Εντολοδόχος συμφερόντων
Μέσα σε λίγες ημέρες, στις δύο Κυριακές της εκλογικής αναμέτρησης για τον «Καλλικράτη», το πολιτικό τοπίο άλλαξε ριζικά. Ο πρωθυπουργός και το κυβερνών κόμμα απώλεσαν την πολιτική ηγεμονία και αρκούνται πλέον σε μια οριακή υπεροχή έναντι της ΝΔ και επικαλούνται μια νίκη εντυπώσεων, με δημάρχους και περιφερειάρχες που συγκέντρωσαν από 15% έως 20% του εκλογικού σώματος…
Η κοινωνία, οι πολίτες, γύρισαν την πλάτη τους στον πρωθυπουργό και στην κυβέρνηση εκφράζοντας την απογοήτευση, την αντίδραση, αλλά και την οργή τους για την πορεία χρεοκοπίας και πολιτικής υποταγής στην οποία οδηγείται η χώρα. Η ανοχή του λαού εξαντλείται, η όποια συναίνεση έχει ήδη διαρραγεί και η κοινωνική νομιμοποίηση του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης καθίσταται πλέον οριακή.
Μέσα στις συνθήκες αυτές ο κ. Παπανδρέου υποχρεώνεται από την υπερκυβέρνηση του ΔΝΤ και της «τρόικας» να προχωρήσει σ’ ένα δεύτερο επίπεδο σύγκρουσης με την ελληνική κοινωνία: Αυτό το πεδίο σύγκρουσης, αυτός ο στρατηγικός στόχος, περιλαμβάνει την εκθεμελίωση και εκχώρηση των ΔΕΚΟ στο ιδιωτικό κεφάλαιο και τη συρρίκνωση των λειτουργιών του κρατικού τομέα. Η διπλή αυτή «επέλαση» συνεπάγεται δεκάδες –ίσως και εκατοντάδες χιλιάδες– απολύσεις εργαζομένων…
Οι εκλογές, λοιπόν, σύμφωνα με τα όσα συμβαίνουν από την επομένη, αποτέλεσαν ένα πρόσχημα, γι’ αυτό και το αποτέλεσμά τους επιχειρεί να το χρησιμοποιήσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός ως «διαβατήριο», ως πιστοποιητικό νομιμοποίησης των νέων επαχθών μέτρων. Άλλωστε ο ίδιος ο πρόεδρος του ΔΝΤ ο Ντομινίκ Στρος Καν «ερμήνευσε» το αποτέλεσμα αυτό ως απόδειξη της αποδοχής και της συναίνεσης του ελληνικού λαού προς τους όρους και τις επιταγές του Μνημονίου.
Τον πραγματικό στόχο του δεύτερου αυτού «κύματος» μέτρων τον εξέκφρασε όμως ο εκπρόσωπος του συστήματος των συμφερόντων της αγοράς, ο πρόεδρος του ΣΕΒ: Ο οποίος απαιτεί πλήρη αποδόμηση του κρατικού-δημόσιου τομέα και μαζικές απολύσεις υπαλλήλων, προβάλλοντας μάλιστα ένα προωθημένο λειτουργικό-ιδεολογικό «επιχείρημα». Ότι δηλαδή για τις μαζικές απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα ευθύνεται ο κρατικός-δημόσιος τομέας, οπότε η απόλυση των δημοσίων υπαλλήλων αποτελεί ένα είδος αποκατάστασης της κοινωνικής δικαιοσύνης…
Η θρασύτητα και ο κυνισμός που συνοδεύει τις δηλώσεις αυτές οφείλονται στο γεγονός ότι ο κ. Δασκαλόπουλος και τα συμφέροντα που εκφράζει διαπιστώνουν ότι τώρα «έφθασε η ώρα τους», αφού το πρόγραμμα που εφαρμόζει η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός είναι το δικό τους πρόγραμμα, γι’ αυτό και οι ίδιοι αποτελούν τα πραγματικά πολιτικά υποκείμενα των εξελίξεων… «Βρήκαμε τώρα τον Παπα(νδρέου), ας θάψουμε και τους ζωντανούς».
