Βυζάντιον

Αρχίζω και θυμώνω όλο και περισσότερο με τον εαυτό μου.
Όχι επειδή βάζω το χέρι στο κουτί με τους ξηρούς καρπούς, το βγάζω ενοχικά και το χώνω με απίστευτη ταχύτητα στο στόμα μου – λέω ότι προετοιμάζομαι για το πρωτάθλημα τριγλυκεριδίων που διοργανώνεται στον ΕΔΟΕΑΠ. Ίσως πάλι να είναι και ο ζωδιακός μου προσανατολισμός. Όντας τοποθετημένος στον Σκορπιό μού προσδίδει μια έφεση στην αυτοκαταστροφή. Το πρωί έτρωγα φιστίκια στο μπαλκόνι και σκεφτόμουν ότι τη μέρα που καταλαβαίνεις ότι τα αστεία προς τους ηλικιωμένους είναι άγρια και άνοστα, έχεις κι εσύ βάλει το πόδι στην άλλη πλευρά του φράχτη. Όμως δεν θυμώνω γι’ αυτά. Θυμώνω επειδή επιμένω να απέχω από την πραγματική ζωή, προσπαθώντας να πείσω κι εσάς να κάνετε το ίδιο.

***

Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, οφείλω να σας πω ότι τα ξημερώματα της περασμένης Κυριακής σκέφτηκα να ρίξω σε κώμα τον Προκόπιο. Να έγραφα πως θα απουσιάσει για έξι μήνες σε εκπαιδευτικό ταξίδι στη χώρα το «Ποτέ-Ποτέ». Η σκέψη ήρθε και έμπηξε τα δόντια της στο μυαλό μου μπαίνοντας στο τελευταίο Μετρό από Μοναστηράκι προς Πλακεντίας. Είχα πιει τρία ποτά, χαμογελούσα και κρατούσα το μπουφάν στο χέρι. Μια ζεστή νύχτα μέσα στον Νοέμβρη, που μου φαινόταν σαν παπαρούνα που άνθισε στο χιόνι. Και καθώς είχα δύο μήνες να βγω, κατάλαβα πως η πραγματική ζωή είναι εκεί έξω, όχι στη μιζέρια που ποτίζουμε εμείς εδώ, βάζοντας ως λίπασμα τα γραπτά μας. Έμαθα πια πως οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν αυτό που περνάμε όχι με ιδέες, αλλά με χαμόγελα και χειρονομίες. Τα μπαρ βγάζουν έξω σόμπες, τα ποτά είναι πλέον καθαρά, ενώ σε μερικά μαγαζιά οι τιμές έχουν πέσει, μπορείς να πιεις ουίσκι και με έξι ευρώ. Και οι άνθρωποι αρχίζουν πάλι να ανακαλύπτουν τη διασκέδαση του δρόμου. Για την ακρίβεια, τη μαθαίνουν για πρώτη φορά. Το περασμένο Σάββατο γύρω στα 500 άτομα κατέβηκαν στο κέντρο, συμμετείχαν σε μια πρωτοβουλία των Atenistas και μετά σκορπίστηκαν στα μπαρ. Ακόμα και με πέντε ευρώ πέρασαν καλά. Και στο τέλος της βραδιάς τούς συνάντησα μέσα στο βαγόνι του Μετρό. Σαν χαρούμενα ξωτικά που γυρίζουν στις φωλιές τους πριν βγει ο ήλιος και τους κάψει τη νεραϊδόσκονη. Και το Μετρό να έχει γίνει διαστημόπλοιο που πετάει για άλλον πλανήτη.

