«Φαμίλιες» και η Δημοκρατία του ενός τρίτου…

Δυστυχώς για τον λαό και τον τόπο, η Ειρηνική Κοινωνική Επανάσταση του Νοεμβρίου του 2009, που σημειώθηκε επιτυχώς στη Συντηρητική Παράταξη, παρέμεινε ημιτελής τον φετινό Νοέμβριο στην αυτοαποκαλούμενη Κεντροαριστερά.

Η «Φαμίλια» των Παπανδρέου με την ενεργό σύμπραξη του αποφωλίου της κατ’ ευφημισμό εκσυγχρονιστικής Αριστεράς, του κόμματος του κ. Φώτη Κουβέλη, διέβη τον κάβο της οριστικής και τελεσίδικης κοινωνικής ανατροπής.

Παραλλήλως εγχώρια και εξωχώρια κέντρα εξουσίας, την επομένη (!) των εκλογών, της πλέον αδιάψευστης καταμέτρησης των διαθέσεων του ελληνικού λαού, άρχισαν να εμφανίζουν «δημοσκοπήσεις», διά των οποίων «αμφισβητείται» η κρίση του εκλογικού σώματος!

Τα ίδια κέντρα, ήδη, έχουν επιδοθεί στη δρομολόγηση σχεδίων για τη σαλαμοποίηση της πολιτικής ζωής, ώστε μέσω αδύναμων πολιτικών σχημάτων να είναι, εκ του σκοτεινού παρασκηνίου, οι ουσιαστικοί διαχειριστές της Εξουσίας.

ΤΙ ΣΧΕΔΙΑΖΟΥΝ
ΟΙ «ΦΑΜΙΛΙΕΣ»…

Στα πλαίσια αυτά, αναμφιβόλως, εντάσσονται και οι σχεδιασμοί της «Φαμίλιας» Μητσοτάκη, στο πρόσωπο της κ. Ντόρας Μπακογιάννη, να εξαγγέλλει «σύγχρονο» πολιτικό σχήμα στηριζόμενο σε αναπαλαιωμένα υλικά!

Πάντοτε οι «Φαμίλιες» και οι διακινητές των σχεδίων της Κληρονομικής Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας μετέρχονται οβιδιακές μεταμορφώσεις προς παγίδευση του ελληνικού λαού.

Η χώρα υπό καθεστώς οικονομικής υποτέλειας («τρόικα») και μειωμένης εθνικής κυριαρχίας, 37 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, τίμησε το πολυσήμαντο αυτό γεγονός με το ίδιο, όπως τότε αίτημα: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία»…

Ο λαός συνειδητοποιεί καθημερινώς τον υποκριτικό ρόλο των κυριαρχούμενων από τις «Φαμίλιες» πολιτικών σχημάτων και τις κάθε είδους «ελίτ» (Οικονομική, Πνευματική, Καλλιτεχνική, Δημοσιογραφική, Εκδοτών και ιδιοκτητών τηλεοπτικών Μέσων κ.λπ.), απομακρύνεται από τα δρώμενα (αποχή) και προετοιμάζεται για τη Μεγάλη Ανατροπή.

Η δράση των επί μέρους «ελίτ» συγκεντρώνει τα χαρακτηριστικά καθοδηγούμενων ομάδων και όχι πρωτοποριακών, που θέτουν υπεράνω των μικροσυμφερόντων τους το συμφέρον του λαού και του τόπου.

• Η οικονομική «ελίτ»: Πέρα από το γεγονός ότι από τη μετακατοχική Ελλάδα απουσιάζει μια συγκροτημένη Εθνική Αστική Τάξη, η οικονομική «ελίτ» είναι μια ομάδα μεταπρατών ξένων οικονομικών συμφερόντων, σε σημείο ώστε στη χώρα να παρουσιάζονται «βιομήχανοι» χωρίς βιομηχανίες!

Τα υβρίδια εθνικής αστικής τάξης, που εμφανίζονται την περίοδο του Μεσοπολέμου, στη διάρκεια της Κατοχής στην πλειοψηφία τους αρνούνται να συνεργασθούν με τον κατακτητή και οδηγούνται σε οικονομική καταστροφή. Τη θέση τους καταλαμβάνουν οι εκπρόσωποι του μαυραγοριτισμού και οι συνεργάτες των κατακτητών. Στο ανώμαλο μετακατοχικό καθεστώς οι εν λόγω ενδύονται το ένδυμα της Εθνικοφροσύνης και καθίστανται οι «κλητοί και εκλεκτοί» της Ξενοκρατίας.

