ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ!

Στην απάντηση επισημαίνεται μεταξύ άλλων ότι πρόκειται για «σκόπιμη συκοφαντία εναντίον της Εταιρείας Σκηνοθετών, η οποία μάχεται μαζί με τη συντριπτική πλειοψηφία της κινηματογραφίας, εναντίον του Νομοσχεδίου Γερουλάνου, που συντάχθηκε δίχως να λάβει υπόψη τις παραγωγικές δυνάμεις του Ελληνικού Κινηματογράφου».

Καταγγέλλουν επίσης ότι «το υπουργείο Πολιτισμού προκειμένου να περάσει τον νόμο για τον κινηματογράφο διοχετεύει τα email των φορέων στις εφημερίδες και στους φίλους τους δημοσιογράφους». Όπως επίσης «συμφωνούν απόλυτα με το επίτιμο μέλος κ. Κώστα Γαβρά, περί “γκεμπελισμού”» και το ζήτημα είναι ότι «τον γκεμπελισμό χρησιμοποιούν εναντίον της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών όσοι θέλουν να καρπωθούν τα οφέλη του νέου νομοσχεδίου που σκοτώνει τον σκηνοθέτη δημιουργό χάριν των νόμων της αγοράς».

Και καταλήγει στο ότι «το λάθος της ΕΕΣ είναι ότι κράτησε χαμηλούς τόνους και άφησε τους κάθε λογής προνομιούχους να τη «συκοφαντούν», ενώ το δεύτερο λάθος είναι ότι «πίστεψε πως η υπό του Γεωργίου Παπανδρέου του νεότερου εμπνευσθείσα ηλεκτρονική διαβούλευση αποτελεί πράγματι βήμα δημοκρατικού διαλόγου. Αντί όμως τούτου αποδεικνύεται ότι η ηλεκτρονική διαβούλευση αποτελεί και αυτή ακόμα ένα όπλο στη φαρέτρα μιας αυταρχικής και αδιαφανούς εξουσίας».

Το περί «αυταρχικής» και «αδιαφανούς εξουσίας» το μεταφέρω όπως ακριβώς είναι διατυπωμένο, χωρίς καθόλου να διαφωνώ, φτάνει να παρακολουθήσει κανένας τις καθημερινές ανακοινώσεις των μέτρων σε ό,τι αφορά την οικονομική εξαθλίωση μισθωτών, συνταξιούχων, απολυμένων και όχι μόνο για τους οποίους το επόμενο βήμα είναι το άπλωμα του χεριού επαιτείας ακόμα και για μια φέτα ψωμιού. Η Μαρία Αντουανέτα τουλάχιστον έδινε και μια φέτα παντεσπάνι τις ημέρες που δεν είχε σεξουαλική στέρηση. Τώρα ούτε και λίγο παντεσπανάκι;

Και για να τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους, το περί «γκεμπελικής νοοτροπίας» νομοσχέδιο είμαστε από τους πρώτους που το χαρακτηρίσαμε με αφορμή τα αναφερόμενα περί επιτροπών με πρόσωπα άσχετα ή απλώς θεωρητικά με το αντικείμενο και που αυτά θα αποφασίζουν και θα εγκρίνουν τη χρηματοδότηση της παραγωγής ελληνικών ταινιών καθώς και την υποχρέωση όλων των παραγωγών σε ένα σχετικό μητρώο που θα κρατάει το Κέντρο Κινηματογράφου που και εκείνου όλα τα ηγετικά πρόσωπα (πρόεδρος και επιτροπές) θα επιλέγονται από τον αρμόδιο υπουργό και που με λίγα λόγια οδηγούμαστε σε ένα όχι μόνο «κρατικοδίαιτο» αλλά «κρατικό κινηματογράφο». Την προηγούμενη Κυριακή το σχετικό μας σημείωμα είχε για τίτλο «Όχι άλλο κάρβουνο» σαν μια περίπου υπενθύμιση της κραυγής του Νίκου Κούρκουλου από κάποια ταινία.

Τώρα όμως με τα όσα μεσολάβησαν και με τα όσα πρόκειται να ακολουθήσουν, η φράση πρέπει να αλλάξει και να γίνει «ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ»!

Ναι, περισσότερο, γιατί όσοι περισσότεροι μπουν στην κουβέντα και στο διάλογο που είναι απαραίτητος να ακολουθήσει και πιθανό πολλά σωστά να ακουστούν, έστω και αν μερικοί από αυτούς είναι περαστικοί ή απλώς τουρίστες, χωρίς να έχουν πολεμήσει στα χαρακώματα του Ελληνικού Κινηματογράφου.

Μοιάζει το πράγμα σαν να έχουν μαζευτεί μερικοί αρχιτέκτονες, διαπρεπείς κατά τα άλλα, με σκοπό να κτίσουν μόνοι τους μια πολυκατοικία υψηλών διαγραφών, χωρίς ποτέ να έχουν δουλέψει σε μια μπετονιέρα ή να έχουν σκαρφαλώσει σε καμιά σκαλωσιά 6ου ορόφου για να στερεώσουν ένα τούβλο από την εξωτερική μεριά του τοίχου.

Όμως τον κινηματογράφο τον κτίζουν οι αληθινοί εργάτες του και που τελικά αυτοί πρέπει να καμαρώνουν και να εισπράττουν για το έργο που έχτισαν. Πρώτα εκείνοι λοιπόν να έχουν το λόγο που κράτησαν πηλοφόρι και μυστρί για το κινηματογραφικό μας γιαπί. Καλός ο Κώστας Γαβράς που και σαν σκηνοθέτη άξια τα έργα του, αλλά δεν είναι ΜΟΝΟ αυτός, κύριε υπουργέ μου, που όχι άδικα τον θαυμάζετε. Όλοι μας τον εκτιμούμε και τον θαυμάζουμε, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι το σύνολο της ελληνικής κινηματογραφικής οικογένειας, εκτός ίσως μιας ελάχιστης μειονότητας που για «ομιχλώδεις» λόγους και συμφέροντα δηλώνουν αποδοχή των αποφάσεων που ερήμην παίρνετε, είναι βαθύτατα δυσαρεστημένο με την απαξιωτική στάση που κρατάτε στις καθημερινές διαμαρτυρίες του, προβάλλοντάς τον ως ένα και μοναδικό και που μακάρι να βρεθεί και ένας «δεύτερος».

Υπάρχουν. Και «δεύτεροι» και «τρίτοι», όπως και πάλι σας θυμίζω τον ελληνικό κινηματογράφο χωρίς διακρίσεις τον έχτισαν και τον χτίζουν από τους παλιότερους μέχρι τα νέα και πάρα πολύ άξια παιδιά που συνεχίζουν την «οικοδομή».

Πρώτα λοιπόν όλοι αυτοί που «στο γιαπί κρατάν’ το πηλοφόρι, το μυστρί» γιατί «τη δουλειά την κάνουν οι άντρες» που λέει και σε ένα τραγούδι του κι ο φίλος μας ο Λευτέρης ο Παπαδόπουλος και που έχουν πρώτοι το δικαίωμα «να βροντοχτυπούν τις χάντρες».

Περισσότερο κάρβουνο, λοιπόν, μήπως και έτσι καεί καλύτερα το πελεκούδι και στο τέλος κάτι καλό θα προκύψει.

Σίγουρα θα προκύψει!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