Η αυστηρή κριτική που πρέπει να ασκείται στον κρατικό μηχανισμό, στη λειτουργία και στην αποδοτικότητα των δημοσίων υπηρεσιών και φορέων, η περιστολή της σπατάλης, ο απηνής διωγμός της διαφθοράς και της συναλλαγής, η προώθηση ριζικών μεταρρυθμίσεων δεν έχουν σχέση με τα επιχειρήματα των συμφερόντων της ασύδοτης κερδοσκοπίας της αγοράς.
Μήπως είναι ψέματα ότι μεγάλο τμήμα του ιδιωτικού τομέα επιβιώνει και κερδοσκοπεί εδώ και δεκαετίες με «δανεικά και αγύριστα»; Πού διοχετεύθηκαν όλοι αυτοί οι πόροι που εισέρρευσαν από τα κοινοτικά προγράμματα; Ποιο ποσοστό του εθνικού προϊόντος καρπώθηκαν εργολάβοι, προμηθευτές, μονοπωλιακά συγκροτήματα; Πότε κατέβαλαν με συνέπεια φόρους ή εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία όταν οι ίδιοι οι μηχανισμοί του κράτους, σε συνεργασία μαζί τους, τους επέτρεψαν να παρουσιάζουν ελάχιστα κέρδη, ή και να εμφανίζουν ζημιογόνες τις επιχειρήσεις τους επί σειρά ετών;
Πού πήγαν στ’ αλήθεια τα 30 τρισ. δραχμών που «βούλιαξαν» το χρηματιστήριο και αφάνισαν τις οικονομίες εκατοντάδων χιλιάδων νοικοκυριών; Ποιοι επωφελήθηκαν από τα 25 δισ. των Ολυμπιακών Αγώνων, από τα έργα και τις υποδομές που σήμερα σαπίζουν;
Και τελικά τι πρόσφεραν –πέραν ολίγων λαμπρών εξαιρέσεων– στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας; Ποιες σύγχρονες παραγωγικές δομές προώθησαν επενδύοντας από τα κέρδη τους; Πόσες νέες θέσεις εργασίας δημιούργησαν;
Δυστυχώς σήμερα τα συμφέροντα της αγοράς γνωρίζουν ότι απευθύνονται σε μια αποδυναμωμένη –πολιτικά και κοινωνικά– κυβέρνηση και θέλουν να επιβάλουν τους στόχους τους: την πλήρη αποδυνάμωση των εργασιακών σχέσεων, τη μετατροπή των αμοιβών των ιδιωτικών υπαλλήλων σε επιδόματα. Επιδιώκουν ακόμα τη νομιμοποιημένη πλέον φοροαπαλλαγή τους και τη μείωση των εισφορών τους στα ασφαλιστικά ταμεία.
Το «έτερο σκέλος» αφορά την ιδιωτικοποίηση των «φιλέτων» των ΔΕΚΟ και –φυσικά– τη δημόσια περιουσία, την οποία έχει ήδη υποθηκεύσει το Μνημόνιο και μπορεί να διατεθεί προς εκποίηση, όπως «διαφήμισε» στις ΗΠΑ ο ίδιος ο πρωθυπουργός…
Αυτό ήταν το αληθινό πρόγραμμα του πρωθυπουργού στις εκλογές της 7ης και 14ης Νοεμβρίου. Αυτό το πρόγραμμα θέλησε να αποσιωπήσει μετά τα διλήμματα και τους εκβιασμούς. Μόνο που τώρα η σκληρή αλήθεια δεν χωράει άλλα προσχήματα. Η κοινωνία, οι πολίτες, που γύρισαν την πλάτη τους στα διλήμματα και στους εκφοβισμούς του κ. Γ. Παπανδρέου, υπάρχει τώρα το σοβαρό ενδεχόμενο να αντιδράσουν με τρόπους που δεν περιλαμβάνονται στο «πρόγραμμα» του πρωθυπουργού. Γιατί όταν μετατρέπεις την κοινωνία σε αντίπαλο, τότε θα πρέπει να είσαι έτοιμος να εισπράξεις και τις συνέπειες.