Βυζάντιον

Ο υποψήφιος, που μάλλον θα εκλεγεί σήμερα, είχε βγάλει έξω μια τεράστια τηλεόραση η οποία ούρλιαζε πάνω στο Mega. Άκουγες την Τρέμη σε υψηλή ένταση, τρόμαζες και περίμενες να ακούσεις τον θόρυβο του ελικοπτέρου από πάνω σου. Εγώ, εκτός από φοβισμένος, είχα νευριάσει κάπως με την Όλγα. Και θα σας πω γιατί.

Ξεκίνησε τον εκλογικό μαραθώνιο λέγοντας πως δεν θα παρακολουθήσουμε exit poll επειδή η δημόσια τηλεόραση αρνήθηκε να συνεισφέρει στον κοινό λογαριασμό. Σκέφτηκα πως είναι απαράδεκτο για ένα ιδιωτικό κανάλι να καταγγέλλει τη μη συμμετοχή του κράτους στη βελτίωση του προϊόντος που προσφέρει προς το κοινό. Ούτως ή άλλως, το ίδιο κανάλι το έχουμε πληρώσει μέσω κρατικών προμηθειών προς τους μετόχους του. Έπρεπε να τα δώσουμε ως και στο exit poll; Για κακή μου τύχη, η μακαρονάδα έφτασε μαζί με τον Γιώργο στις οθόνες. Η παρέα έτρωγε τα μακαρόνια, εγώ πήγα δίπλα, στο κέντρο του υποψηφίου δημάρχου. Αισθάνθηκα μια κάποια αμηχανία: Κι αν οι περαστικοί νόμιζαν ότι εγώ έχω να κάνω με αυτόν τον τύπο; Λούφαξα σε μια γωνία και άκουσα τον Γιώργο. Γύρισα στα μακαρόνια μου πριν τελειώσει αυτό που δεν είχε τη συγκρότηση για να αποτελεί δήλωση ούτε τη βαρύτητα για να παριστάνει το διάγγελμα.

•••
Στο τραπέζι μια φίλη αποφάσισε να μου βάλει χέρι – δυστυχώς μόνο μεταφορικά. «Μα, Προκόπιε, εσύ δεν μας έλεγες να μην κλείσουμε καν διακοπές για Δεκέμβρη λόγω εκλογών στις 12 του μήνα; Ξέρεις πόσο φθηνή είναι η Ταϊλάνδη αυτές τις μέρες πριν από τις γιορτές;» Εγώ ήθελα να γίνω κάτι σαν το μακαρόνι της, να με ρουφήξει μέσα της. Της εξήγησα ότι λίγες ώρες νωρίτερα ακόμα και οι υπουργοί έστελναν SMS σε δημοσιογράφους ρωτώντας αν έχουν κάποια συγκεκριμένη πληροφορία για τις προθέσεις του πρωθυπουργού. Επίσης ήθελα να της πω για την παράκληση κορυφαίας υπουργού προς δημοσιογράφους να μην ερωτηθεί σχετικώς, αλλά δεν θέλω να την εκθέσω περισσότερο. Γνωρίζω επίσης ότι ακόμα και υπουργοί που θεωρούνται στενοί συνεργάτες του Γιώργου το μεσημέρι της Κυριακής δεν είχαν ιδέα ούτε καν για την πορεία της ψηφοφορίας. Ασφαλώς και είχαν μελετηθεί δύο σχέδια δήλωσης, αλλά είναι μάλλον βλακώδη αυτά που ακούστηκαν για παρέμβαση του ξένου παράγοντα. Όμως αν ο Γιώργος πήγαινε σε εκλογές, θα ζούσαμε τον σουρεαλισμό τού να ισχυρίζεται η κυβέρνηση πως έχασε, με την αντιπολίτευση να της απαντά πως στην ουσία κέρδισε. Αν θέλετε την –όχι και τόσο έγκυρη– άποψή μου, ο πρωθυπουργός θυμίζει στρατιωτικό που θα ήθελε παρέα στην αίθουσα χαρτών, αλλά κανένας δεν τολμάει να περάσει την πόρτα. Αν ο Γιώργος είναι τώρα άτολμος, οι υπόλοιποι είναι ανεύθυνοι. Και εν τέλει, η χώρα βιώνει τη μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων πενήντα ετών σε περιβάλλον παιδικής χαράς. Λένε ότι καλό είναι να μην παίρνεις ποτέ τη ζωή στα σοβαρά, αλλά κάπου εδώ το έχουμε παρακάνει.

