Ψήφος – βέλος αιχμηρό…

Φοβούνται ότι «θα φύγουν νύχτα» και γιʼ αυτό δεν αποκλείεται να επιχειρήσουν το απονενοημένο διάβημα και να προκηρύξουν γενικές εκλογές. Για να κάνουν τι, αλήθεια; Ακόμη και στην υποθετική περίπτωση νέας αυτοδυναμίας, αυτή θα είναι τόσο ισχνή, που θα δημιουργήσει νέα, σοβαρότερα προβλήματα από την υποτιθέμενη απειλή της αποδοκιμαστικής ψήφου…
Είναι σαφές πια ότι ο Παπανδρέου, τρομαγμένος από τις αρνητικές δημοσκοπήσεις, εκτόξευσε τον εκβιασμό των γενικών εκλογών για να τρομάξει την κοινωνία («Ψήφος ευθύνης ή χρεοκοπία»), να συσπειρώσει τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ και να αναχαιτίσει κάπως τη ραγδαία πτώση. Όμως αυτό το σάλτο μορτάλε τον εγκλώβισε σε μια οδυνηρή πιθανότητα: ενδεχόμενη πανωλεθρία στις εκλογές οδηγεί μοιραία σε γενικές εκλογές, με το κυβερνών κόμμα να σέρνεται στη νέα κάλπη υπό συνθήκες πανικού και κατάρρευσης!
Ας υποθέσουμε όμως ότι το
ΠΑΣΟΚ επιπλέει, έρχεται πρώτο κόμμα και συγκροτεί αυτοδύναμη κυβέρνηση. Το πιο πιθανό στην περίπτωση αυτή είναι να έχει οριακή αυτοδυναμία (γύρω στους 152 βουλευτές)! Δηλαδή, λιγότερους από τους σημερινούς, με αποτέλεσμα να εξαρτάται άμεσα η επιβίωση της νέας κυβέρνησης από τη στάση μιας δράκας βουλευτών. Αν ληφθεί υπʼ όψιν ότι η κατάσταση στο κυβερνών κόμμα θυμίζει ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί, προκύπτει εύκολα το συμπέρασμα ότι οιαδήποτε απόπειρα για νέα μέτρα, όπως αυτά που μοιραία θα ληφθούν, θα αποτελεί κίνδυνο-θάνατο για το εύθραυστο κυβερνητικό σχήμα. Με άλλα λόγια, η πραγματική ομηρία για τον κ. Παπανδρέου δεν θα είναι ενδεχόμενη αρνητική ψήφος στις αυτοδιοικητικές εκλογές, αλλά η πιθανότητα να ξανακερδίσει τις γενικές εκλογές!
Υπόθεση εργασίας δεύτερη: Αν η αρνητική ψήφος του Νοεμβρίου αποδειχθεί καταπέλτης για το ΠΑΣΟΚ, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να συρρικνωθεί η δύναμή του και στις γενικές εκλογές και –υπό μια προϋπόθεση– να μην προκύψει αυτοδυναμία για κανένα κόμμα. Η προϋπόθεση αυτή, με βάση τον εκλογικό νόμο, είναι να μπουν στη Βουλή περισσότερα κόμματα από τα σημερινά (π.χ. Οικολόγοι, Ντόρα, Κουβέλης). Αντίθετα με όσα ακούγονται και γράφονται, ο Γ. Παπανδρέου δεν επιθυμεί οικουμενική κυβέρνηση ούτε κυβερνήσεις συνεργασίας. Επομένως, η χώρα θα εισέλθει σε μια μακρόσυρτη προεκλογική περίοδο, με προφανείς τις επιπτώσεις στην ούτως ή άλλως οικτρή οικονομία της. Σημειωτέον ότι δυσμενέστατες και παραλυτικές για την οικονομία θα είναι οι συνέπειες έστω μίας και μόνης εκλογικής αναμέτρησης (τον Δεκέμβριο). Προφανές το γιατί: Ο προβληματικός και εν συγχύσει τελών κρατικός μηχανισμός θα αδρανοποιηθεί πλήρως και θα παραλύσουν π.χ. οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί, που αιμοδοτούν το ημιθανές σώμα της χώρας…
Ο εκλογικός εκβιασμός του Γ. Παπανδρέου θα αποβεί μπούμερανγκ για τον ίδιο και καταστροφικός για τη χώρα, οποιαδήποτε από τις ως άνω εκδοχές ισχύσει. Όμως πέρα από την προφανή αναστάτωση (ήδη εκτοξεύτηκαν πάλι τα spreads) και την αναπόφευκτη δυσχέρεια για πρόοδο στο αναπτυξιακό πεδίο, ο εκβιασμός Παπανδρέου στέλνει και ένα διπλό τραγικό μήνυμα: πρωτίστως προς την ελληνική κοινωνία (μήνυμα πλήρους υποταγής και συμμόρφωσης προς τη δυναστική πολιτική του Μνημονίου) και, βέβαια, προς τη διεθνή κοινότητα, προκειμένου «να μας τρίξει τα δόντια» και να εμφανιστεί περισσότερο απειλητική και τιμωρητική, εν η περιπτώσει προβάλει οιαδήποτε αντίσταση με την ψήφο της η ελληνική κοινωνία!