ΤΟ ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ…

Το παρασιτικό κεφάλαιο ανανεώνει την ορμή του στη διάρκεια της Επταετίας των συνταγματαρχών, ενώ από τη Μεταπολίτευση και εντεύθεν οι «Φαμίλιες» επιδίδονται στην κατασκευή των «νέων επιχειρηματιών» των οποίων η δραστηριότητα διασυμπλέκεται με τις κρατικές προμήθειες, τα εξοπλιστικά προγράμματα, τα δημόσια έργα και τη λεηλασία του χώρου των δημοσίων νοσοκομείων!

Οι προστατευόμενοι των «Φαμιλιών», «νέοι επιχειρηματίες», στις πρώτες οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει η χώρα, στη μόνη… επένδυση που επιδίδονται είναι η εσπευσμένη εξαγωγή χρημάτων και επιχειρήσεων στην αλλοδαπή!

• Πνευματική «Ελίτ». Η ραγδαία παρακμή της πνευματικής ελίτ της χώρας κορυφώνεται την εποχή της Χούντας των Συνταγματαρχών, όταν στην αίθουσα του στραγγαλισμένου Κοινοβουλίου, ακαδημαϊκοί, καθηγητές πανεπιστημίων, συγγραφείς και διανοούμενοι, συνωθούνται ν’ ακούσουν τις άναρθρες κραυγές του δικτάτορα.

Έκτοτε η συγκεκριμένη «Ελίτ» επιδίδεται, και μάλιστα με επιτυχία, στο άθλημα του νεποτισμού, στη συναλλαγή στους κομματικούς προθαλάμους, στην προώθηση της ανεπιστημοσύνης στα ΑΕΙ και, το χυδαιότερο, την εμπορία ακαδημαϊκών θέσεων!

Κάθε έννοια νομιμότητας καταπατείται βάναυσα στα «άδυτα» των ΑΕΙ, σε σημείο ώστε να εκλέγονται «καθηγητές» πανεπιστημίου άτομα στερούμενα «βασικού τίτλου σπουδών», ή στερούμενα διδακτορικών τίτλων, στοιχείου sine qua non για την ανάδειξή τους στη βαθμίδα του ακαδημαϊκού δάσκαλου.

• Δημοσιογραφική «Ελίτ». Η εικόνα της παρακμής αντανακλάται και στον χώρο της δημοσιογραφίας. Στην ειδησεογραφία το στοιχείο του ενδιαφέροντος («πουλάει ή όχι μια είδηση»;) είναι πάνω από το στοιχείο της σημασίας μιας είδησης, αλλά και της ίδιας της αλήθειας!

Τα χειραγωγημένα, ή ακόμη και τα «κατασκευασμένα» ρεπορτάζ, στηριζόμενα σε ανώνυμες πηγές, είναι στην ημερήσια διάταξη. Ασήμαντα γεγονότα μεγαλοποιούνται, ενώ άλλα σημαντικά αποσιωπούνται.

Οι δημοσιογράφοι, στερούμενοι επαγγελματικής προστασίας -η ΕΣΗΕΑ σηματοδοτεί απλώς ένα κτίριο στη γωνία των οδών Ακαδημίας και Βουκουρεστίου- ενδίδουν στους στόχους της ιδιοκτησίας και των διαφόρων εξουσιών και εξαναγκάζονται να εγκαταλείπουν τις αρχές της αντικειμενικής δημοσιογραφίας.

Ή ακόμη, και το σπουδαιότερο, η κατευθυνόμενη δημοσιογραφία ακμάζει. Η υποχρέωση του δημοσιογράφου να είναι «επιθετικός» σε κάθε μορφής εξουσίας ερμηνεύεται στην πλειοψηφία των περιπτώσεων ως δικαίωμα στη χυδαιότητα, τη σκανδαλολογία και την αλαζονεία. Επιθετικός, όμως, ουδόλως σημαίνει χυδαίος!