Μεταξύ ανερμάτιστης διαλεκτικής και ταπεινωτικής λογικής
Επομένως κι επικίνδυνοι. Όχι απλώς για τον ίδιο, αλλά για τον τόπο.
Κυρίως γι’ αυτόν. Και αποβαίνουν ακόμη επικινδυνότεροι, καθώς οι ανεπάρκειές των επιτείνονται από τις ίδιες τις κραυγαλέες πρωθυπουργικές αδυναμίες. Οι οποίες μετά τα όσα συνέβησαν, δεν υπάρχει τρόπος να επικαλυφθούν.
Πρωταρχικά: Προς τι (και μάλιστα γιατί σ’ αυτήν τη συγκυρία) η περιβόητη διακαναλική; Ποια επιτέλους αναγκαιότης την υπαγόρευσε; Ποιοι νέοι κίνδυνοι ανεδύθησαν αίφνης για το έθνος, οπόταν και ο θεσμικός του οιακοστρόφος έπρεπε να παρέμβει για να προειδοποιήσει τους πολίτες, αλλά και για να υποδείξει τη συστράτευσή τους με τις βάναυσες επιταγές του Μνημονίου, προκειμένου ν’ αποσοβηθούν επελαύνουσες καταστροφικές ολισθήσεις; Διότι, σε τελική ανάλυση, το μόνον ευανάγνωστον μήνυμα από την ασθμαίνουσαν λογικήν και η βασική προειδοποίηση που εξεπέμφθη από την παραπαίουσαν διαλεκτικήν του πρωθυπουργού, συνοψίζονται στο γεγονός ότι: Εάν αίφνης δεν αναδειχθούν, ο μεν Καμίνης δήμαρχος και ο Σγουρός περιφερειάρχης, τότε η χρεοκοπία της Ελλάδος θα είναι το αναπότρεπτον αποτέλεσμα! Η ευθύνη της οποίας και θα βαρύνει το εκλογικό σώμα.
Που εκ προοιμίου χρεώνεται με το βάρος των εθνικών τύψεων και υποθηκεύεται στις ενοχές όσων τόσον ευχερολόγως και κασσανδρολογικώς προφητεύονται.
Αυτή ακριβώς υπήρξεν η συνισταμένη της διακαναλικής. Που παρεμπιπτόντως, και ως ιδέα και ως εκτέλεση, παρέπεμπε συνειρμικώς σε τριτοκοσμικές πρακτικές. Ή τουλάχιστον αυτή δεν έχει σχέση με πρακτικές ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Με την άρον άρον δηλαδή επιστράτευση των εθνικής εμβέλειας τηλεοπτικών καναλιών, μερικές μέρες προ των αυτοδιοικητικών εκλογών από τον πρωθυπουργόν. Ο οποίος μάλιστα διαθέτει νωπότατη και ισχυρότατη λαϊκή εντολή, να προχωρήσει σε κρίσιμες τομές. Και άκρως επώδυνες. Για τις οποίες -κι ενώ αυτές έγδαραν τους πολίτες- μόνο συντηρητικές και οπωσδήποτε ανώδυνες διαμαρτυρίες υπήρξαν. Αφού και βασικά συνδικάτα ουσιαστικά συνέπραξαν, περιορίζοντας τη λαϊκή αντίδραση και οργή σε διαδηλώσεις προς το θεαθήναι. Η αλήθεια.
Προς τι λοιπόν η διαγγελματική παρέμβαση του πρωθυπουργού; Ποιος τον αμφισβήτησε, ώστε να σπεύσει; Και γιατί επετέθη λαύρως κατά των αντιπολιτευομένων κομμάτων; Τι δηλαδή περίμενε από αυτά. Και πώς επιτέλους βλέπει τον ρόλο της αντιπολιτεύσεως; Διότι, εάν αυτός δεν είναι καταγγελτικός, τι θα έπρεπε να είναι; Ή μήπως ο αντιπολιτευτικός λόγος, όπως αρθρώνεται, νοθεύει τη δημοκρατία και υπονομεύει το πολιτειακό γίγνεσθαι; Το αντίθετο: Η πρωθυπουργική πρωτοβουλία τείνει να περιστείλει βασικές αντιλήψεις και κανόνες δημοκρατικού γίγνεσθαι.
