Η ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΝΑ ΥΠΟΝΟΜΕΥΕΙ ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΟΤΑΝ ΕΠΑΙΝΕΙ

Το απογοητευτικό για τον Γιώργο Παπανδρέου δεν εντοπίζεται τόσο στη μίζερη και ανιαρή διακαναλική του συνέντευξη, όπου λίγο-πολύ είπε ότι κινδυνεύει η κυβέρνηση αν δεν κερδίσουν οι υποψήφιοί του ανά την Ελλάδα. Πράγμα ανεπίτρεπτο, λανθασμένο, αδόκιμο, αστήρικτο και εκτός θεσμικού πλαισίου. Το πιο απογοητευτικό και για τον ίδιο αλλά και για τον ελληνικό λαό είναι η στήριξη που έλαβε από τον απόβλητο της πολιτικής και δημόσιας ζωής Κων. Μητσοτάκη. «Στηρίζω τον Παπανδρέου γιατί στηρίζω την Ελλάδα», δήλωσε ο μοναδικός εκλεγμένος πρωθυπουργός που δεν έτυχε δεύτερης θητείας, συνεχούς ή άλλης, στη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Επρόκειτο για συνέντευξη του κ. Μητσοτάκη στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ, την ίδια μέρα και ώρα που είχε την τραγική διακαναλική του ο πρωθυπουργός. (Λεπτομέρεια: Ο ΣΚΑΪ, λειτουργώντας «αιρετικά», αγνόησε την υποχρέωση που ανέλαβε μετέχοντας στη διαδικασία της διακαναλικής να μεταδώσει τη συνέντευξη του πρωθυπουργού και έδειξε τη συνέντευξη του κ. Μητσοτάκη. Πλην όλων των άλλων, αγένεια και προς την εκπρόσωπό του δημοσιογράφο Σ. Κοσιώνη, που μετείχε ως μια από τους επτά δημοσιογράφους στη διακαναλική…)
Ο κ. Μητσοτάκης, προσωπικός εχθρός και εθελοντής δήμιος του Ανδρέα Παπανδρέου, είναι ο μόνος που δεν είχε «δεύτερη ευκαιρία» από τον ελληνικό λαό. Ψηφίστηκε τον Απρίλιο του 1990 μέσα σε ένα βορβορώδες κλίμα σκανδάλων και κατασυκοφάντησης του Ανδρέα και του ΠΑΣΟΚ, έγινε πρωθυπουργός και τον Σεπτέμβρη του 1993 ανετράπη από τον Αντώνη Σαμαρά ως επικίνδυνος να κυβερνά τον τόπο. Παρά τη συναισθηματική διάσταση που συνήθως λαμβάνει μια ανατροπή, υπονόμευση του εκλεγμένου, ο κ. Μητσοτάκης έχασε πανηγυρικά από τον αντίπαλο που προσπάθησε με κάθε τρόπο να εξοντώσει και βιολογικά, αλλά δεν το κατάφερε. Η ανατροπή του θεωρήθηκε από τον κόσμο «θεία δίκη», εφαρμογή της σοφής ρήσης «πληρώθηκε με το ίδιο νόμισμα», μια και ο ίδιος έχει καταγραφεί ως ιθύνων νους της αποστασίας του Ιουλίου του 1965, που ανέτρεψε τον εκλεγμένο πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου.
Τον Οκτώβριο του 1993 ο Α.Γ. Παπανδρέου επέστρεφε στην εξουσία στέλνοντας τον εκ Κρήτης συνωμότη εκεί όπου πραγματικά ανήκε, στο παρασκήνιο και στην αφάνεια.
Η σύμπτωση εκείνης της βραδιάς, να πλέκει δηλαδή ο συγκεκριμένος άνθρωπος το εγκώμιο του Γιώργου Παπανδρέου την ώρα που ο πρωθυπουργός μιλούσε προσπαθώντας να εξηγήσει γιατί πρέπει να υπερψηφιστούν στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές οι προτάσεις του ΠΑΣΟΚ, είναι σχεδόν δυσφημιστική για τον Γιώργο. Όσο κι αν θέλει να αποτινάξει τη σχέση με τον πατέρα του (αν και κανείς δεν λησμονεί και δεν αγνοεί ότι αρχηγός του κόμματος και στη συνέχεια πρωθυπουργός έγινε επειδή είναι γιος του Ανδρέα Παπανδρέου), δεν θα είναι ευτυχής να επαινείται από αυτόν που ο πατέρας του θεωρούσε ντροπή και Εφιάλτη. Ακόμα κι αν τον ίδιο τον Γιώργο Παπανδρέου δεν τον πειράζει, είναι βέβαιο ότι τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ τον ενοχλεί βαθύτατα. Κι αυτό δεν πρέπει να το αγνοεί, κυρίως εν όψει περιφερειακών και δημοτικών εκλογών. Μια δήλωσή του επ’ αυτού δεν θα ήταν καθόλου άχρηστη: Φυσικά, ο κ. Μητσοτάκης έχει δικαίωμα να λέει και να πιστεύει ό,τι θέλει, αλλά λειτουργεί αυτόκλητα και στη βάση του ιστορικού δικαιώματος ότι (καλώς ή κακώς) κυβέρνησε τη χώρα. Ούτε αυτό δεν βγήκε από το ΠΑΣΟΚ, αν όχι από τον ίδιο τον πρωθυπουργό ως θέση. Και μείναμε με τον κ. Μητσοτάκη να θεωρεί ακατάλληλο τον κ. Σαμαρά (φυσικό είναι, αφού τον μισεί…) να κυβερνήσει τη χώρα και να επιλέγει τον Γιώργο: «Στηρίζω τον Παπανδρέου γιατί στηρίζω την Ελλάδα». Και λίγο μετά: «Το έφερε η μοίρα να είναι πρωθυπουργός ο Γιώργος Παπανδρέου, δεν σημαίνει ότι είναι ο καλύτερος, αλλά ακολουθεί σωστή πολιτική και πρέπει να τον στηρίξουμε». Και οι γνωστές ανατριχίλες που διαπερνούν όλο τον κανονικό κόσμο κάθε φορά που λέει ανάλογα πράγματα ο κ. Μητσοτάκης επέστρεψαν.
Η Δευτέρα 25 Οκτωβρίου ήταν ένα άτυχο βράδυ για τον Γ. Α. Παπανδρέου. Θα πρέπει να έχει χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα για να μην το καταλαβαίνει. Ασφαλώς η εξουσία έχει την ιδιότητα να απομακρύνει τον άνθρωπο από την καθημερινότητα και το κοινώς παραδεκτό, αλλά μια από τις ικανότητες του ηγέτη (πρέπει να) είναι η μη απορρόφησή του από το εικονικό, το πλασματικό και το ψεύδος.