•••
Τη Δευτέρα το πρωί ξύπνησα και χάζευα τις πολιτικές συζητήσεις, την άοκνη προσπάθεια όλων να ερμηνεύσουν το αποτέλεσμα της κάλπης και, κυρίως, να αποδώσουν κάπου το ποσοστό της αποχής. Άλλαξα κανάλι, έβαλα κάτι με ζώα. Και αυτομάτως εξήγησα τους λόγους της αποχής. Όταν πλέον δεν αντέχεις να τους βλέπεις, πώς είναι δυνατόν να τους ψηφίσεις; Άκουγα, ας πούμε, την Κανέλλη να συζητά με τον Παπαδάκη για την αποχή των νέων. Και ειλικρινά ανακατεύτηκα. Συζητάμε για την αποχή των νέων όταν κατά βάση τούς ζηλεύουμε και τους μισούμε επειδή δεν έγιναν σαν κι εμάς. Το κατάλαβες τώρα γιατί απέχουν; Επειδή παίρνουν τις αποστάσεις τους. Δεν νομιμοποιούν το σύστημα, σιχαίνονται και να το ακουμπήσουν. Κάπως έτσι, ένα ποσοστό συμμετοχής γύρω στο 55% θα θεωρείται ικανοποιητικό. Όμως κάποια στιγμή το 45% θα πρέπει κάτι να πει. Και φοβούμαι ότι, επειδή δεν θα έχει θεσμική εκπροσώπηση, θα αρχίσουν τα δύσκολα. Όταν έχεις το 45% του εκλογικού σώματος να περιφέρεται ελεύθερο, καλό είναι να είσαι έτοιμος για τα πάντα και πρώτα για το λούσιμο με σάλιο.

•••
Tην Τρίτη διαπίστωσα ότι ο Μιχαλολιάκος της Χρυσής Αυγής θα συνυπάρχει πλέον στο ίδιο δημοτικό συμβούλιο με τον Ψινάκη. Όσο και αν γκρινιάζεις, όσο και αν δυσφορείς, όσο και αν βρίσκεις ατέλειες, η δημοκρατία είναι τελικά το καλύτερο δυνατό πολίτευμα. Εννοείται πως δεν μιλάμε πια για συνεδρίαση δημοτικού συμβουλίου, αλλά για το Κλουβί με τις Τρελές. Επίσης οφείλω να δηλώσω ότι δέχομαι αύξηση τελών στον Δήμο Αθηναίων μόνο και μόνο για να πληρωθούν οι μπράβοι του Ηλία, έτσι ώστε να ξεκατινιάζει με άνεση τον χρυσαυγίτη. Μετά, τα υπόλοιπα τα λύνει η ζωή και το θέαμα. Βάλε στη Nova τις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου με pay per view και έχεις λύσει το οικονομικό της Αθήνας για δεκαετίες. Οφείλω δε να σας πω ότι το ποσοστό της Χρυσής Αυγής δεν μου προκαλεί καμία εντύπωση, μη σας πω ότι το βρίσκω και μικρό. Πρώτον, διότι με τέτοιο ποσοστό αποχής, αλλά συνάμα με τους χρυσαυγίτες συντεταγμένους, είναι λογικό να καταγραφεί υψηλό ποσοστό.
Ομοίως, αν οι άνθρωποι στο κέντρο και στον Άγιο Παντελεήμονα δεν ψήφιζαν τη Χρυσή Αυγή, θα τους έλεγα πειραγμένους. Δηλαδή, τι άλλο θα έπρεπε να συμβεί; Να αρχίσουν οι Αφγανοί να λιθοβολούν ελληνίδες μοιχαλίδες πάνω στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα; Με όσα έχουν γίνει ψηφίζεις Χρυσή Αυγή ως διαμαρτυρία, όχι ως νεοφασίστας. Εδώ δεν ξέρω αν αξίζει να σημειώσετε και την ποιοτική διαφορά: Ο αντιεξουσιαστικός χώρος, η περιοχή της αδέσποτης Αριστεράς, δεν κατάφερε να ενταχθεί κάτω από μια κοινή έκφραση συλλογικότητας, ούτε καν κάτω από τον Αλαβάνο. Τι θέλω να πω; Ότι στην προκειμένη περίπτωση η Χρυσή Αυγή απαντά (έστω και έτσι) σε ένα υπαρκτό πρόβλημα. Και σου προκύπτει ως ο φορέας με το μεγαλύτερο ποσοστό αύξησης ψήφων. Και πού να δείτε όταν αρχίσουν να κατεβαίνουν οι πορνοστάρ!