Ύστερα από όλα αυτά, λοιπόν, επιστρέφω σπίτι. Βάζω ακόμα ένα ποτό και για κάποιον λόγο που δεν γνωρίζω κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή. Μια γουλιά και ανοίγω το email του Προκόπιου. Και διαβάζω το μήνυμα του Δημήτρη Λ. (αν επιθυμεί ο ίδιος να δημοσιεύσω και το πλήρες όνομά του ας με ενημερώσει), που μεταξύ άλλων μού γράφει: «Είμαι ο αναγνώστης της εφημερίδος που πριν από 1,5 χρόνο σε προκαλούσε να επισκεφθείς τον Ιερό Ναό όπου θα λειτουργούσε ο Παναγιώτατος Μητροπολίτης Άνθιμος, την περίοδο της εξάρσεως της νέας γρίπης, για να τον δεις να μεταλαμβάνει από το Ιερό Δισκοπότηρο χωρίς να σκέφτεται το τομάρι του και μόνο, όπως εσύ. Είσαι (κατά την ταπεινή μου γνώμη) απίστευτα υποκριτής και θολοκουλτουριάρης προπαγανδιστής μισέλληνας, που μοναδικό σκοπό έχει να συκοφαντεί οτιδήποτε χριστιανικό ή ελληνικό (κατά περίπτωση), αποβλέποντας, με υποκειμενικές-επιδερμικές “αναλύσεις”, περιτυλιγμένες και με ρινίσματα μπλακ χιούμορ, να διακωμωδήσει τις αξίες του έθνους και να προβάλει τον άρρωστο προοδευτισμό του». Ακολουθούν άλλα δύο μηνύματα του Δημήτρη με αντικείμενο μουσουλμανικές «εχθροπραξίες» επί ελληνικού εδάφους. Κοιμήθηκα πιο βαριά και από τον Καραμανλή.

Την άλλη μέρα, όπως και σήμερα, Τετάρτη βράδυ που γράφω, διαπίστωσα ότι δεν μπορώ να τηρήσω με συνέπεια την υπόσχεσή μου για ένα δημόσιο ημερολόγιο σκέψεων και, κυρίως, φόβων. Ο λόγος είναι προφανής: Είναι όλα τόσο μονότονα, που δεν υπάρχει λόγος για κάτι τέτοιο. Και τελικώς αυτά που έχουν ενδιαφέρον στη ζωή δεν γίνεται να τα δημοσιοποιείς, τις περισσότερες φορές ούτε καν στον ίδιο σου τον εαυτό. Το πρόβλημά μας, λοιπόν, δεν είναι η παραγωγή μιζέριας. Είναι το ότι δεν παράγουμε απολύτως τίποτα στον τομέα της ιδέας και της καινοτομίας. Αλλού η κρίση λειτουργεί γόνιμα και δημιουργικά. Γεννιούνται καλλιτεχνικά ρεύματα, η οργή μετουσιώνεται σε πολιτικό ρεύμα, ανθούν καινοτομίες, ως και το γκράφιτι γίνεται περισσότερο ευρηματικό. Εδώ τα πάντα βάφονται γκρίζα, το μόνο χρώμα που υπάρχει στη ζωή μας είναι η σκιά στο μακιγιάζ της Τρέμη. Εμένα μου αρέσει και η Δήμτσα. Όχι μόνο επειδή είναι καλή δημοσιογράφος. Αλλά επειδή προσθέτει μια στάλα, λες και βάζει σταγόνες στα μάτια, απόγνωσης στο ύφος και στη φωνή της. Δεν έχει άδικο. Τα χειρότερα δεν είναι απλώς μπροστά μας, είναι ήδη πάνω μας.

