Βυζάντιον

Επιτέλους, αγαπητό μου ημερολόγιο, φίλε ψυχαναλυτή, πότε θα έρθει ο χειμώνας; Τι είναι αυτό που συμβαίνει; Παγιδευμένοι ανάμεσα σε εποχές, λες και το μεσημέρι η άνοιξη μας πιάνει από το ένα χέρι και το βράδυ το φθινόπωρο μας τραβάει από το άλλο. Πάντα κάπου στη μέση. Μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, σφύρας και άκμονος, σύγχρονου και πρωτόγονου. Το μόνο που ξεχωρίζει πλέον στον ορίζοντα είναι το νησί της απελπισίας. Η γη της ελπίδας ούτε που φαίνεται. Έστω, φτάνουμε κάπου! Και να, όπως σας έχω υποσχεθεί, το ημερολόγιό μου για την εβδομάδα που έφυγε…

Τη Δευτέρα έβλεπα με το αριστερό μάτι το οικονομικό ρεπορτάζ στην τηλεόραση, αλλά με το δεξί μάτι και την καρδιά μου ανθισμένη διάβαζα email και tweets για τα αποτελέσματα των εκλογών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Μου θυμίζει περιβάλλον Ομπάμα μετά τον Μπους. Απορώ καμιά φορά πώς είναι δυνατόν τόσο έξυπνοι άνθρωποι, όπως οι φίλοι μου στο Facebook και στο twitter, να βγάζουν τέτοια κακία που συνάμα να ξεπετάει και ένα ωραίο χιούμορ. Πιθανότατα επειδή αρκετοί από αυτούς είναι gay και, όπως και να το κάνουμε, η αδερφή έχει την τσαχπινιά κάτω από το ξυρισμένο μουστάκι. Για να είμαι ειλικρινής, δεν με συνεπαίρνει τόσο η ορκωμοσία του Μπουτάρη από τον Άνθιμο. Κατά βάθος πολιτικάντηδες είναι και οι δύο και στο τέλος θα εμφανιστούν αγκαλιασμένοι στη δημόσια σκηνή. Και δεν σας κρύβω πως τον φοβάμαι τον Μπουτάρη σε κάτι τέτοια. Το είχε επαναλάβει με εκείνη τη δήλωση συγγνώμης προς τον Παπαγεωργόπουλο, όταν σύρθηκαν στα δικαστήρια. Λογικά θα το κάνει και με τον Άνθιμο για το καλό της πόλης.
•••
Αναγκαστικά, λοιπόν, βάζω όλες μου τις μάρκες για γέλιο και θέαμα στη χριστουγεννιάτικη Αθήνα. Όχι τόσο στη φωταγώγηση του δένδρου από τον Νικήτα – εκεί θα γελάει, έχει μπει στο πετσί του ρόλου. Θα ήθελα να τον δω στα εορταστικά συσσίτια απόρων, στις επισκέψεις σε γηροκομεία και σε ανήμπορους συμπολίτες μας. Να πάρεις αυτήν τη θλιμμένη φατσούλα και να τη βάλεις στη θέση του Ρούντολφ, στο έλκηθρο του αϊ-Βασίλη. Να τον βλέπεις και να θέλεις να τρέξεις, να τον αγκαλιάσεις, να του δώσεις στοργή. Του κερατά, είμαστε κοινωνικά ανάλγητοι. Δεν γίνεται να μην υπάρχει πρόνοια για περιπτώσεις σαν του Νικήτα. Είναι σε χειρότερη κατάσταση από τον Σκρουτζ. Στην περίπτωση του Νικήτα δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία. Τέλος. Πώς να αισθάνεται ένας πολιτικός με τραυματισμένη υστεροφημία και καμία ελπίδα επαναφοράς; Πιστεύω σαν θαμμένος ζωντανός. Έχει κλείσει η πλάκα από πάνω και δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα.
