Απάντηση Θ. Αντωνόπουλου

Όμως από το ίδιο ταμείο αναδύεται και το «αξίωμα» του αδιαμφισβητήτου και διαχρονικής σημασίας κριτηρίου των ανθρωπίνων πράξεων: «Προς γαρ το τελευταίον εκβάν έκαστον των προϋπαρξάντων κρίνεται».

Η συνάδελφος πρόεδρος του ΕΔΟΕΑΠ διασκελίζει το ουσιώδες στοιχείο της αντιγνωμίας περί του «Λευκώματος», η οποία δεν εστιάζεται σʼ αυτό καθεαυτό το «Λεύκωμα», αλλά στη μετά θάνατον, και δη μετά παρέλευση 70 χρόνων, απονομή δημοσίου επαίνου επί δικαίους και αδίκους, όταν ο Χρόνος και η Ιστορία έχουν αποφανθεί και έχουν καταλογίσει «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ».

Τέλος, ως προς τις συμβουλές χρηστοήθειας της κ. Σπανοπούλου, καθίστανται άνευ αντικειμένου μετά τη χρήση από τη σεβαστή πρόεδρο του ΕΔΟΕΑΠ των χαρακτηρισμών «προπέτης», «άνευ ταπεινότητας» και «απουσία στοιχείων καλύτερου ανθρώπου».