ΙΣΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΔΡΩΝΤΕΣ ΑΓΙΟΥΣ ΚΑΙ ΟΣΙΟΥΣ ΟΜΩΣ ΛΕΜΕ: ΑΥΤΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΕΙΣ ΠΑΡΙΣΙΟΥΣ

Οι άγιοι κι οι όσιοι
τής ελληνίδος ράτσας
στά συναξάρια κατοικούν
καί όχι εντός πιάτσας.

Τά αίτια δέν τά νοώ
εκτός κι άν δέν υπάρχουν
κι από τό σκότος διοικούν
κι από τό σκότος άρχουν.

Καθότι άν υπήρχανε
–αφού τούς αγαπάμε–
απ’ τόν αφρό δέν θ’ άφηναν
εις τόν βυθό νά πάμε.

Θά έκαναν τό θαύμα τους
στήν Χώρα τού ηλίου
καί δέν θά σπαρασσόμαστε
ως κάστανα Πηλίου.

Άρα η κρίση αφήνεται
εις πάντας ελευθέρως.
(Μήπως καί μετακόμισαν
εις πιό ευήλιο μέρος;)

Πάντως η άκρα μοναξιά
πού άπαντες περνάμε
σημαίνει τό ανύπαρκτον
αυτών πού προσκυνάμε.

Ειδωλολάτρες έκπαλαι
η φάρα τών Ελλήνων
τήν παρθενία έβρισκε
στό άρωμα τών κρίνων.

Τό σώμα τό λατρεύανε
μά δέν τό προσκυνούσαν
ούτε σέ λάρνακες χρυσές
ασφυκτικά τό κλειούσαν.

Τό έκαναν αγάλματα
κι οι οφθαλμοί χαιρόνταν,
γιά τούτο μεγαλούργησαν
κι δι’ αυτό καυχιόνταν.
Τώρα στήν Νέα Εποχή
τών Διεθνών Ταμείων
η Εκκλησία εις τό σύν
καί ο Λαός στό μείον.

Μά θά μού πείτε άπαντες
τί φταίει η Εκκλησία;
όταν τά πάντα χάνονται
εις τήν Αχερουσία;

Η Αχερούσια οδός
έργον εστί Ελλήνων.
Βούλωστο τώρα Μιχαήλ
καί μύρισε τόν κρίνον.

Ναί, συμφωνώ μέ άρνηση
ο Έλλην πάντα φταίει,
έτσι από πρώτοι φτάσαμε
νά ‘μαστε τελευταίοι.

Διότι στήν κεφάλα μας
είχαμε δύο «πιστεύω»,
τό ένα γιά τήν ομορφιά
τό άλλο στό «λατρεύω».

Έτσι εθόλωσε ο νούς
καί πλέουμε στό ρέμα
ανύπαρκτοι καί αδαείς
καί έρμαια στό ΨΕΜΑ.

ΝΑ ΠΩΣ ΜΑΣ ΒΛΕΠΟΥΝ
ΟΙ ΤΑΓΟΙ
ΚΑΙ ΑΝΤΕ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ.
Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ
ΠΙΣΤΕΥΕ ΣΤΟ: ΟΥ ΜΠΛΕΞΕΙΣ.
……………….
«Έτσι περάσαμε στήν άβυσσο τής μοναξιάς
σέ σπίτια παραλληλεπίπεδα
έχοντας γιά ιδανικά, μιά θέση στό Δημόσιο
καί άλλη μιά στά γήπεδα».

Δίσκος: ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ.
Μ. Θεοδωράκης, 1986.
Έκδοση Ιουλιανός.