•••
Η οδύνη για τον Νικήτα μεγαλώνει όταν διαπιστώνει από ποιον έχασε. Από έναν άνθρωπο χωρίς ακτινοβολία, χωρίς πολιτική δημοφιλία, παντελώς άγνωστο στο ευρύ κοινό. Το μικρό πολιτικό μέγεθος του Καμίνη φωτίζει την τεράστια αδυναμία του Κακλαμάνη. Κατώτερος των περιστάσεων. Στην αρχή πήγα να χαρώ, είπα πως οι άνθρωποι αρχίζουν να αλλάζουν. Μετά κατάλαβα πως είναι απλώς λογικοί, δεν είναι τόσο αυτοκτονικοί να επανεκλέξουν τον Κακλαμάνη. Και αν κάτι πρέπει να μας προβληματίσει, είναι πως πήρε και σχετικά μεγάλο ποσοστό. Εντάξει, για τη Θεσσαλονίκη δεν το συζητώ. Ο Άνθιμος απεδείχθη ο καλύτερος φίλος του Μπουτάρη. Πάντα τέτοια!
•••
Ξέρω πως τώρα θα σκεφτείτε ότι, παρά την καλή διάθεση που επιδεικνύει το εκλογικό σώμα, ο «Μακεδόνας της καρδιάς μας» συνεχίζει να διατηρεί ένα ισχυρό λαϊκό έρεισμα που θα τον οδηγήσει μέχρι τη συνταξιοδότηση και την απόσυρση από τον πολιτικό βίο. Και κατηφής θα συμφωνούσα. Αλλά σε αυτόν τον τόπο πάντα οι αλλαγές από την πόλη ξεκινούν και βγαίνουν σιγά σιγά στα χωριά. Κάποτε θα φτάσει και στην περιφέρεια το ρεύμα. Και τότε ο «Μακεδόνας της καρδιάς μας» θα γίνει σαν παλιό τζουκ μποξ που παίζει μόνο Καζαντζίδη. Ξεχασμένος σε γωνιά επαρχιακού καφενείου. Μπορεί το παρόν και το παρελθόν να φέρθηκαν γενναιόδωρα προς το πρόσωπό του, αλλά το μέλλον του επιφυλάσσει την πλήρη ανυποληψία. Το πρόβλημα είναι πως ουδόλως τον ενδιαφέρει. Το πολύ, αν του λείπει το χειροκρότημα, να δουλέψει σε παιδικό θέατρο.
•••
Την Τρίτη ήθελα να πάω στην πλατεία Αττικής και να επιστρέψω τα αυγά στους τύπους που τα έριχναν στους μουσουλμάνους την ώρα της ομαδικής προσευχής. Μετά άρχισα να τους βλέπω στα Προπύλαια και ομολογώ πως κάτι μέσα μου με τσίμπησε. Όχι για την αύξηση του ποσοστού των μουσουλμάνων –προσωπικώς μου είναι αδιάφοροι όσο και οι χριστιανοί– αλλά για τα καινούργια ρήγματα που θα ανοίξουν στο σώμα της κοινωνίας. Φοβούμαι πως από ένα σημείο και μετά το πρόβλημα θα φωνάζει, όταν οι ακραίοι και των δύο πλευρών αρχίσουν να ανταλλάσσουν μπουνιές και βόμβες. Όμως μέχρι στιγμής δεν ξέρω κανένα μουσουλμάνο της Ελλάδας με σιδερογροθιά στο χέρι. Δικά μας είναι τα παλικάρια. Δικό μας αίμα, που λένε. Τι θα γίνει; Δεν ξέρω. Και όποιος αφορίζει, να δείξει και τη λύση. Θέλω τέμενος στην Αθήνα; Φυσικά και θέλω. Με τεράστια πλατεία. Να τους έχω όλους μαζεμένους εκεί, η ΕΥΠ να πληρώνει αδρά τους επικεφαλής και να ζούμε όλοι πεινασμένοι και διχασμένοι στη μίζερη κοινωνία μας.
