχιστο, τόσο για την ενίσχυση της οικονομίας όσο και για τη βελτίωση των οικονομικών μεγεθών των ΔΕΚΟ…

Όμως, η καταιγιστική απαξιωτική φορολογία εναντίον των εργαζομένων έχει προφανείς στόχους, τόσο τον αποπροσανατολισμό της κοινωνίας και τη μετάθεση των ευθυνών, όσο -και κυρίως- το ξεπούλημα στους ιδιώτες που φαίνεται να είναι η βασική επιδίωξη της ασκούμενης πολιτικής… Υπάρχουν σοβαρές ενστάσεις για τη συμπεριφορά των συνδικαλιστών, τις μισθολογικές ανισότητες στις ΔΕΚΟ και συνολικά στον Δημόσιο Τομέα. Σύμφωνοι. Και ποιος εμποδίζει τους κρατούντες να προβάλλουν τις ριζοτομικές παρεμβάσεις; Χρειαζόταν το Μνημόνιο και ο βούρδουλας, οι ανακρίβειες και οι συκοφαντίες, οι μισές αλήθειες και η απροκάλυπτη διάθεση για εκποίηση της κρατικής περιουσίας;

•3) Λένε ότι με τη στιβαρή πολιτική της κυβερνήσεως και την αρωγή του Μνημονίου, η χώρα σύντομα θα ανακάμψει, η οικονομία θα αναγεννηθεί και η πορεία του τόπου θα αποκαλυφθεί λαμπρή…

Αντίλογος: Ας αφήσουμε κατά μέρος τις διεθνείς Κασσάνδρες που μιλούν για επικείμενη χρεοκοπία. Ας παρακάμψουμε και τον κ. Σκιόπα, τον σύμβουλο του πρωθυπουργού, που μίλησε για τούνελ 15 χρόνων. Και ας δούμε ψυχρά και νηφάλια τα δεδομένα: ακόμη και αν η χώρα τηρήσει κατά γράμμα τις επιβεβλημένες από το Μνημόνιο δεσμεύσεις κατορθώνοντας δημοσιονομική εξυγίανση, η οικονομία είναι αδύνατο να ανακάμψει. Ό,τι εισρέει στο δημόσιο ταμείο, θα φεύγει για την αποπληρωμή του χρέους, το οποίο, παρά ταύτα, θα αυξάνεται λόγω των επαχθών όρων δανεισμού! Λένε, όμως, οι θιασώτες της ασκούμενης πολιτικής ότι το συμμάζεμα του κράτους και η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας θα ευνοήσουν τις επενδύσεις και την ανάπτυξη, με αποτέλεσμα την αποτελεσματική αντιμετώπιση της ύφεσης, και, εν τέλει την έξοδο της χώρας από τον φαύλο κύκλο της. Δυστυχώς, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, με βάση τα προλεχθέντα περί ανταγωνιστικότητας, αλλά και την κοινή λογική: η σημερινή συνταγή συντηρεί την ύφεση και καθηλώνει την ανάπτυξη, δεν την ευνοεί! Η ασκούμενη πολιτική δημιουργεί εφιαλτικές συνθήκες για την πλειονότητα του πληθυσμού και θαυμαστές ευκαιρίες για ξένους επενδυτές, κερδοσκόπους και κατέχοντες…

Η προοπτική για τη χώρα δεν είναι νεφελώδης. Είναι σκοτεινή. Μονάχα κάποιο θαύμα ή κάτι συγκλονιστικά απρόβλεπτο και ανατρεπτικό μπορεί να αναχαιτίσει την πορεία προς την καταστροφή. Τα υπόλοιπα – τα συγχαρητήρια του Στρος Καν και του Όλι Ρεν, τα αφρισμένα λόγια εκείνων που υπερασπίζονται το Μνημόνιο, οι επερχόμενοι εκβιασμοί (έτσι θα γίνουν οι επόμενες εκλογές: με εκβιασμούς και διλήμματα δήθεν για να πάρουμε τη δόση του δανείου), τα ψεύδη και η προπαγάνδα – ανήκουν στη σφαίρα της πρόκλησης. Θα μείνει αναπάντητη;