Διεθνές Οικονομικό Βαρόμετρο
1Ψεύδονται συστηματικά οι δημιουργοί του Μνημονίου και τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια τους ότι τάχα από το 2011 θα αρχίσει η υποχώρηση της ύφεσης και το 2012 θα έχουμε αύξηση του ΑΕΠ. Προγνώσεις παρηγοριάς, εντελώς αθεμελίωτες. Απόδειξη, η πορεία των ελληνικών επιτοκίων σε σύγκριση με τα επιτόκια της Ευρωζώνης. Τα επιτόκια χορηγήσεων στη χώρα μας παρουσίασαν άνοδο από τις αρχές του 2010, μετά τη συνεχή ανοδική πορεία των spreads που προκλήθηκε από τη δημοσιονομική κρίση. Και σε όλη τη διάρκεια της φετινής χρονιάς κινήθηκαν ανοδικά, ενώ στην Ευρωζώνη ακολούθησαν πτωτική πορεία. Η απόκλιση μεταξύ ελληνικών και ευρωζωνικών επιτοκίων είναι αρκετά σημαντική. Κι αυτό παρότι τα επιτόκια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας παρέμειναν σταθερά, όπως επίσης και το euribor με ασήμαντες διακυμάνσεις. Τώρα που το euribor άρχισε να σκαρφαλώνει, πού θα φτάσουν τα ελληνικά επιτόκια χορηγήσεων; Αυτή είναι η μία παράμετρος της συμπεριφοράς των τραπεζών στον τομέα της επιτοκιακής πολιτικής. Πέρα από αυτό όμως, έχουμε και το πρόβλημα της πιστωτικής επέκτασης. Οι τράπεζες χορηγούν δάνεια με το σταγονόμετρο. Οι στρόφιγγες των τραπεζών έχουν κλείσει. Κι αυτό δεν βοηθάει καθόλου στο ξεπέρασμα της ύφεσης και στην ανάκαμψη της οικονομίας της χώρας μας. Και δυστυχώς το κράτος θεάται τα γενόμενα εντελώς ανήμπορο να παρέμβει θετικά.
2Έτσι οι τράπεζες συντηρούν την ύφεση. Από αιμοδότες της οικονομίας έχουν μετατραπεί σε καθαρά κερδοσκοπικές επιχειρήσεις. Τα επιτόκια χορηγήσεων στις επιχειρήσεις κυμαίνονται από 5,30% έως 6% περίπου, χωρίς τις συναφείς επιβαρύνσεις με διάφορα έξοδα, ενώ τα αντίστοιχα επιτόκια στην Ευρωζώνη αρχίζουν από 2,25% και φτάνουν μέχρι 3,40%.
Έχουμε, δηλαδή, διπλάσια σχεδόν επιτόκια από αυτά της Ευρωζώνης. Και επειδή τα χρηματοοικονομικά έξοδα των επιχειρήσεων υπεισέρχονται, ως γνωστόν, στο κόστος των προϊόντων, δεν πρέπει να απορούμε για τη μείωση της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων στις διεθνείς αγορές και τη συρρίκνωση των εξαγωγών μας. Πέραν αυτού, και τα στεγαστικά δάνεια, που αποτελούν την κινητήριο δύναμη της οικοδομικής δραστηριότητας, θεωρητικά ξεκινάνε από 3,5% και με τα συναφή έξοδά τους προσεγγίζουν το 6%. Ενώ στην Ευρωζώνη τα αντίστοιχα επιτόκια κυμαίνονται από 2,70% έως 3% και με ελάχιστα συναφή έξοδα. Αν δείτε και τα επιτόκια που ισχύουν για τη χορήγηση καταναλωτικών και προσωπικών δανείων (πιστωτικών καρτών και λοιπών τραπεζικών «εφευρέσεων»), ξεκινάνε από 10% και φτάνουν πάνω από 18%, υπερδιπλάσια από τα ισχύοντα στην Ευρωζώνη. Η πρόσφατη αύξηση του euribor 3 (τριών) μηνών στο 1,05% θα αποτελέσει τη «χρυσή ευκαιρία» για την παραπέρα αύξηση των επιτοκίων χορηγήσεων από τις ελληνικές τράπεζες. Εξάλλου τα επιτόκια καταθέσεων έχουν σχεδόν μηδενιστεί για τις καταθέσεις ταμιευτηρίου (0,45%) και για τις προθεσμιακές (2,90% – 3,60%), ακολουθώντας τη γενική τάση μείωσης των πάσης φύσεως εισοδημάτων. Αποθάρρυνση της αποταμίευσης!
3 Εάν στη συμπεριφορά των τραπεζών που παρουσιάσαμε παραπάνω προσθέσουμε και την εσφαλμένη δημοσιονομική πολιτική του κράτους, έχουμε ένα μείγμα εκρηκτικό για τα θεμέλια της οικονομίας μας. Υπέρογκα χρηματοπιστωτικά έξοδα και υπερφορολόγηση φυσικών και νομικών προσώπων προκάλεσαν ασφυξία στην αγορά από τον περιορισμό της κατανάλωσης αγαθών και υπηρεσιών, πολλαπλασίασαν τα λουκέτα στις επιχειρήσεις και εκτίναξαν την ανεργία. Αλήθεια, πώς είναι δυνατόν ο πρωθυπουργός και ο υπουργός των Οικονομικών να ισχυρίζονται ότι η κατάσταση αυτή μπορεί να αναστραφεί και η ελληνική οικονομία από το 2012 να επανέλθει σε αναπτυξιακή τροχιά; Κανένα σημάδι δεν δείχνει μια τέτοια ελπιδοφόρα αλλαγή. Αντιθέτως, όλα δείχνουν χειροτέρευση των παραγόντων που προκαλούν την ύφεση. Αν φέτος η ύφεση παρουσιαστεί σε επίπεδο 4,5% – 5% (και όχι στο 4% που προσδοκά η κυβέρνηση), το 2011 η ύφεση θα υπερβεί το 6% με το τωρινό μείγμα της οικονομικής πολιτικής. Μνημόνιο, ύφεση και κυβερνητική ανικανότητα σίγουρα οδηγούν τον ελληνικό λαό σε απόγνωση και σε παντελή εξαθλίωση. Και έχοντας μια κυβέρνηση εντελώς ανίκανη να αντιληφθεί την πραγματικότητα και τυφλωμένη από τους «ύμνους» που ακούει από το διεθνές οικονομικό κατεστημένο, δεν μπορούμε να ελπίζουμε για καλύτερες μέρες. Ειλικρινά, θα ευχόμουνα να αλλάξει πολιτική η κυβέρνηση και να με διαψεύσει.