Κι αυτό είναι οπωσδήποτε άκρως επικίνδυνο. Το αυτονόητο.
Διότι με όσα είπε και όσα εξυπονόησε ο ΓΑΠ, μάλλον ρέπει κι επιλέγει μοντέλο μονολογούσης εξουσίας και αλάλου αντιπολιτεύσεως. Με την πρώτη να ενεργεί ανεξελέγκτως και τη δεύτερη, εάν δεν χειροκροτεί, τουλάχιστον ν’ ανέχεται!
Βεβαίως έγινε πέραν και από σαφές ότι: Ο βασικότερος στόχος του πρωθυπουργού (κι αυτό είναι κατανοητό) ήτο η προληπτική καταστολή της ενδοκομματικής αντιδράσεως (εκδηλωμένη από κάποιους και σιωπηρή από άλλους) όσον αφορά τις δικές του «μνημονιακές» επιλογές. Επομένως και την εν προκειμένω ατυχέστατη διαχείριση των πραγμάτων, που οδήγησε αναποδράστως στον μονόδρομο του ΔΝΤ. Τον οποίον παρεμπιπτόντως και ο ίδιος δημοσίως αφόριζε και προαπέκλειε! Για να τον αγιοποιήσει εν συνεχεία και αφού η χώρα παρεδόθη στην «τρόικα». Που ασκεί τον ουσιαστικόν έλεγχον. Με την κυβέρνηση σε ρόλο κηδεμονευομένης (και περιορισμένης) τοποτηρητείας. Η άλλη (και πικρότατη) αλήθεια.
Στόχος λοιπόν της πρωθυπουργικής αμετροέπειας (γιατί περί αυτής επρόκειτο) είναι το ίδιο το κόμμα του. Και ειδικότερα εκείνες οι δυνάμεις που διέπονται ακόμη από πράγματι σοσιαλιστικές συνιστώσες.
Και που διατηρούν ζωντανή τη συνείδηση των πολιτικών τους καταβολών.
Αρθρώνοντας (άλλοι με τις εύτολμες τοποθετήσεις και άλλοι σιωπηρώς) λόγον αντίθετον προς εκείνον που η νεόκοπος ηγετική ελίτ τού εν πολλοίς μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ θέλει να επιβάλει. Και ο οποίος οδηγεί αφενός σε κοινωνική αποσάθρωση. Και αφετέρου σε κατάσταση εθνικής αποδομήσεως. Τα σημεία της οποίας είναι ήδη ορατά. Όπως και τα καταθλιπτικά της απότοκα σε βάθος χρόνου, εάν φυσικά δεν υπάρξουν επαρκείς αντιστάσεις αυτού του περήφανου λαού. Του λαού των Ελλήνων.
Που σύρεται συν τω χρόνω σε ταπεινωτικές συνθήκες ευτελισμού. Όχι μόνο σ’ επίπεδο κοινωνικής ισοπεδώσεως, αλλά και σε ό,τι κανένας των δημοσιογράφων δεν το έθεσε: Στα εθνικά θέματα, όπου επέρχονται μη αναστρέψιμες ολισθήσεις, εάν δεν αποσοβηθούν.
Και θ’ αποσοβηθούν μόνον εάν και η νυν κυβερνώσα παράταξη και οι άλλες, συστοιχηθούν και αποφασιστικά συγκλίνουν πάνω σε μίνιμουμ πρόγραμμα εθνικής σωτηρίας. Και ως προς αυτό ας μιμηθούν άλλους που, αφού απεμπόλησαν τη ζοφερή κηδεμονία του ΔΝΤ, εφάρμοσαν ιδικά των προγράμματα και όχι μόνον τη χρεοκοπίαν απέφυγαν, αλλά κι επανέκτησαν την οικονομικήν των αυτάρκειαν και αλκήν.