ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ

Πρέπει με κάτι να πανηγυρίσουν, κάτι πρέπει να ταυτίσουν με ανάσα, να το βαφτίσουν έτσι, επειδή δεν μπορεί να κυλάει έτσι βαθιά βυθισμένη στη μιζέρια και στη στέρηση η καθημερινότητα των πολιτών. Όπου μπορούν τα μέλη του συστήματος εξουσίας να ανακαλύψουν υποψίες ανάσας τις ονομάζουν «πνεύμονες δάσους», με στόχο πιθανώς να προσφέρουν μια πρόσκαιρη ανάταση στον κόσμο, που βλέπει και νιώθει ολοένα να μειώνεται το εισόδημά του και να συρρικνώνεται το μέλλον του.
Σε λίγο καιρό οι αντανακλάσεις της νέας στέρησης, της νέας εξάρτησης, θα φανούν και στο πεδίο της πολιτικής, όταν οι πολίτες θα αρχίσουν εύλογα να ενοχοποιούν ευθέως για ανεπάρκεια (τουλάχιστον!) το σύστημα εξουσίας και πολιτικής, μια και αυτό δεν μπορεί να ανταποκριθεί στον βασικό του ρόλο: να προστατεύει την ανεξαρτησία της χώρας, την ευμάρεια των ανθρώπων, την ισορροπία της καθημερινότητας. Και συγχρόνως να εγγυάται την προοπτική για το αύριο.
Δεν μπορεί πια να ανταποκριθεί στα αυτονόητα.
Και αυτό δεν βαρύνει μόνο την κυβέρνηση, αλλά όλα τα κομμάτια του συστήματος που με τη στάση και τις μεθόδους τους οδήγησαν στην απενεργοποίηση μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, με αποτέλεσμα η συμμετοχή στις εκλογές να είναι όλο και μικρότερη. Το βασικό πρόβλημα για το ίδιο το πολιτικό σύστημα είναι η απώλεια της αξιοπιστίας του και η αδυναμία να εκπληρώσει και να υπερασπιστεί τις ανάγκες των πολιτών. Αδυνατεί επίσης να εξηγήσει πώς και γιατί συνέβησαν όλα αυτά που οδήγησαν τη χώρα στα όρια του διασυρμού και της μείωσης της εθνικής της ανεξαρτησίας (σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του πρωθυπουργού).
Κάτι πρέπει να κάνει λοιπόν το σύστημα αυτό για την ανανέωση και τη διάσωσή του. Ένα πρώτο βήμα είναι η κατανόηση και η αποδοχή του γεγονότος ότι δεν μπορεί να σταθεί μόνη της μια μονοκομματική εξουσία, όσο μεγάλη νομιμοποίηση κι αν έχει λάβει από το εκλογικό σώμα. Οι σημερινές συνθήκες, που παραπέμπουν άμεσα σε συνθήκες τριτοκοσμικής εξάρτησης, απαιτούν τη συμμετοχή στην κυβερνητική διαδικασία και άλλων δυνάμεων, είτε αυτές μετάσχουν με τη μορφή κομμάτων είτε με τη μορφή φορέων ή προσωπικοτήτων. Αν όντως οι συνθήκες έχουν οδηγήσει τη χώρα σε καθεστώς εξάρτησης, τότε ακόμα περισσότερο απαιτείται η συμμετοχή στη διακυβέρνηση και άλλων δυνάμεων που θα μοιραστούν μέρος της ευθύνης και θα μπορέσουν να στηρίξουν αποτελεσματικά το ίδιο το σύστημα, όχι το κόμμα που κυβερνά. Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει οι δυνάμεις αυτές να μην ταυτιστούν με «δεκανίκια» του κυβερνητικού κόμματος. Σε μια τέτοια περίπτωση «θα καούν» και δεν θα μπορούν να εκπληρώσουν τον ρόλο που θέλησαν να έχουν στη δημόσια ζωή. Έτσι, θα πρέπει να περιμένει κανείς ότι το άνοιγμα σε αυτές τις δυνάμεις θα κινείται στο πλαίσιο της ισοτιμίας με το κόμμα που κυβερνά, ασχέτως του μεγέθους τους, ενώ θα δηλώνεται με καθαρό και κατανοητό τρόπο ότι η κατάσταση της χώρας απαιτεί συμμετοχές και όχι μόνο καταγγελτικό λόγο.
Η κρίση θα μεγαλώνει όσο περνά ο καιρός, ανεξαρτήτως επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής του δανείου, μια και η ύφεση θα βαθαίνει και η αγοραστική δύναμη του κόσμου θα μειώνεται σε καθοριστικό βαθμό. Όταν τα πράγματα φθάσουν σε δύσκολα ελέγξιμη συνέχεια, η εξουσία θα αυτοδιευρυνθεί χρησιμοποιώντας το ένστικτο αυτοσυντήρησης που διαθέτει και θα αναζητήσει άλλους δρόμους επίτευξης των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει. Θα βρεθούμε σε μια διαδικασία εκτεταμένης συμμετοχής-συνενοχής, όπου όμως δεν θα μπορεί εύκολα να κατηγορηθεί όποιος μετάσχει. Και τούτο διότι η κατάσταση θα έχει τόσο δυσκολέψει, που θα φαίνεται επιβεβλημένη η κατανομή της ευθύνης σε περισσότερες δυνάμεις.
Ίσως η εξέλιξη αυτή (αν τελικά συμβεί) να βάλει σε νέους δρόμους την πολιτική ζωή της χώρας. Εκεί που έχουν πάει τα πράγματα, δεν έχει να χάσει και τίποτα με μια αλλαγή στις δομές ενός συστήματος που μοιάζει και είναι κουρασμένο και αναποτελεσματικό.