Και όμως: Η ψήφος διαμαρτυρίας και οργής θα μπορούσε να αξιοποιηθεί από τον κ. Παπανδρέου αν ο ίδιος δεν ήταν τόσο έμφοβος, εξαρτημένος και δεδομένος. Θα μπορούσε, δηλαδή, να πει στην «τρόικα» και στο ΔΝΤ αυτό που και οι ίδιοι καταλαβαίνουν. Ότι η Ελλάδα ούτε νέα μέτρα αντέχει ούτε υπό τις παρούσες συνθήκες καχεξίας δύναται ποτέ να ανακάμψει. Με άλλα λόγια, θα μπορούσε ο πρωθυπουργός να επιστρατεύσει ως επιχείρημα υπέρ της χώρας την αποδοκιμαστική ψήφο και να διαπραγματευθεί με καλύτερους όρους την περίπτωση αναδιάρθρωσης του χρέους. Προχθές, ο Ντομινίκ Στρος-Καν αναγκάστηκε να επαναλάβει αυτό που είχε θέσει σε κυκλοφορία εδώ και αρκετό καιρό. Ότι η καλύτερη συνταγή για την καταδίκη μιας οικονομίας είναι η λιτότητα! Για τα μάτια του κόσμου έθεσε βέβαια και ορισμένες προϋποθέσεις. Μίλησε για χώρες που «μπορούν να το κάνουν». Όμως καθίσταται πια και στους ίδιους σαφές ότι η συνταγή του Μνημονίου και της εξοντωτικής λιτότητας αποβαίνει καταστροφική και μοιραία. Για όλους…
Όμως ο κ. Γ. Παπανδρέου ούτε που διανοείται να κινηθεί προς την κατεύθυνση αυτή. Να επιστρατεύσει, δηλαδή, την αρνητική ψήφο ως όπλο έναντι του ΔΝΤ, της «τρόικας» και των δανειστών. Και, ακόμη περισσότερο, να διαπραγματευθεί με πυγμή το ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης του χρέους! Η εξήγηση για την αδυναμία του αυτή είναι απλή: Αν το πράξει, θα φανεί ότι σύρεται στις θέσεις Σαμαρά ότι «υπάρχει άλλος δρόμος», καθώς και ότι «πρέπει να αλλάξει η κυβερνητική πολιτική»! Πολλαπλό το αδιέξοδο για τον εγκλωβισμένο πρωθυπουργό, που ξέρει πολύ καλά δύο πράγματα: Πρώτον, ότι ακόμη και αν η χώρα ικανοποιήσει πλήρως τους όρους του Μνημονίου, θα είναι δώρον άδωρον. Σε λίγα χρόνια θα χρωστάει περισσότερα χρήματα απʼ ό,τι σήμερα και απλώς θα είναι απολύτως εντάξει απέναντι στους τοκογλύφους δανειστές της αποπληρώνοντας τα χρέη της. Δεύτερον, όπερ και πιθανότερον, με τη σημερινή πορεία της οικονομίας, η διαψευδόμενη πιθανότης για αναδιάρθρωση του χρέους είναι ισχυρή παρά ποτέ. Μόνο που τώρα η αναδιάρθρωση θα είναι οδυνηρή για τη χώρα και όχι ευεργετική, όπως θα ήταν αν την είχε επιδιώξει πέρυσι ο κ. Παπανδρέου. Για έναν πολύ απλό λόγο: Οι συνοφρυωμένες αγορές, με δεδομένο ότι ο ελληνικός λαός δέχεται αγόγγυστα τις περικοπές και τις ταπεινώσεις, θα ζητήσουν να συνεχιστεί η ίδια πολιτική, περισσότερο αυστηρή, με στόχο την εξασφάλιση των χρημάτων τους. Και ως αντίτιμο για τη χρονική επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους θα αυξήσουν το επιτόκιο δανεισμού!
Όντως υπάρχει ένα δίλημμα: ψήφος-σαΐτα χάρτινη, που θα εγκαρδιώσει τον κ. Παπανδρέου και θα συντηρήσει αλώβητη την καταστροφική πολιτική του Μνημονίου, της ύφεσης και της καταστροφής, ή ψήφος-πέτρα στη βιτρίνα του ψεύδους, των εκβιασμών, της εξάρτησης και του εξανδραποδισμού;