Λόγω οικογενειοκρατίας ή λόγω ιδεολογίας η κατάργηση του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών;
Εάν, όντως, αυτή και μόνη είναι η αιτία της τόσης ευαισθησίας, τότε θα έπρεπε να ζητηθεί πολύ πριν η κατάργηση -έτσι πομποδώς- άλλων τμημάτων και σχολών. Π.χ. η Ιατρική Αθηνών -σε τομείς και τμήματα- διαπρέπει στην οικογενειοκρατία, αφού «συνολικά 53 παιδιά και γαμπροί, 22 σύζυγοι, 12 ανίψια και 10 αδέλφια παλαιών καθηγητών πανεπιστημίου (…) συνθέτουν σήμερα το δένδρο της οικογενειοκρατίας στην Ιατρική Σχολή Αθηνών…» [βλ. άρθρο Απ. Λακασά στην «Καθημερινή» (21/11/2010) με θέμα τραγελαφικό «Στην Ιατρική Σχολή όλοι… μια οικογένεια»].
Αν δε επεκτείνουμε την έρευνα στις πολυτεχνικές, φιλοσοφικές και παιδαγωγικές σχολές, τομείς και τμήματα, θα υποστούμε σοκ! Η οικογενειοκρατία στις θεολογικές σχολές των πανεπιστημίων μας είναι πταίσμα μπροστά στα ανωτέρω κακουργήματα. Η πεισματική επιδίωξη συρρίκνωσης των θεολογικών σχολών, με κατάργηση του ενός εκ των δύο -όλων κι όλων- τμημάτων στις δύο σχολές, και η αναπόφευκτη υπαγωγή τους ως δύο τμημάτων Θρησκειολογίας κάπου στις Φιλοσοφικές Σχολές Αθηνών και Θεσσαλονίκης (μονοτμηματικές σχολές τι νόημα έχουν;) έχουν τις ρίζες τους στο 1982-’83 με τον νόμο-πλαίσιο του Λιάνη. Οι κακής κοπής τότε σοσιαλιστές το επεδίωκαν στη βάση του παντρέματος Ορθοδοξίας και υπαρκτού σοσιαλισμού-μαρξισμού, εκείνου του καταρρεύσαντος και αλήστου ήδη μνήμης.
Όμως ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ, ο Απ. Κακλαμάνης, ο Στ. Παπαθεμελής (οι δύο τελευταίοι άριστη ηγετική δυάδα του ΥΠΕΠΘ) απέτρεψαν τούτο. Ας μην αναφερθούμε στις αντιδράσεις καθηγητών, φοιτητών, θεολογικών ενώσεων, που ήταν πρωτοσέλιδα στον Τύπο! Οι τότε αναρχο-χριστιανο-σοσιαλιστο-ανύπαρκτοι υπαρκτοί υποχώρησαν.
Τώρα πάλι τα ίδια, με αφορμή φαινόμενα οικογενειοκρατίας. Το μάθημα των Θρησκευτικών επιχειρείται π.χ. να καταστεί -πλήρως αντισυνταγματικά- από υποχρεωτικό σε προαιρετικό, δηλαδή περιθωριακό (ευτυχώς που η καημένη η Ιστορία σώθηκε προς το παρόν), οι δε θεολογικές σχολές να εξοβελιστούν, με την κατάργηση ή συγχώνευση των τμημάτων Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας, βάσει των δικαιολογητικών επιχειρημάτων του υφυπουργού Πανάρετου στο από 19/11/2010 έγγραφό του προς το Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Οι θεολογικές σχολές, ως έχουν, ενοχλούν κάποιους εντός των κόλπων τους και κάποιους, κύρια, εκτός αυτών στο ΥΠΕΠΘ. Είναι διάχυτη η φήμη ότι μετά την κατάργηση του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας Αθηνών (ενοχλεί πολύ το «κοινωνική» για τη Θεολογία) θα ακολουθήσει και το ομοειδές της Θεσσαλονίκης Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας (εδώ ενοχλεί και το «Ποιμαντική»).
