Τουρκικές μεθοδεύσεις και η συμμαχική ανοχή

ΟΤΑΝ η Ουάσινγκτον αποτείνεται στην Άγκυρα, προκειμένου αυτή να συναινέσει στη φιλοξενία μέρους της «αντιπυραυλικής ασπίδας», όταν η Ευρώπη ζητά επιμόνως από τον Ερντογάν να δώσει διέξοδο σε ό,τι αφορά τη χρήση των ΝΑΤΟϊκών μηχανισμών για την ενεργοποίηση της ενιαίας ευρωπαϊκής ασφάλειας και όταν το ΝΑΤΟ θεωρεί ότι μόνο με την τουρκική συναίνεση (και εμπλοκή) μπορούν να προωθηθούν ευρύτερες περιφερειακές στρατηγικές της συμμαχίας, είναι αυτονόητο πως η τουρκική θέση και οι νεοοθωμανικές στοχοθεσίες και βλέψεις επανοπλίζονται. Κι ενισχυμένες, μεθοδεύουν το επιπλέον «λαβείν», έναντι του προσδοκώμενου από τους άλλους «δούναι». Με δυο λόγια, Ερντογάν και Νταβούτογλου ετοιμάζονται να πουλήσουν ακριβά!
Αυτό αφορά πρωτίστως εμάς. Γιατί βασικά ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα διαλαμβάνονται κατά προτεραιότητα στις έκδηλες τουρκικές στοχοθεσίες.
Οι οποίες ήδη -εάν δεν θέλομεν εθελοτυφλούντες να μυωπάζομεν- όσον αφορά τα ζητήματα του Αιγαίου διευκολύνονται από ΝΑΤΟϊκές προσεγγίσεις και θέσεις. Ακόμη και από την επιτήδεια ουδετερότητα που τόσο κυνικά διετυπώθη από ταγούς της συμμαχίας. Γιατί ποιον εξυπηρετεί ακριβώς η εκπεφρασμένη θέση «εμείς δεν εμπλεκόμεθα, βρείτε τα μεταξύ σας»; Ασφαλώς την Άγκυρα.
= Όταν μάλιστα, πέραν αυτής της «πολιτικής των ίσων αποστάσεων», υπάρχουν και οι έωλες πρακτικές των συμμαχικών στρατηγείων, που προσδιορίζουν ως ουδέτερες περίπου ζώνες μεγάλες περιοχές του ελληνικού πελάγους. Με μεγάλο αριθμό νησιών να θεωρούνται ως εκτός αμέσου εθνικής κυριαρχίας! Εφόσον αμφισβητείται ακόμη και το δικαίωμα ελληνικών
υπερπτήσεων και προσγειώσεων σ’ αυτά!
Πέραν όμως αυτών -που δεν έχουν ακόμη διασαφηνισθεί ακριβώς- το γεγονός είναι ότι και οι καθημερινές κατά συρροήν τουρκικές παραβιάσεις συνεχίζονται και ο στόχος προαγωγής γεωπολιτικών τετελεσμένων (στη βάση του δόγματος των αμφισβητουμένων ορίων εθνικής κυριαρχίας) προωθείται. «Γκρίζες» δηλαδή ζώνες.
Και βεβαίως είναι σαφές ότι μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας, λειτουργούν από πολλού δίαυλοι συνεννοήσεων και προωθούνται διεργασίες, με δυναμικές παρασκηνιακών διαδικασιών, το αποτέλεσμα των οποίων κανένας ακόμη δεν γνωρίζει επακριβώς.
Τεκμαίρονται δε αυτές οι διεργασίες από τις μη διαψευδόμενες τουρκικές δηλώσεις και από υπονοούμενες μάλιστα «θετικές εξελίξεις».
Αυτό βεβαίως μπορεί να είναι απλώς μέρος της τουρκικής επικοινωνιακής τακτικής, η οποία όμως δεν πρέπει να αφήνεται να δημιουργεί απευκταίες εντυπώσεις, γιατί δεν είναι τελικά τόσο ακίνδυνες κι εν πάση περιπτώσει χωρίς κόστος.
Το θέμα είναι όμως ότι δυστυχώς ενώ η Άγκυρα διέρχεται φάση στρατηγικής ανατάξεως (και εντυπωσιακής οικονομικής ανακάμψεως), η Αθήνα βρίσκεται σε ζοφερή φορά κατολισθήσεως. Η οποία οδηγεί σε απελπιστική αποδόμηση δυνατοτήτων και καταθλιπτική αποδυνάμωση αντιστάσεων. Με την προσοχή του λαού να περισπάται -και είναι φυσικό και κατανοητό- από εξουθενωτικά προβλήματα καθημερινότητος. Πρέπει όμως αυτοί που θεσμικώς ποδηγετούν τις εθνικές υποθέσεις να μην υποτιμήσουν καθόλου κάποια σήματα κινδύνου που εκπέμπονται για όσα συντελούνται -και δυνάμει
επέρχονται- στην άλλη διάσταση του ελληνικού γίγνεσθαι. Στα εθνικά δηλαδή ζητήματα.
Γιατί, όπως και ο Β. Μαρκεζίνης προειδοποιεί: Τα οικονομικά προβλήματα μπορεί να επιλυθούν. Και θα επιλυθούν αργά ή γρήγορα. Εάν όμως χαθούν στοιχεία της εθνικής κυριαρχίας, αυτά δεν επανακτώνται. Τουλάχιστον ανωδύνως…