Στις συναντήσεις των υπουργών με την «τρόικα» συμμετέχουν και τεχνοκράτες σύμβουλοι. Επίσης πρέπει να γνωρίζετε ότι πέρα από τις προγραμματισμένες συναντήσεις που παρακολουθεί ως την είσοδο του υπουργείου και η Πετρούλα γίνονται κι άλλες. Θα τολμούσα μάλιστα να πω ότι το πρωθυπουργικό περιβάλλον έχει κι αυτό τη δική του άποψη για τις θέσεις των ανθρώπων της «τρόικας». Μαθαίνω, λοιπόν, κάτι που έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Οι της «τρόικας» εκτιμούν ότι, παρά τις όποιες καθυστερήσεις σε διαρθρωτικές παρεμβάσεις στην οικονομία και κυρίως στη νοοτροπία μας, το σοκ της άνοιξης θα είναι τόσο μεγάλο, που θα αρχίσουν να λειτουργούν απίστευτοι αυτοματισμοί. Τι εννοώ: Υπάρχει μια γκρίνια επειδή δεν έχει πάει έστω και ένας φυλακή για φοροδιαφυγή. Οι ξένοι έχουν πειστεί ότι κάτι τέτοια θα γίνουν την άνοιξη, όταν η κυβέρνηση θα κρίνει πως δεν έχει άλλα περιθώρια για να απαντήσει στη λαϊκή οργή. Σε μια κουβέντα που έγινε πρόσφατα κατέστη σαφές ότι, όσο και αν επιδιώκεις τις συναινέσεις, δεν καταφέρνεις τίποτα αν δεν αναλάβεις συγκεκριμένες πρωτοβουλίες. Και εξηγούμαι ευθύς αμέσως: Οι δανειστές μας πιστεύουν ότι για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινής γνώμης η συναίνεση που επιδιώκει η κυβέρνηση δεν είναι τίποτα παραπάνω από τον συνασπισμό τσομπάνηδων που προσπαθούν να οδηγήσουν τα πρόβατα στο σφαγείο. Πιο απλά, οι αρμοί του συστήματος συμμαχούν για να μην τους πλακώσουν οι εξελίξεις. Όσο όμως η κυβέρνηση δεν σπάει σπυράκια τόσο η συναίνεση θα θεωρείται μέσο οχύρωσης και συγκάλυψης και δεν θα έχει καμία σχέση με μεταρρυθμιστική τόλμη. Εγώ συμφωνώ. Αλλά αυτό δεν έχει την παραμικρή σημασία. Σημασία έχει να μπει στη φυλακή κάποιος φοροφυγάς και στο χώμα κάποιος επιχειρηματίας επειδή αυτοκτόνησε μετά το λουκέτο που μπήκε στην επιχείρησή του.

Όλα αυτά τα γράφω για να κάνω έναν τεράστιο κύκλο και να επιστρέψω στα mail του Δημήτρη Λ. Ο Δημήτρης θυμώνει με αυτό που θεωρεί ανθελληνικό, εξοργίζεται με ορισμένες δράσεις μουσουλμάνων, ανησυχεί για την πορεία του έθνους. Θα ήθελα λοιπόν να του πω ότι ένας φοροφυγάς, που δηλώνει και πατριώτης, με την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι του, είναι περισσότερο επικίνδυνος από έναν μουσουλμάνο με σιδηρογροθιά. Ομοίως, ένας πακιστανός μετανάστης που εργάζεται νομίμως και πληρώνει τους φόρους και τις εισφορές του είναι καλύτερος πατριώτης από έναν Έλληνα που κλέβει την εφορία. Θα έλεγα επίσης στον Δημήτρη, αντί να αρρωσταίνει με τους μουσουλμάνους, να ασχοληθεί καλύτερα με αυτά που μεθοδεύονται στην αγορά ενέργειας. Οι λαθρομετανάστες είναι σαφώς ένα έντονο πρόβλημα της κοινωνίας μας, αλλά, πάλι κατά τη μειοδοτική γνώμη μου, το κλείσιμο επιχειρήσεων για να φύγουν τα λεφτά στην Ελβετία είναι ακόμα μεγαλύτερο. Εν τέλει, Δημήτρη, ευτυχισμένες κοινωνίες είναι οι πολυπολιτισμικές που ευημερούν οικονομικά και λειτουργούν πάνω σε ένα σταθερό πλαίσιο νόμου. Διότι στην πραγματική ζωή, πάνω και από την πατρίδα, πάνω και από τη θρησκεία, και πάνω και από την οικογένεια είναι ένα συγκροτημένο περιβάλλον αρχών που θέτει κανόνες. Μετά ο καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει.

Και για να το κλείνουμε, Δημήτρη (και κάθε Δημήτρη, επειδή έχετε γίνει πολλοί πια στο mail), την προηγούμενη χρονιά πλήρωσα φόρους που ίσως να μην πληρώσετε σε όλη σας τη ζωή. Δεν σκέφτηκα ούτε καν να κλέψω την εφορία (είναι και δύσκολο, μεταξύ μας), κάνω ανακύκλωση, χρησιμοποιώ τα μέσα μαζικής μεταφοράς και δεν με ενοχλούν οι ξένοι.

***