Η οικογενειοκρατία, κύριε υφυπουργέ, δεν κτυπιέται με καταργήσεις τμημάτων, μάλιστα των δύο ανωτέρω, με πολύ μεγάλη συμβολή στον διορθόδοξο, διαχριστιανικό και διαθρησκειακό κόσμο, πέραν του ελληνορθόδοξου (πιστεύω ότι δεν ενοχλεί ο όρος «ελληνοορθοδοξία»).
Πώς περιστέλλεται το κακό αυτό; Με σαφή δρακόντεια νομοθεσία: α) στη διαδικασία εκλογών μελών ΔΕΠ και β) στον έλεγχο ουσίας και νομιμότητας. Μη λησμονούμε ότι μέλη των περί ου ο λόγος οικογενειών και άλλων πολύ περισσοτέρων καταστάθηκαν διορισθέντες από το ΥΠΕΠΘ των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Τότε δεν τα έβλεπαν οι κυβερνήσεις; Δηλαδή, επειδή σήμερα το πολιτικό σύστημα, λόγω των πολιτικών μας, είναι ανυπόληπτο, διεφθαρμένο, διαπεριπλεκόμενο και απαξιωμένο με τις πάσης φύσεως διαπλοκές και λαμογιές, όπως οι ίδιοι το ανομολογούν –λυπούμαστε και απογοητευόμαστε οι πολίτες για τούτο, αφού εμείς τους εκλέγουμε–, η συνταγή του υπουργείου είναι να καταργηθεί κι αυτό, όπως εισηγείται να καταργηθεί ένα θεσμικό ακαδημαϊκό όργανο-μονάδα, λόγω οικογενειοκρατίας; Πολύ περισσότερο εδώ, όπου η οικογενειοκρατία στο πολιτικό μας σύστημα είναι σήμα κατατεθέν;
Εξάλλου, είναι δυνατόν στη βάση μόνο του αίματος, σαρκικού ή πνευματικού, να εισάγεται είδος ακαδημαϊκού ρατσισμού; Και, τέλος, εάν –ο μη γένοιτο– καταργήσετε το Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας Αθηνών και το εντάξετε στο Τμήμα Θεολογίας Αθηνών για καλύτερα, οδηγείτε, κύριε υφυπουργέ, τα πράγματα από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη, γιατί το Τμήμα Θεολογίας έχει και επιδόσεις ευνοιοκρατίας. Υπήρξα εισηγητής σε κάποιες εκλογές κι έχω ιδία γνώμη για τον βαθμό της αξιοκρατίας του τώρα. Υπάρχουν και πρόσφατα φαινόμενα, που τα γνωρίζει ο κύριος υφυπουργός, στο Τμήμα αυτό. Περίπτωση της «Ιστορίας των Σλαβικών Εκκλησιών» και παλαιότερα της «Εκκλησιαστικής Ιστορίας». Υπαγωγή, λοιπόν, της οικογενειοκρατίας στην ευνοιοκρατία, ωραίο μείγμα.
Αμφότερα τα τμήματα της Θεολογικής Αθηνών διαθέτουν υγιείς ακαδημαϊκές δυνάμεις, καταξιωμένες με τις δικές τους ικανότητες και θυσίες αίματος και ιδρώτος. Στηριχθείτε σε αυτές, κύριε υφυπουργέ. Συμβουλευθείτε δε και την Εκκλησία της Ελλάδος, γιατί η Ακαδημαϊκή Θεολογία είναι και επιτελικό όργανο διακονίας υπέρ των σκοπών της στον κόσμο της Ορθοδοξίας, στον οποίο η Ακαδημαϊκή μας Θεολογία ηγείται σε πλείστους όσους τομείς, προς τιμήν της Εκκλησίας και της πατρίδας μας. Ο θυμόσοφος λαός μας συμβουλεύει ότι όταν πονάει δόντι, δεν κόβουμε κεφάλι, και ότι οι δεύτερες σκέψεις είναι φρονιμότερες των πρώτων.