Ο περιφερειάρχης-πρωθυπουργός…

Έναν μόλις χρόνο μετά τον «θρίαμβο» των εκλογών του 2009 το κυβερνών κόμμα -και προσωπικά ο πρωθυπουργός- υπέστη στις 7 Νοεμβρίου μια σοβαρή και ίσως καθοριστικής σημασίας ήττα.
Η ήττα αυτή καταγράφεται μέσα από δύο αντίρροπα κοινωνικά ρεύματα που συγκλίνουν όμως ως προς το τελικό τους αποτέλεσμα: Το πρώτο ρεύμα ήταν αυτό που προσήλθε στις κάλπες και έδωσε το ποσοστό του 34% στο ΠΑΣΟΚ, αφαιρώντας του στην πράξη την πολιτική ηγεμονία που αντλούσε από το αποτέλεσμα των εκλογών του 2009.
Το δεύτερο -και πλέον κρίσιμης σημασίας- ρεύμα «συμπυκνώθηκε» στο αριθμητικό ποσοστό του 40% της αποχής, στο οποίο θα πρέπει να προσθέσουμε το ποσοστό του 10% της αμέσου αποδοκιμασίας που καταγράφηκε στο επίπεδο των άκυρων και λευκών ψηφοδελτίων. Το ρεύμα αυτό εκπέμπει ένα διπλό μήνυμα:
Ένα τμήμα του οριοθετείται εκτός του πολιτικού συστήματος, αποδοκιμάζει συνολικά τα κόμματα και αρνείται να συμμετάσχει σ’ ένα «στημένο παιγνίδι» κομματικών συσχετισμών και εξουσιών. Ένα δεύτερο σοβαρό τμήμα της πρωτοφανούς αυτής αποχής επέστρεψε στον πρωθυπουργό το εκβιαστικό δίλημμα που εξαπέλυσε ο ίδιος κατά των πολιτών. Την ευθύνη της διεξαγωγής των εκλογών και το βάρος των συνεπειών που θα προκύψουν θα πρέπει να το αναλάβει ο ίδιος. Η πορεία προς τη χρεοκοπία θα καταλογισθεί τότε στον ίδιο τον Γ. Παπανδρέου και την κυβέρνησή του.
Εάν αυτό το πρωτοφανές κοινωνικό «κύμα» της αποχής έφθανε μέχρι τις κάλπες, τότε είναι βέβαιο ότι τα ποσοστά των δύο κομμάτων της διακυβέρνησης θα έπεφταν αρκετά κάτω του 30%. Αυτό σημαίνει ότι η σημερινή κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός διαθέτουν μεν άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και καταγράφονται -αριθμητικώς- ως πρώτο κόμμα στην αναμέτρηση της 7ης Νοεμβρίου, όμως στην πράξη ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΛΕΣΕΙ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ -και όχι την τυπική- ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ. Έχουν αναγορεύσει σε αντίπαλό τους την κοινωνία και τους πολίτες και τώρα «εισπράττουν» τις αντιδράσεις τους.
Η έκταση και το ποιοτικό περιεχόμενο της άρνησης και της αποδοκιμασίας των πολιτών δεν μπορούν να καλυφθούν από την περιορισμένη υπεροχή του 2% του ΠΑΣΟΚ έναντι του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ούτε από την αριθμητική καταμέτρηση περιφερειών και δήμων.
Στην πράξη η αποδοκιμασία εκδηλώθηκε στο πρόσωπο του ίδιου του πρωθυπουργού. Ο ίδιος με τα εκβιαστικά διλήμματα, την απόπειρα τρομοκράτησης των πολιτών με το φόβητρο της επερχόμενης χρεοκοπίας, αν δεν ψηφιστούν οι υποψήφιοί του, με τους απαράδεκτους χαρακτηρισμούς που εκτόξευσε κατά των πολιτών, ανέλαβε όλη την ευθύνη για το αποτέλεσμα των εκλογών αλλά και για τις συνέπειες του αποτελέσματος αυτού.
Στην ουσία ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου αναγόρευσε τον εαυτό του υποψήφιο περιφερειάρχη Αττικής, υποκαθιστώντας τον επίσημο υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ, και εισέπραξε το πενιχρό 24%… Όσοι δεν «τον ψήφισαν» χαρακτηρίστηκαν από τον ίδιο, κατά λέξη, αντιπατριώτες, «αντεθνικώς δρώντες», υπονομευτές της πορείας σωτηρίας της χώρας…
Ανεξάρτητα όμως από τις προθέσεις, τις βουλήσεις και τις δυνατότητες του κυβερνώντος κόμματος και του πρωθυπουργού, έχουμε φτάσει σε μια οριακή κατάσταση που οδηγεί βήμα προς βήμα προς τη χρεοκοπία και την πτώση.
Ο πρωθυπουργός και η ηγετική ομάδα που τον περιβάλλει δεν μπόρεσαν να βρουν μια «γλώσσα» συνεννόησης και ειλικρινούς επικοινωνίας με την κοινωνία, με τους έλληνες πολίτες. Από συμπαραστάτη μετέτρεψαν την κοινωνία σε αντίπαλο. Ούτε η συναίνεση ούτε καν η ανοχή δεν μπορεί να επιτευχθεί όταν μια κοινωνία οδηγείται στη ραγδαία επιδείνωση των συνθηκών της ζωής της, όταν η παραγωγική δομή αποσυντίθεται και η ανεργία αυξάνεται, όταν το ίδιο το παρόν και το μέλλον δεν μπορούν να διασφαλισθούν. Όταν τελικώς αντί του διαλόγου και της συνεννόησης επιλέγεται η τρομοκράτηση και ο εκφοβισμός των πολιτών.
Τώρα η καταγεγραμμένη πλέον, σαφέστατα, κοινωνική αντίθεση, αντίδραση και απόρριψη των επιλογών της κυβέρνησης -που οδήγησε μια ολόκληρη κοινωνία στο «σιδερένιο κλουβί» της εξουσίας των χρηματοπιστωτικών οργανισμών και του ΔΝΤ- διαπερνούν και το εσωτερικό της κυβερνητικής παράταξης και διαμορφώνουν ένα πεδίο οξυνόμενων εσωκομματικών αντιθέσεων και αντιπαραθέσεων.
Πρώτος στόχος είναι η «κλειστή ομάδα» την οποία επέλεξε ο πρωθυπουργός για να διαχειρισθεί τις τύχες της χώρας και της κυβέρνησής του. Τώρα οι ευθύνες αναζητούνται σ’ αυτήν την ομάδα των «επιτελών-προκρίτων» και φυσικά στον ίδιο τον πρωθυπουργό. Το μόνο πλεονέκτημα που μπορούσε να επικαλεσθεί όλο αυτό το διάστημα ο Γ. Παπανδρέου και η κυβέρνησή του ήταν η στήριξη και η συναίνεση που μπορούσε να αντληθεί από το 44%. Σήμερα όμως, αφού «φρόντισε» ο ίδιος να εξανεμίσει αυτήν τη συναίνεση, βρίσκεται αντιμέτωπος με διαδικασίες οι οποίες οδηγούν στο επόμενο διάστημα σε πολιτικές ανακατατάξεις που θα κρίνουν τη μοίρα του ίδιου και του κόμματός του… Ίσως αποτελέσει το πρώτο «θύμα» στο θυσιαστήριο του Μνημονίου…