•••
Την Τετάρτη άρχισα να σκέφτομαι τι ωραία που θα ήταν να συνεργαστεί ο Αμυράς με τον Ψαριανό σε έναν κοινό συνδυασμό που θα διασκεδάζει στα μπαρ, θα διαβάζει μόνο free press και θα συμμετέχει στις εκδηλώσεις των Atenistas, μακράν της υγιέστερης συλλογικής έκφρασης που εκδηλώθηκε τα τελευταία χρόνια. Σε δύο τετραετίες, οι Atenistas θα μπορούσαν να μπουν γερά στο παιχνίδι των δημοτικών πραγμάτων. Αλλά τότε, θέλοντας και μη, θα διαβρωθούν από τους μηχανισμούς, θα εκμαυλιστούν από την ισχύ. Όμως μέχρι τότε στηρίζουμε, μαζεύουμε μπάζα, ανάβουμε κεράκια, παίρνουμε κουράγιο από το χαμόγελο του διπλανού μας. Το απόγευμα οι καλές μου σκέψεις χάλασαν από το τηλεφώνημα του ανθρώπου που, εδώ και χρόνια, μας ταΐζει με οικονομική ενημέρωση. «Προκόπιε, δεν είναι γελοίοι οι κυβερνητικοί ισχυρισμοί που λένε ότι δεν θα περικοπούν μισθοί, συντάξεις και δεν θα μπουν νέοι φόροι; Βάζω στοίχημα ότι την επόμενη χρονιά οι άνεργοι θα αυξηθούν κατά 300.000. Το 10% από αυτούς θα προέλθει από το Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ. Οι υπόλοιποι από την απελευθέρωση των επαγγελμάτων και τις νέες εργασιακές σχέσεις. Στο υπουργείο Υγείας ίσως και να ξέρουν ποια νοσοκομεία θα κλείσουν. Θα κλείσουν και πανεπιστημιακά ιδρύματα. Κανένας δεν τολμάει να το πει, θα το ψελλίσουν κατά την άνοιξη…»

•••
Την Πέμπτη έγραψα και παρέδωσα τη στήλη. Και νομίζω ότι μου βγήκε καλή επειδή είχα τόσα άλλα τρομακτικά γύρω μου, που κρύφτηκα μέσα στον Προκόπιο και για λίγο σταμάτησα να φοβάμαι.
Φτάνοντας κάπου εδώ, διαπίστωσα ότι δεν μου έμεινε χώρος να γράψω για τον Άνθιμο και τον Μπουτάρη, για τη μιζέρια της Θεσσαλονίκης που, με ένα νέο παιδί, θα γυρίσει στην εποχή του Κούβελα. Σας αφήνω εδώ, είναι και ο Καψής που φωνάζει τώρα στο παράθυρο και αισθάνομαι ότι μπορεί και με βλέπει…