•••
Όπως κάθε 17 Νοέμβρη, έτσι και φέτος, προσπάθησα να ρευτώ όλα όσα έχω καταπιεί τα προηγούμενα χρόνια για τη γενιά του Πολυτεχνείου και τη σχετική μυθολογία. Υπήρξε γενιά του Πολυτεχνείου; Βλακείες, δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα. Πίσω από τον ορισμό της γενιάς του Πολυτεχνείου οχυρώθηκαν οι σημερινοί εξηντάρηδες που αναζήτησαν πατριωτικό άλλοθι για το πλιάτσικο και τη μιζέρια της χώρας. Μια πράξη αντίστασης με έντονο συμβολισμό μυθοποιήθηκε, φούσκωσε σαν ζυμάρι, μήπως και καλύψει τη νεολαία της εποχής και τους λίγο μεγαλύτερους. Υπερβάλαμε και εκεί, απόρροια της υστέρησης στα προηγούμενα χρόνια. Μια γελοία χούντα είχαμε. Τη χούντα που μας άξιζε. Αστείοι και απάνθρωποι συνάμα, φριχτοί ερασιτέχνες. Έτσι και ανέβαινε στην Ελλάδα χούντα τύπου Λατινικής Αμερικής, ακόμα θα είχαμε δραχμούλες με έμβλημα τον φοίνικα. Όμως όχι. Ένα τσούρμο αστεία τυπάκια μας καβάλησαν στον σβέρκο και ο περήφανος ελληνικός λαός το ανέχτηκε. Μη σου πω ότι και ένα κομμάτι του ήθελε τον λοχία. Στα κρυφά, με τον τρόπο που ο μουστακαλής ψωνίζεται με τραβεστί τα βράδια. Τώρα τα περί επίκαιρων συνθημάτων τα ακούω βερεσέ – μόνο τα κλισέ προσφέρονται πλέον βερεσέ. Πάντα το ψωμί θα πηγαίνει στους πλούσιους, η παιδεία θα καταστρέφεται από τα παιδιά της και ο ένας θα προσπαθεί να βιάσει την ελευθερία του άλλου. Όσο η βία δεν έχει σχέση με τη μνήμη, άλλο τόσο και τα συνθήματα δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα.
•••
Την Πέμπτη το πρωί άρχισα να γράφω τη στήλη. Γύρω μου υπάρχουν κάτι εφιαλτικοί τίτλοι για τα 4 δισ. ευρώ που πρέπει να βρεθούν, με τη μορφή μέτρων, ως το 2011. Η πηγή μου στο οικονομικό επιτελείο λέει ότι λεφτά υπάρχουν μέχρι τους μισθούς και τις συντάξεις του Φεβρουαρίου. Μετά η άνοιξη μπορεί να έρθει με πτώχευση ή όπως αλλιώς θέλουν να το πουν. Μετά είπα στον εαυτό μου ότι οι Βαυαροί έφτιαξαν ζαβό αυτό το κράτος, μόνο και μόνο για να έχουν κάτι να ασχολούνται τους επόμενους αιώνες. Κάτι σαν τον κύβο του Ρούμπικ, αλλά σε ιστορικό επίπεδο. Η πηγή μου επέμεινε ότι το Δημόσιο θα απειλήσει με στάση πληρωμών, μήπως και απορροφήσει τις απολύσεις και το κλείσιμο νοσοκομείων και πανεπιστημίων. Μετά μου είπε κάτι ενθαρρυντικό, πως στο γραφείο ΓΑΠ υπάρχουν πιο τεκμηριωμένες μελέτες για παρέμβαση στα της εκκλησιαστικής περιουσίας. Ας γίνει και πλιάτσικο, γιατί όχι; Τέσσερα δισεκατομμύρια ευρώ. Τόσα του λείπουν του Παπακωνσταντίνου. Εμένα μου λείπουν πολύ λιγότερα. Γιατί, όμως, αισθάνομαι ότι τα βράδια αυτός κοιμάται καλύτερα από μένα;